Breiðfirðingur - 01.04.1954, Blaðsíða 56

46
BREIÐFIRÐINGUR
Alltaf, eftir að ég komst til „vits og ára“ fannst mér eins
og grómlaus bernskan ætti sér snarari þátt í skaphöfn Skúla
en annarra manna. Flestir verðum við dálítið merkilegir
með okkur þegar við vöxum úr grasi, leitumst við að taka
svip af okkur sterkari manngerðum og fyrirferðameiri,
þokumst bæði vitandi og óvitandi burt frá uppruna okkar
unz harla lítið og jafnvel ekkert er eftir skilið, sem minnir
á bernskt hispursleysi og bernska einlægni, en ég held, að
hafi nokkrum manni nokkru sinni verið ósýnt um, að temja
sér hirðsiði í heimi sýnda og gervimennsku, þá hafi Skúli
í Skáleyjum verið sá maður. Og þó var enginn meira karl-
menni en hann, enginn flaslausari í vondum veðrum á sjó,
enginn heitfengari við kaldsöm störf og enginn, sem snerist
við því af fyllri stillingu, þegar eitthvert verkið fór í ólestri
hjá unglingi, en Skúli. Hann var roskinn sem feimnislaust
barn og hafði þó áunnið skapgerð sinni hið skírasta svip-
mót feyrulauss manndóms. Og ætli það sé mjög fráleitt að
álykta, að þetta sérstæða viðhorf hans, þetta bernska, oft
kátlega en alltaf karlmannlega, hafi átt ríkan þátt í því,
hve öllum var hlýtt til hans og hve allir, sem þekktu hann,
mátu hann mikils?
Hann var ekki bókamaður en las blöðin, fylgdist vel með
í dagskrármálum þjóðarinnar og var íhaldssamur í skoðun-
um.
Hann mun ekki hafa verið talinn laginn stjórnari í hópi
breiðfirzkra sjómanna, en aldrei kom sú ólagni hans að
sök, aftur á móti minnist ég hans frá margri sjóferð sitj-
andi á skutþóftunni spaklátan og stóran með kipraða augna-
hvarma í sælöðrinu, sem látlaust rauk yfir bátinn eins og
maður væri allan tímann að keppast við að farast en hefði
ekki lag á því. Og hann leit í kringum sig og mælti meira
við sjálfan sig en aðra og eins og samblandað væri í rödd-
ina umvöndun og rælni: Hvaða fjandans læti eru í veðrinu.