Breiðfirðingur - 01.04.1954, Blaðsíða 60

50
BREIÐFIRÐINGUR
ekki þann bölheim, sem mörgu skáldinu skapast, til þess
var skapgerð hans of traust, trú hans of sterk. Jens var
því gæfumaður í góðri merkingu þess orðs. Hann átti góða
konu, indælt heimili, ágæt börn, og lífsstöðu, sem varð hon-
um uppspretta starfsgleði og heiðurs.
Hann var fæddur í Flatey á Breiðafirði 1. jan. 1891, son-
ur merkishjónanna Þorbjargar Jensdóttur og Hermanns
Jónssonar, formanns. Hann ólst þar upp á góðu æskuheim-
ili, þar sem trúrækni og dugnaður héldust í hendur og bók-
menntaáhugi og starfsgleði blómstruðu hlið við hlið. Ung-
ur gerðist hann sjómaður og ungur varð hann kennari og
var hvort tveggja lífsstarf hans. Formaður á sumrum, kenn-
ari á vetrum, fyrst í Eyrarsveit, lengst á Bíldudal, síðast í
Reykjavík. Það mátti segja, að ekkert mannlegt væri hon-
um óviðkomandi. En heimilið og æskustöðvarnar voru þó
aðaluppistaðan í lífsvef hans og áhugamálum. Kona hans,
Margrét Guðmundsdóttir var honum sérstakur vinur, traust,
greind og góð. Og í raunum og sorgum við missi ungs son-
ar og seytján ára dóttur, voru þau einhuga og ljúf, þrátt fyr-
ir viðkvæmni og söknuð, heitan og sáran. Þau áttu líka þá,
sjón út yfir hringinn þrönga til fjallatindanna, þar sem
geislar eilífðarvonanna glitra og leiftra ofar hverju húmi.
Jens var skáldmæltur að hætti sinna beztu frænda við
Breiðafjörð og breiðfirzkar sagnir voru honum gullnáma
vizku og fagnaðar. Að söfnun slíkra minnja vann hann með-
an nokkur kraftur entist á hinum langa og sára þrautatíma
síðustu stundanna. Og kennari var hann virtur og vinsæll
af nemendum og samstarfsmönnum. Hann var bjartur á
svip, af háu enni og bláum augum skein viðkvæmni og
mildi hins siðugasta spekings um leið og festa og öryggi
sækappans við sundin bláu. Ég man hann bezt hina síðustu
stund er hann neytti helgrar máltíðar drottins í heiðri von