Breiðfirðingur - 01.04.1954, Blaðsíða 94

84
BREIÐFIRÐINGUR
manni einhverja vitleysu um kartöflukynbætur, heyra hann
hvorki né skilja, aðeins njóta hins kæra andlits, forms þess
og svipbrigða í heimkomnum draumi þeirra vordaga, sem
tvö ástfangin fermingarbörn gengu saman til spurninga hjá
prestinum.
Það er langur tími síðan þá og þangað til í vetur, sem
leið. I vetur, sem leið, fórum við á ísi milli eyjanna, og við
dönsuðum í gestastofunni í Fóeyjarbænum. — Það er sagt
hann sé í tigjum við stelpu, en hvað er að marka blaðrið. Það
eru náttúrlega allar stelpur vitlausar í honum Pétri svona
háum og fríðum og með svona ljóst og hrokkið hár og svona
glaðan hlátur, syni þessara yndislegu merkishjóna, komnum
af hákarlaformönnum aftan úr þrítugasta lið, en þegar
hann heldur yfir um mann í Ola skansi, þá veit maður það
alveg upp á hár, að það er bara ein, sem hann elskar.
Og tunglið skein á ísinn og það voru frostbrestir úti í
næturkyrrðinni og fólkið komið langt fram á annan jaka í
fjörumálinu, eins og hægindi handa elskendum. Og hún
sagði: Mundu nú Pétur, að hann pabbi og hún mamma von-
ast eftir ykkur heim í Lyngeyjar milli hátíðanna.
Eg fer ekki fet nema ég megi kyssa þig eins og í gamla
daga, svaraði Pétur.
0, þessi Pétur með hrokkinfaxið sitt og öll veðrabrigði
ástríðnanna í andlitinu.
Ása.
Berfætt smástelpa í prjónaklukku smeygir sér af bragði
upp í kjöltu hennar, rétt eins og svartlokkað álfabarn hafi
af skyndingu stígið út úr þessu blessaða vandræðarökkri.
Ása, biður telpan, viltu syngja vísurnar um blómin?
Því í ósköpunum sefurðu ekki barn?
Þegar ég vaknaði og fann þig ekki í rúminu, þá vissi ég
þú sætir náttúrlega úti í brekku. Viltu raula vísurnar okkar
um blómin?
J