Breiðfirðingur - 01.04.1970, Blaðsíða 39

BREIÐFIRSINCUR
37
„Að það lifir lengst, sem hjúum er leiðast“. En á hinn
veginn má dást að honum fyrir þrautseigju og þolgæði,
en þó ekki síður dóttur hans, Hólmfríði, sem studdi hann
að störfum í þessum langvinna sjúkleika hans.
Mátti raunar segja, að Hólmfríður Markúsdóttir væri
prestur í Flatey í þessi 20 ár, því að ekki vildi hann taka
kapelán.
Hann skírði börn, sem voru borin að rekkju hans og
Hólmfríður breiddi yfir hann hempu á meðan.
Við útfarir aðstoðaði hún algjörlega, en prestur skreidd-
ist fram úr bælinu til að „kasta rekunum“, en hún breiddi
hempuna yfir herðar hans, en söng á meðan yfir líkkist-
unum.
Ekki var þessi íslenzki kvenprestur neinn fríðleikskven-
maður. Hún var mjóleit í andliti, löng og axlasigin og lítt
fagurlimuð.
Hún giftist aldrei og dó úr gulu 53ja ára að aldri 1799
og hafði þá lifað Markús föður sinn í 12 ár, en hann lézt
1787 eins og áður er sagt.
Eftir sr. Markús tók við embættinu sr. Þorkell Guðnason
og bjó á Múla í 20 ár.
Hann var nokkuð vinsæll í söfnuðum sínum, gestrisinn
og greiðvikinn og þótti góður blóðtökumaður, en á slíkum
lækningum var mikil trú í þá daga.
Sr. Þorkell var lítill vexti og óásjálegur en frár á fæti
og snar í snúningum. Hann hélt Múla til 1807.
Sr. Tómas Sigurðsson var prestur í 14 ár eða til 1821.
Hann bjó í Flatey og þótti lítill búhöldur og drykkfelldur,
annars mesti meinleysismaður og góðmenni. Þá var sr. Ól-
afur Sívertsen, sem talinn var fremstur íslenzkra presta um