Breiðfirðingur - 01.04.1970, Blaðsíða 48
46
BREIÐFIRÐINGUR
risnarinnar á Stað — góður beini og gisting ef með þurfti,
jafnvel margar nætur, ef veðurguðinn reyndist mislyndur
og óhagstæður andgustur hans. Kom sér þá vel að húsa-
kynnin voru allrúmgóð, því að þegar á fyrstu árunum létu
prestshjónin byggja upp staðinn og reistu stórt og vandað
íhúðarhús — hið fyrsta timburhús þar í sveit.
Auk hinnar daglegu gestkomu innanhéraðsmanna, sóttu
Stað gjarna heim aðrir gestir lengra að. Erlenda höfðingja
og fræðimenn bar þar oft að garði, og sátu stundum lang-
dvölum. Meðal þeirra má nefna fræðimanninn og íslands-
vininn W. A. Graige, prófessor í Oxford, er dvaldi þar
nokkurn tíma að sumarlagi ásamt frú sinni, og létu þau
ágætlega vel af. Enda bar hvort tveggja til, að Jón prestur
var gáfaður lærdómsmaður, en hin glæsilega húsfreyja al-
úðleg og virðuleg í senn og fær um að halda uppi viðeig-
andi risnu og híbýlaprýði svo að heimilinu og menningu
sveitarinnar væri sómi að. En þótt frú Ólína kynni vel að
umgangast höfðingjana, var henni ekki síður sýnt um um-
gengni við gestkomandi almúgamann. Ymsar þær sömu eig-
indir, er gerðu ungu stúlkunum námsstundirnar hjá henni
ljúfar og eftirsóknarverðar, löðuðu einnig aðra, sem hún
umgekkst eða komu í návist hennar. Þá fannst á, að hún
var glaðlynd að upplagi og lumaði á léttri kímni, þjóðleg
og ræðin og hafði ánægju af að blanda geði við aðra og
ræða við þá um ýmis áhugamál —- og lífið í sínum fjöl-
þættu myndum. Sást þá oft, hve fléttað var saman í skap-
höfn hennar barnsleg einlægni og næmlyndi hinnar þrosk-
uðu konu. Og aldrei brást háttvísin, hver sem í hlut átti.
Vinur hennar einn, sem þekkti hana náið, kvaðst aldrei
hafa kynnzt neinum, „er kunni að segja meiningu sína á