Breiðfirðingur - 01.04.1970, Blaðsíða 77

BREIÐFIRÐINGUR
75
á með vísum ortum undir rímnaháttum, var þetta algeng
skemmtun á Islandi í þá daga, en mun nú horfin í gleymsku.
Eins og áður er að vikið þótti Brynjólfi ferðalög milli
góðkunningja sinna hin bezta skemmtan og man ég hann
fyrst sem gest á æskuheimili mínu í Kvígindisfirði í Múla-
sveit. Kvað hann þá rímur um kvöldið með mjög sérkenni-
legum hætti og dró langan seim í lok hverrar vísu, en það
þótti fordild og fínt, en þótt kveðið væri oft og mikið
hjá okkur gerði það enginn þannig.
Annars sagðist Brynjólfur vera algjörlega „laglaus“ í
siing, og það var víst rétt. En það var einmitt algengt að
„laglausir“ menn kváðu og gekk vel að sögn. Gerði hann
stundum gaman að því sjálfur, að einhver varði heilum
heilum degi til að kentia honum lagið: „Eldgamla Isafold“,
sem þá var algengast allra söngva, en ekki tókst kennslan
hetur en svo, að hann var jafnær og lærði það aldrei.
En Brynjólfur unni mjög ljóðum einkum rímum og var
prvðilega hagmæltur, en orti aðallega undir rímnaháttum
og með kenningum og heitum frá þeirri ljóðgrein, en var
þó skiljanlegri í ljóðagerð sinni en margir, sem þá ortu
„Edduborið“. En svo var slíkri ljóðagerð lýst.
Annars orti hann aðallega um atvik daglega lífsins og
varð oft vísa af munni sem flaug framhjá og gleymdist
um leið.
Ég man samt vísu, sem hann mælti fram, er hann vakn-
aði í rúrni sínu heima hjá okkur á haustmorgni:
„Drottins tnesta mildi sézt
menn og flesta gleður.
Endur-hresstur upp ég sezt
úti er hezta veður.“