Breiðfirðingur - 01.04.1970, Blaðsíða 84
82
BREIÐFIRÐINGUR
ar til hans norðan úr Húnavatnssýslu og urðu með þeim
miklir kærleikar, sem feðgar væru.
Árið 1918 fluttu þeir svo báðir norður í átthaga piltsins,
en ekki festi Brynjólfur yndi þar, en vissi sig eiga góðu að
mæta á sinni kæru Barðaströnd og Múlanesi. Heimilið að
Firði, sem hann hafði áður velreynt, varð þó hans kærleiks-
heimili að mér skildist, svo sem hann hefði verið alla ævi
þar á bæ.
Hagur var liann víst vel í höndum og má vel vera, að
heimilið liafi eitthvað notið slíks föndurs og þó líklega
ekki síður hans hversdagslegu glaðværðar.
Svo mun hafa verið um hann sem föður hans og Gísla
afabróðurinn, (síðast í Flatey) að all-ó-eirinn muni hann
hafa verið við bústrit, eða annað slíkt til lengdar, ef hann
náði ekki að blanda geði og skiptast á fróðleik og gaman-
semi við sér líka og ekki sízt ljóðhaga.
Honum var létt um að mæla fram stökuna og eitthvað
hefur hann verið að smíða er hann kvað:
Hissa er ég á hamrinum
hann finnst hvergi í bænum.
Illt er að tapa áhöldum
allra helzt svo vænum.
Því miður virðast skammavísur vera vísna fleygastar og
veit ég ekki um margar eftir hann, en í sérflokki af slíku
mundi þessi teljast:
Þó ei léðir þú mér hest,
það til góðs ég virti.
Þú mér reyndist bragna bezt,
bara ef einskis þyrfti.
Einn nágranni minn var svo hugulsamur nú nýlega, að