Breiðfirðingur - 01.04.1970, Blaðsíða 93
BREIÐFIRÐINGUR
91
hér síðustu þrjátíu ár er ekki fjarri því að vera dálítið hlið-
stæð aðstæðum og breytingum í lífi Vesturfaranna íslenzku
á sínum tíma, þótt átökin yrðu þar víðfeðmari, stærri og
örlögþrungnari í bili.
Þjóðræknisfélögin vestra og átthagafélögin á Islandi eru
því nær hliðstæður félagsskapur og ákaflega skyld að eðli
og upptökum.
Og í því sambandi er ánægjulegt að minnast þess, að
ekkert, sem sagt hefur verið í Breiðfirðingafélaginu í þessi
þrjátíu ár hefur vakið slíka hrifningu sem ræða sú er
Valdimar Björnsson, Vestur-Islendingur, en Dalamaður að
ætt flutti á félagsfundi og síðar í útvarp á kvöldvöku Breið-
firðinga. En það var einmitt um störf og stefnuskrá þjóð-
ræknisfélaganna vestra. „Orð hans voru líkt og töluð út
frá hvers rnanns lijarta, er á hlýddi,“ stendur þar. Og sjón
er sögu ríkari. Hann var gjörður að heiðursfélaga Breið-
firðingafélagsins fyrir áhrif þessarar ræðu 11. jan. 1945,
þótt hann aldrei fyrr né síðar hafi komið þar á fund.
En þá var einnig gerður að heiðursfélaga annar maður,
sem ekki er Breiðfirðingur, en það er Gunnar Sigurgeirs-
son, söngstjóri og lónskáld, en liann var formaður og þjálf-
ari Breiðfirðingakórsins í 15 ár. Og enginn mun honum
fremur liafa brúað bilið milli staða og stunda, sveitar og
borgar með töfrasprota tónanna.
Það ber því allt að sama brunni með átthagatryggð og
eyðibyggðir eða æskubyggðir þessa fólks.
Og Breiðfirðingur tímarit félagsins hefur nú í 25 ár
reynt að vera þarna einn sterkasti og og virkasti þátturinn
í starfsemi félagsins, þótt auðvitað séu ekki allir sammála
um hversu til liafi tekizt.