Alþýðublaðið - 27.02.1925, Blaðsíða 3

sldrei verið nein misklíð út af
ráðaingu manna tll lands eða
sjávar að undan teknum iítlls
háttar kur út af einhverri lifrar-
verziun í Sandgerði, sem eigl
hefði þurft alþjóðarsamband til
að laga. Hrein ósannindi éru það,
að ekki hafí orðið misklíð önnur
en sú, er Sveinn getur um, Svein
ætti að reka minni til greinar
þelrrar, er skrituð var hér um
árið um Harald Böðvarsson út
af viðskiftum eins eða fleiri sjó-
manna hans við hann. Lesi
Sveinn þá grein, þá mun hann
komast að raun um, að misklið
hefír orðið út af fleira en hann
vill vera láta í grein sinni,
öanur sönnun þess, að deila
hefír orðlð um launakjör á Akra-
nesi en sú, er Sveinn nefnir, er
elnmitt stofnun verkalýðsféiags-
ins þar efra, því að stofnnn verk-
iýðsfélaga byggist æfínlega á
því, að vinnukaupánda semur
ekki við vinnuseljanda; þá saína
vinnuseljendur sér í hóp og
mynda með sér félagsskap til
þess að halda uppi verði á þeirri
vöru, sem þelr hata tll að selja,
og það er vlnnan, og svo (ór
það einníg á Akranesi, Sveinn!
Þá komum við að þeirri m41s-
greininni, þar sem Sveinn er að
gera alla Akurnesinga að út-
gerðarmönnum. Harm seglr, að
flestir sjómenn hafí verlð hlut-
hafar í afla og þá þátttakendnr
f kostnaði útgerðarlnnar og séu
því f raun og veru útgerðar-
menn. Ég er hræddnr nm, að
þessi kenaing Sveins gangi ekki
í höfuðið á öðrum en ef vera
skyldi >Morgnnblaðs<- >ritstjórun-
um<, að það sé sama að vera
elnhlutungur á báti og að vera
Suðu-
bökunar-
egg
nýkomin
í
Kaopfélagið.
30 auva smásögurnar fést
enn þá frá byrjun á Laufásvegi
15 — Opið 4—7 siðdegls.
Gerhveitið
kom með Lagarfossi í
útgerðarmaður. Það er sitthvað
að eigá framlelðslntækin eða að
vinna á þeim sem elnstaklingnr
með öilum þeim afarkostum,
sem einhlutungnum eru settir af
elgendunum, eins og t. d. þeim,
sem Sveinn bacdir á að einhlnt-
ungarnlr borgi mikinn part af
útgerðarkostnaðlnum af sfcum
eina hlut, en eigandicn, sem
tekur 10 og 12 hluti >dauða<,
sem kallað er, borgi Iftlnn hluta
af kostnaðlnum. Dæmið var gott
hjá yður, Sveinn 1 Svo lætur
eigándinn sér ekkl nægja þetta,
sem Sveinn bentl á. Sé eigacd-
inn kaupmaður, þá þrengir hann
kjörum einhlutungsins að mikl-
um mun meira en að ofan er
tallð til þess &ð gera sjálfan slg
efnalega betur stæðan, t. d.
með þvf að gefa einhlutungnum
l*egar skórnir yðar þarfnast
vlðgerðar, þá komið til mín,
Finnur Jónsson, Gúmml- & skó-
vinnustofan, Vesturgötu 18.
Gouda-
Eidamer-
Emerithaler-
Gráða-
nýkomnir f
Kanp félagiB.
Veggmyndir, faiiegar og ódýr-
ar, Freyjugötu u. Innrömmun á
sama stað.
ekkl nema raunverulega Htinn
hluta at því verði fiskjarins,
sem skipseigandinn fær íyrir
hann, þegar sala frá hans hsndi
fer fram. Ailar þær vörur, sem
einhlutucgurinn þarf að nota,
lætnr skipseigandinn, sem um
leið er kaupmáður, með upp-
sprengdu verði. Af þessu, sem
að ofan er sagt, geta menn nú
séð, hvort það er sambærilegt
að vera einhfutungur á báti og
veia útgerðarmaður, enda værl
Haraldur Böðvarsson ekki orð-
inn svo loðinn cm lófana, sem
hin mikla höll hans á Akranesi
bendir til að hann munl vera,
ef hann hefði verið jafnlangan
tfma eichlutnngur á mótorbátl,
eins og hann hefir verið útgerð-
armaður mótorbáta.
B. B. J.
ost-
ar
Bdgar Rice Burroughe: Wllti Tarzan.
í fyrsta lagi hafði hún lagt af stað frá höfuðstöðvum
Þjóðverja eftir vel ruddum vegi, sem hermenn höfðu
ferðast um, og hún vissi ekki annað en hún óáreitt
myndi komast þá leið alla leið til Wilhelmsdals. Siðar
hafði hún orðið að fara út af veginum, er hún frétti,
að brezkur herstyrkur hefði komið eftir vesturbakka
Pangani, farið yflr ána sunnan við haná og vaéri nú á
leið eftir járnbrautinni til Tonda.
Þegar út af veginum kom, lenti hún i þéttu kjarri.
Himininn var skýjaður, og hún ætlaði aö gá á leiðar-
visi sinn, en hún hafði hann þá ekki. Hún þóttist
samt svo ratvis, að hún hélt áfram i þá átt, er hún
hugði vestur, unz húnj hélt sig komna sVo langt, að
óhætt væri að leggja til suðurs án þess að rekast á
Bretana.
Og hún var óhrædd þangað til löngu eftir, að hún
hafði aftnr beygt til austurs langt sunnan vib herinn,
að hún hólt. Komið var að kveldi; — hún hefði fyrir
löngu átt áð vera komin á veginn til Tonda, en hún
fann engan veg og var orðin skelkuð.
Hestur hennar hafði allan daginn verið á ferðinni
matarlaus og vatnslaus. Nóttin var að skella á, og ofan
á alt annað yar hún vilt í‘ landi', sem var orðlagt fyrir
flugur og villidýr. Það var gremjulegt, að hún skyldi
enga hugmynd hafa um, í hvaða átt hún hélt, — að
hún væri kann ske á leið lengra frá brautinni inn i
skóginn 0g auðnina, en ómögulegt var að stanza; hún
varð að halda áfram.
Berta Kircher var engin hugleysingi, en hún gat
ekki gert að þvi, að hrollur fór um hana, og hún kveið
fyrir þvi að veröa að ráfa um skóginn i niðamyrkri
næturinuar — vitandi af hættum á hverju strái,