Alþýðublaðið - 02.03.1925, Blaðsíða 3

&L£»^SlíSLASlÖ
að fólklnu, eg það var ekki
þolað.
Nú er rétt að virða fyrlr sér,
hvað orðið heíðl, ef búið heiði
verið &ð stoína ifkidögreglu hér
að vilja stórgróðamanna og
nokkurra dindla, sem aftan í
þ«im hanga, svo sem eins og
>Arnar< (= Ingvars). Það er
víst, að eltthvað um 2000 manns
voru niðrl á haínarbakka þennan
dag, og það er ekki hægt að
búist við færra folkl þar slíka
daga. Nú skulum við gera ráð
fyrlr, að á hernaðaröldinni yrðu
hér í Reykjavík tvö tll þrjú
þúsund manns í hernum. Þegar
svo þessu llði, sem myndi vera
mestmegnia skipað þægustu verk-
færum útgerðarmanna og stór-
kacpmanna, svo sem skrifstofu-
þjónum eins og >Erni<, búðar-
lokum o. s. frv., væri boðið út,
heidur þá >Örn< (= Iagvar) og
þair, sem eru honum jafnsnjallir
í hugsun og rökfærslum, að
vðrkfallsmenn myndu labbá heim
að óreyndu. Og sussu nei. Menn,
setn allan aldur sinn frá barn-
æsku hafa orðið að vinna fyrir
daglegu brauði sínu á þann
hátt að leggja líf sitt í hættu,
berjast við öfl náttúrunnar upp
á lif og dauða, stunda áhættu-
sama vinnu, sem alt af er óvíst
um að morgni, hvort - menn
komast óskemdir heim frá að
kveldl, myndu ekki hika við að
ganga móti tveim til þrem þús-
uodum at jafningjum >Ar£iar
eineyí|ða< til að verja trelsi sitt
og feji sór og skyldutiði sínu
Biöjiö kaupmenn
yðar nm íslenzka kaffibætinn. Hann er
Bterkari og bragðbetrí en annar kaffibætir.
fyrir matbjörg í lengstu íðg.
Þótt aliir þessir >Ernir< væru
með ssxarsköft, kyifur og byssur
og þótt jafnm&rgir Coplandar
•ða >Kveldúifar< stæðu að baki
þeim, þá myndu verkamenn ekkl
hops, Þelm bregður ekki við að
l®8'gja W?" sitt í hætta. Það verða
þeir að gera hvern d»g, og því
að eins getur Copiacd og allir
aörir stórgróðamenn Hfað f >vel-
lystingum prsktuglega< og laon-
að skrifatofuþjónum sínum vel,
e! þeir viija, og borg&ð þeim
aukaiega fyrir að skrlra nfð um
hinar vinnandi stéttir og óhróð-
ur um forustumenn þeirra. Nú
vil ég biðja alla gætna og at-
hugula menn að vlrða fyrlr aér,
hvernig út íiti hér f bæ þ'ann
dag, sem fjórar til fimm
þúsundir reykviskra karlmanna
á bezta aldri gengju tll bardaga
með bareflum og ýmlslegum
morðvopnum i höndum sér. Ég
ætiast ekki til, að sá >eineygði<,
sem ætti að kalla sig steinbllndan,
sjái aflalðingaruar né beri þær
saman við það, er gerðist hér
þegar verkfaliið var hér f fyrra,
en ég ætlast tll, að flestlr aðrir
geti séð mynd hðrmunga og
eyðilegglngar og jaínvel éitt
hvað af íhaldsstjórnihnl, sem
Söngya?jafnaðar-
manna
er lítið kver, sem allir aíþýðu-
menn þurfa að eiga, en engan
munar um að kaupa. Fæst f
Svelnabókbandinu, á afgreiðslu
Alþýðubjaðsins og á fundum
verklýðsfébganna.
ber frumvarpið sæla á borð
fyrlr þingið. Ég held sem sé,
að henni sé þettað ekki alvara,
heldur hafi hún verið þvinguð
til þess, og eins kann nú að
vera með þann >eineigða<.
Ég hefi orðið svo íjölorður
um verkfaílið ( fyrra, af því að
sá >eineygði< hefir tilfært það
sem ástæðu íyrir stofnun rfkis-
hers, og af.þvf að það vita allir,
sem ekki eru andlega volaðir
vesalingar eða hugsunarlaus verk-
færi undir éhrifum snnara, að
þessi herstofnun er að eins gerð
til þess að berja á hinum vinn-
andi lýð í landlnu, en hins vegar
tii þess að fá menn til-að bera
saman áhrif og eftirköst af verk-
föllum eins og þau hingað til
hafa verið í þau fáu skifti, sem
neyðin hefir rékið verkalýðinn
út í þiu, og hvernig þau koma
til að líta út, þegar kominn
Edgar Riee Jöurroughs: Villi Tarzan.
Rétt fyrir myrkur fann hún rjóður, sem var umlukt
þéttum runnum, er illfært var 1 gegnum. Fáein tré
voru i miðju rjóörinu, og þar ákvað hún að nátta sig.
Grasið var hátt og þétt, nóg handa hesti hennar og
gott að hvilast i því, og hjá trjánum var nóg af sprek-
um i eld alla nóttina. Hún tók söðul og beizli af hest-
inum og tjóðraði hann. Hún safnaði sprekum i eldinn,
og þegar myrkrið skall á, hafði hún góðan eld og nægð
spreka.
Hún snæddi úr mal sinum og drakk úr ferðapelan-
um. Hún drakk lítið, þvi að hún vissi ekki, hvenær
hún rækist á vatn. Hún var hrygg yfir þvi, að hestur
hennar var vatnslaus.
Það var dimt. Hvorki sást til tungls eða stjarna, og
bjarminn af eldi hennar lýsti skamt burtu. Hún sa
grasið og trjástofnana næst sér, en ekkert annað. Myrkrið
var eins og veggur.
Skógurinn var hryllilega þögull. Langt i f jarska heyrði
hún daufar drunur fallbyssu, en hún gat ekki greint
Áttina, sem þær komu úr. En henni,reið einmitt svo
míkið á þvi, þvi að vigvöllurinn var tiorðan viö hana,
og gæti hún áttað síg á skotunum, vissi hún, hvert hún
átti að fara daginn eftir.
Daginn eftir! Skyldi hún lifa til morguns? Hún ypti
öxlum og hristi sig. Svona mátti hún ekki hugsa; —
það dugði ekki. Hún raulaði lag, meðan hún hagræddi
söðlinum náiægt eldinum, reytti gras og bjó sér til
hægindi og breiddi þar yfir ábreiðu. Hún spenti her-
mannskápu, þykka og hlýja, frá söðlinum og fór I hana,
þvi að svalt var orðið.
Hún settist upp við söðulinn og bjóst til að vaka um
nóttina. Eina stund rauf ekkert þögnina nema byssu-
hvellirnir i fjarska og hljóðið i grasinu, sem hesturinn
bei't, en alt i einu kvað við ógurlegt ljónsöskur milu i
burtu eða svo. Stúlkan hrökk við og lagði höndina á
byssuná við hlið sér. Hrollur fór um hana, og hún faún
harin risa á höfði sér.
Aftur og aftur kváðu öskrin við, og alt af komu þau
taær. Hún heyröi, hvaðan þetta hljóð kom, þótt hún
ekki vissi, hvaðan byssuhvellirnir kæmu. Ljónið var
ávinda, «vo að það gat ekki hafa fundið þefirm af