Alþýðublaðið - 02.03.1925, Blaðsíða 3

Alþýðublaðið - 02.03.1925, Blaðsíða 3
ALE>$£)01LÁBI@ 1 ' Biöjiö kaupmenn yðar uœ íslenzka kaífibætinn. Hann er sterkarl og bragðbetrí en annar kaffibætlr. að fólbiou, ®g það var ekki þolað. Nú er rétt að virða fyrir sér, hvað orðid heíði, ef búið hetði verið að Btofna síkidögregíu hér að vilja stót gróðamanna og nokkurra dicdia, sem aítan í þdm hanga, svo sem eins og >Arnar« (= Ingvars). t»að er víst, að eltthvsð um íooo manns voru niðri á hatnarbakka þennan dag, off það er ekki hœgt að bú»st við færra fólkl þar slíka daga. Nú skulum við gera ráð fyrir, að á hernaðaröldinni yrðu hér í Reykjavík tvö til þrjú þúsund manns í hsrnum. Pegar svo þessu liði, sem myndi vera mestmegnis skipað þægustu verk- færum útgerðarmanna og stór- kacpmanna, svo sem skrifstotu- þjónum eins og >Erni<, búðar- iokum o. s. frv., væri boðið út, heidur þá >Örn« (= Iogvar) og þair, E&m eru honum jafnsnjallir í hugsun og rökfærslum, að vðrkfaiismenn myndu labbá heim að óreyndu. Og sussu nei. Menn, s@m allan sldur sinn frá barn- æsku hafa orðið að vinna fyrir daglegu brauði sínu á þann hátt að leggja líf sitt í hættu, berjast við öfl náttúrunnar upp á lif og dauða, stunda áhættu- sama vlnnu, sem alt af er óvíst um að morgnl, hvort - menn komast óskemdir heim frá að kveldi, myndu ekki hika við að ganga móti tveim til þrem þús- ucdum at jafningjum >Atijar ©ineygðac tii að verja frelsi sitt og sjá s,ér og skyiduliði sínu fyrir matbjörg í lengstu iög. Þótt aílir þessir >Ernir< væru með gxarsköft, kylfur og byssur og þótt j&fnmárgir Copiandar eða >Kv©Ídúifar< stæðu að bakl þeim, þá myndu verkamenn ekki hopa, Þeim bregður ekkl við að Wí’ sitt i hættu, Það verðá þelr að gera hvern dsg, og því að eina getur Copland og aHir abrir stórgróðamenn iifað í >vel- lystingum praktuglega< og laun- að sbrlfðtofuþjónum sínum vel, ©f þeir vilja, og borgað þeim áukaiega fyrir að skri a nfð um hihar vlnnandi stéttir og óhróð- ur um fomstumenn þeirra. Nú víl ég blðja alia gætna og at- huguia menn að virða íyrlr sér, hvernig út iiti hér i bæ þann d»g, sem fjórar til fimm þúsundir reykvískra karlmánna á bezta aldri gengju til bardaga með bareflum og ýmlsiegum morðvopnum f höndum sér. Ég ætiast ekkl til, að sá >eineygði<, ssm ætti að kalla sig steinblindan, sjái aflalðingaruar né beri þær saman við það, er gerðist hér þegar verkfaiiið var hér i fyrra, en ég ætlast til, að ílestir aðrir geti séð mynd hörmunga og eyðilegglogar og jatnvel eltt hvað af fhaidsstjórninni, sem Söngvapjafnaðar- manna er lítið kver, sem alllr aíþýðu- menn þurfa að eiga, ©n engan munar um að kaupa. Fæst í Sveinábókbandlnu, á afgreiðslu Alþýðubkðsins og á íundum verklýðsfélaganna. ber frumvarpið sæla á borð fyrir þingið. Ég hefd sem sé, að henni sé þettað ©kki aivara, heidur hsfi hún verið þvinguð til þess, og eins kann nú að vera með þann >einelgða<. Ég hefi orðið svo fjöíorður um verkfallið í fyrra, af því að sá >eineygði< hefir tilíært það sem ástæðu íyrir stofnun ríkis- hers, og at því að það vita aliir, sem ekki eru andlega volaðir vesaiingar eða hugsunaríaus verk- færi undir éhrifum annara, að þessi herstofnun er að eins gerð til þ@ss að berja á hinum vinn- andi iýð í landinu, en hins vegar tli þess að fá menn tii að bera samao áhrif og eftirköst af verk- föilum eins og þau itingað til hafa verið í þau fáu skifti, sem neyðin hefir rékið verkalýðinn út í þöu, og hvernlg þau koma til að líta út, þegar kominn Edgar Rice Burroughs: Vilti Tarzsn. Rétt fyrir myrkur fann hún rjóBur, sem var nmlukt þéttum runnum, er illfært var i gegnum, Fáein tré voru i miðju. rjóðrinu, og þar ákvað hún að nátta sig. Grasið var hátt og þétt, nóg handa hesti hennar og gott að hvilast 1 því, og hjá trjánum var nög af sprek- um i eld alla nóttina. Hún tók söðul og beizli af hest- inuin og tjóðraði hann. Hún safnaði sprekum i eldinn, og þegar myrkrið skall á, hafði hún góðan eld og nægð spreka. Hún snæddi úr mal sinum og drakk úr ferðapelan- um. Hiin drakk litið, þvi að hún vissi ekki, hvenær hún rækist á vatn. Hún var hrygg yfir þvi, að hestur hennar var vatnslaus. Það var dimt. Hvorki sást til tungls eða stjarna, og bjarminn af eldi hennar lýsti skamt burtu. Hún sá grasið og trjástofnana næst sér, en ekkert annað. Myrkrið var eins og veggur. Skögurinn var kryllilega þögull. Langt i f jarska heyrði húu daufar drunur fallbyssu, en hún gat ekki greint áttina, sem þær komu úr. En henni reið eiumitt svo míkið á þvi, þvi að vigvöllurinn var norðan við bana, og gæti hún áttað slg á skotunum, vissi hún, hvert hún átti að fara daginn eftir. Daginn eftir! Skyldi hún lifa til morguns? Hún ypti öxlum og hristi sig. Svona mátti hún ekki hugsa; — það dugði ekki. Hún raulaði lag, meðan hún hagræddi söðlinum nálægt eldinum, reytti gras og bjó sér til hægindi og breiddi þar yiir ábreiðu. Hún spenti her- mannskápu, þykka og hlýja, frá söðlinum og för i hana, þvi að svalt var orðið. Hún settist upp við söðulinn og bjóst til að vaka um nóttina. Eina stund rauf ekkert þögnina nema byssu- hveliirnir í fjarska og hljóðið i grasinu, sem hesturinn beit, en alt i einu kvað við ógurlegt ljónsöskur milu i burtu eða svo. Stúlkan h'rökk við og lagði höndina á byssuná við hlið sér. Hrollur fór um hana, og hún fann hárin rlsa á höfði sér. Aftur og aftur kváðu öskrin við, og alt af komu þau tiær. Hún heyrði, hvaðan þetta hljóð kom, þótt hún ekki vissi, hvaðan byssuhvellirnir kæmu. Ljónið var ávinda, svo að það gat ekki hafa fundið þefinn af

x

Alþýðublaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Alþýðublaðið
https://timarit.is/publication/2

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.