Alþýðublaðið - 02.03.1925, Blaðsíða 3
ALE>$£)01LÁBI@
1 '
Biöjiö kaupmenn
yðar uœ íslenzka kaífibætinn. Hann er
sterkarl og bragðbetrí en annar kaffibætlr.
að fólbiou, ®g það var ekki
þolað.
Nú er rétt að virða fyrir sér,
hvað orðid heíði, ef búið hetði
verið að Btofna síkidögregíu hér
að vilja stót gróðamanna og
nokkurra dicdia, sem aítan í
þdm hanga, svo sem eins og
>Arnar« (= Ingvars). t»að er
víst, að eltthvsð um íooo manns
voru niðri á hatnarbakka þennan
dag, off það er ekki hœgt að
bú»st við færra fólkl þar slíka
daga. Nú skulum við gera ráð
fyrir, að á hernaðaröldinni yrðu
hér í Reykjavík tvö til þrjú
þúsund manns í hsrnum. Pegar
svo þessu liði, sem myndi vera
mestmegnis skipað þægustu verk-
færum útgerðarmanna og stór-
kacpmanna, svo sem skrifstotu-
þjónum eins og >Erni<, búðar-
iokum o. s. frv., væri boðið út,
heidur þá >Örn« (= Iogvar) og
þair, E&m eru honum jafnsnjallir
í hugsun og rökfærslum, að
vðrkfaiismenn myndu labbá heim
að óreyndu. Og sussu nei. Menn,
s@m allan sldur sinn frá barn-
æsku hafa orðið að vinna fyrir
daglegu brauði sínu á þann
hátt að leggja líf sitt í hættu,
berjast við öfl náttúrunnar upp
á lif og dauða, stunda áhættu-
sama vlnnu, sem alt af er óvíst
um að morgnl, hvort - menn
komast óskemdir heim frá að
kveldi, myndu ekki hika við að
ganga móti tveim til þrem þús-
ucdum at jafningjum >Atijar
©ineygðac tii að verja frelsi sitt
og sjá s,ér og skyiduliði sínu
fyrir matbjörg í lengstu iög.
Þótt aílir þessir >Ernir< væru
með gxarsköft, kylfur og byssur
og þótt j&fnmárgir Copiandar
eða >Kv©Ídúifar< stæðu að bakl
þeim, þá myndu verkamenn ekki
hopa, Þeim bregður ekkl við að
Wí’ sitt i hættu, Það verðá
þelr að gera hvern dsg, og því
að eina getur Copland og aHir
abrir stórgróðamenn iifað í >vel-
lystingum praktuglega< og laun-
að sbrlfðtofuþjónum sínum vel,
©f þeir vilja, og borgað þeim
áukaiega fyrir að skri a nfð um
hihar vlnnandi stéttir og óhróð-
ur um fomstumenn þeirra. Nú
víl ég blðja alia gætna og at-
huguia menn að virða íyrlr sér,
hvernig út iiti hér i bæ þann
d»g, sem fjórar til fimm
þúsundir reykvískra karlmánna
á bezta aldri gengju til bardaga
með bareflum og ýmlsiegum
morðvopnum f höndum sér. Ég
ætiast ekkl til, að sá >eineygði<,
ssm ætti að kalla sig steinblindan,
sjái aflalðingaruar né beri þær
saman við það, er gerðist hér
þegar verkfaiiið var hér i fyrra,
en ég ætlast til, að ílestir aðrir
geti séð mynd hörmunga og
eyðilegglogar og jatnvel eltt
hvað af fhaidsstjórninni, sem
Söngvapjafnaðar-
manna
er lítið kver, sem alllr aíþýðu-
menn þurfa að eiga, ©n engan
munar um að kaupa. Fæst í
Sveinábókbandlnu, á afgreiðslu
Alþýðubkðsins og á íundum
verklýðsfélaganna.
ber frumvarpið sæla á borð
fyrir þingið. Ég hefd sem sé,
að henni sé þettað ©kki aivara,
heidur hsfi hún verið þvinguð
til þess, og eins kann nú að
vera með þann >einelgða<.
Ég hefi orðið svo fjöíorður
um verkfallið í fyrra, af því að
sá >eineygði< hefir tilíært það
sem ástæðu íyrir stofnun ríkis-
hers, og at því að það vita aliir,
sem ekki eru andlega volaðir
vesaiingar eða hugsunaríaus verk-
færi undir éhrifum annara, að
þessi herstofnun er að eins gerð
til þ@ss að berja á hinum vinn-
andi iýð í landinu, en hins vegar
tli þess að fá menn tii að bera
samao áhrif og eftirköst af verk-
föilum eins og þau itingað til
hafa verið í þau fáu skifti, sem
neyðin hefir rékið verkalýðinn
út í þöu, og hvernlg þau koma
til að líta út, þegar kominn
Edgar Rice Burroughs: Vilti Tarzsn.
Rétt fyrir myrkur fann hún rjóBur, sem var nmlukt
þéttum runnum, er illfært var i gegnum, Fáein tré
voru i miðju. rjóðrinu, og þar ákvað hún að nátta sig.
Grasið var hátt og þétt, nóg handa hesti hennar og
gott að hvilast 1 því, og hjá trjánum var nög af sprek-
um i eld alla nóttina. Hún tók söðul og beizli af hest-
inuin og tjóðraði hann. Hún safnaði sprekum i eldinn,
og þegar myrkrið skall á, hafði hún góðan eld og nægð
spreka.
Hún snæddi úr mal sinum og drakk úr ferðapelan-
um. Hiin drakk litið, þvi að hún vissi ekki, hvenær
hún rækist á vatn. Hún var hrygg yfir þvi, að hestur
hennar var vatnslaus.
Það var dimt. Hvorki sást til tungls eða stjarna, og
bjarminn af eldi hennar lýsti skamt burtu. Hún sá
grasið og trjástofnana næst sér, en ekkert annað. Myrkrið
var eins og veggur.
Skögurinn var kryllilega þögull. Langt i f jarska heyrði
húu daufar drunur fallbyssu, en hún gat ekki greint
áttina, sem þær komu úr. En henni reið eiumitt svo
míkið á þvi, þvi að vigvöllurinn var norðan við bana,
og gæti hún áttað slg á skotunum, vissi hún, hvert hún
átti að fara daginn eftir.
Daginn eftir! Skyldi hún lifa til morguns? Hún ypti
öxlum og hristi sig. Svona mátti hún ekki hugsa; —
það dugði ekki. Hún raulaði lag, meðan hún hagræddi
söðlinum nálægt eldinum, reytti gras og bjó sér til
hægindi og breiddi þar yiir ábreiðu. Hún spenti her-
mannskápu, þykka og hlýja, frá söðlinum og för i hana,
þvi að svalt var orðið.
Hún settist upp við söðulinn og bjóst til að vaka um
nóttina. Eina stund rauf ekkert þögnina nema byssu-
hveliirnir í fjarska og hljóðið i grasinu, sem hesturinn
beit, en alt i einu kvað við ógurlegt ljónsöskur milu i
burtu eða svo. Stúlkan h'rökk við og lagði höndina á
byssuná við hlið sér. Hrollur fór um hana, og hún fann
hárin rlsa á höfði sér.
Aftur og aftur kváðu öskrin við, og alt af komu þau
tiær. Hún heyrði, hvaðan þetta hljóð kom, þótt hún
ekki vissi, hvaðan byssuhvellirnir kæmu. Ljónið var
ávinda, svo að það gat ekki hafa fundið þefinn af