Alþýðublaðið - 04.03.1925, Blaðsíða 3

ALÍ*1fÖtí#LA©IÐ i
b. e. »tr cHona*, á l(feu sti«l;og
var i dreaguuai. Maðurian er
til málamyuda einangraður tvær
tii þrjár vikur, og siðan fær
haun að stunda iðn sfna, baJcarct-
iön. Er nú hægt að iá leikmönn*
um, þótt þeim virðiat svo, sem
annað tveggja hafi sjúkdómur
þessl orðið aiimikið hættuminni
síðan 1921 eða hellbrigðlsstjórnln
skiit um skoðun.
Nei, »Örn elneygðle eða Ingv-
ar Sigurðssonl Löggæzla og
réttlæti í landinu eykst ekki við
það að koma á stofn her, eg
það sr enginn vandi að framfylgja
iandslögum me'S núverandi skii-
yrðum, ef réttlæti og viija brestur
ekki. Réttiátur stjórnari, sem
sýnir viðleltni á að starfa eftir
iandslögum, fær alt af nóga
hjálp tii þess og getur iika
krafist hennar eftir núgildandi
iögum. E»ví ættuð þér framvegis
að leggja yður meira eftir að
kretjast réttlátra framkvæmda á
iandalögum, því að þótt ein-
hveijir hafi talið yður trú um,
að í sambandi við verkföll fari
einungis fram lagabrot, þá er
það rangt; það er sem sé vfst,
að f verkalýðsstéttlnni er tii-
töiuiegá minst af iögbrjótum.
Og i sambándi við yðar mikla
áhuga á því, að iög verðl ekkl
brotin í verkföllum, vii ég minna
yður á vlturieg orð, er einn af
gömium flokksmönnum yðar aagði
nýlega i þlngræðu. Maðurinn
var Bjarni Jónsson frá Vogi.
Hann sagði, að ©Itt væri æðra
öilum iögurn og stjórnarskrám,
og það værl drengskapurlnn.
Ég er Bjarna sammála þarna,
oí þér skuluð leggjs yður þettá
á hjárta, því að þér munuð vera
gamall lærisveihn hans Et þér
gerið það, vona ég, áð þér hætt-
ið að tárast yfir þvf, þóttverka-
lýðurinn fái að vlnna f tandinu
og halda þvf við i friði með
vinnu slnni, en hvorki yður né
öðrum haldist það uppi að taka
tíma hannar frá dýrmætum stört-
um tii að verja sig í hernaði.
Svo að síðustu í tllefni at þvf,
að þér hafið í greinum yðar
taiað um, að forustumenn al-
þýðutélaganna og Alþýðuflokks-
ins æstu verkaiýðinn til iögbrota
og glæfraverká og annarár áiika
þokkalegrar iðju: Et þér viljið
æriegur drengur heita, en ekki
æslngabðlgur, sam ausi úr sér
órökstuddum táryrðum, þá til
greinið opinberíega mcð nafoi
þá menn, sem eggjað hafa til
lögbrota og giæpa, svo og þau
verk áf þvi tagi, sem unnin
hata verið aí verxlýðstéiðgum
eða Alþýðuflokknum. I>ér verðið
væntanlega ekki eins feiminn að
netna annara nöfn og yðar eigið.
lelix Quömundsson.
Eitt „læknabrennivíns^-hneykslið
enn.
Flestum munu i fersku minni
þau tvö mannalát, er uröu suður
meö sjó i vetur af völdum áfengis.
í b&öum þeim tilfellum var vín
þaö, er mennirnir höfðu drukkiö,
frá læknum eÖa eftir þeirra til-
víaun, og í öðru tilfellinu vár svo
gálsyaislega að farið, að Forgrímur
Fóröarson, héraðslæknir í Keflavík,
haföi af hend! látið 4 x/a flösku á
einni kvöldstund til fjögurra manna,
og dó eian þeirra, en annar komst
í opinn dauðann.
Nú nýlega sannaði lögreglan
hór sölu á Jón nokkurn Einars-
son, Laugavegi 12, og er það í
þriðja sinni, er hann verður sann-
ur að sök. Mun hann nú fá háa
sekt og fangelsi, en þar með er
ekki málið búið. Pað sem só
sannaðist, að áfengi það, er hann
nú síðast seldi, var fengið út á
áfengisávísanir frá Jóni Jónssyni
lækni frá Blönduósi. Eon fremur
er uppvíst, að sami læknir heflr
látið einn alræmdasta »sprútt-
salannc hór, Björn Halldórsson,
fá þrjátíu og tvœr 800 gr. áfeng-
isávísanir á fjörum dögum,
Ávísanir þessar voru út gefnar á
ýmis nöfn af handabófi, svo að í
•itt skifti, er B. H. kom til lækn-
isins (J. J.), þá lét læknirinn hann
hafa átta áfengisávísanir, er bljóð-
uðu á nöfn ýmsra manna, er B. H.
þekti ekki og líklega eru ekki til.
En hvað gera stjórnarvöldin?
Enn mun Þorgrimur fórðarson
teljast héraðslæknir. Það heflr að
vísu heyrst, að fyrirskipuð hafl
verið málsókn á hendur honum,
hve fljótt sóm hinn hægláti sýsln-
maður (M. J) kernur því í verk,
og verður þá enda fróðlegt að sjá,
hvað við liggur slíkri embættis-
færslu m. m.
Og hvað er um þing og stjórn ?
Mun þess mega vænta, að kipt
verði burt leyfl lækna til að út
gefa áfengisávísanir og þaim og
og aimennÍDgi forðab frá þeirri
hættu, sem stafar af þeasu hðska
lega ieyfl í höndum ýmsra lækna?
Eða á alt að sitja við sarna, —
Kjerúlf að fá hækkuð laun fyrir
sinn dugnað, Borgrímur ab þjóna,
Edgar Rice Burroughs: Vílti Tarzan.
henni ean þá, en eflaust var það að forvitnast um eldinn,
sem sést gat alllangt til.
Aðra stund starði og hlustaði stúlkan frá ljóseyju
sinni út i myrkrið. Ljónið öskraði ekki alla þá stund,
en hún fann það á sér, að það var að læðast að henui.
Hvað eftir annað hrökk hún saman og leit við inn á
milli trjánna að baki sér, þegar henni fanst hún heyra
fótatak kattarins. Hún hélt byssunni tilbúinni á knjám
sér og titraði frá hvirfli til ilja.
Alt i einu leit hestur hennar npp og frisaði, og stúlkan
stökk á fætur með lágu ópi. Hesturinn kom til hennar,
unz tjóðriö stöðvaði hann; þá snéri hann sér við og
starði út i myrkrið og lagði kollhúfur, en stúlkan hvorki
sá né heyrði nokkuð.
Enn þá leið klukkustund, — hræðiieg stund, — og
hesturinn leit oft upp og glápti út i myrkrið. Stúlkan
hætti hvað eftír annað á eldinn. Hana var farið að
sár-syfja. Hún dró ýsar, en hún þorði ekki að sofna. Hún
stóð á fætur og gékk rösklega um fram og aftur til
þess að hafa af sór drungann, kastaði sprekum á eldinn,
gekk aö hestinum og klappaði honum og settist aftur.1
Hún reyndi að festa hugann við fyrirætlanir sínar
daginn eftir, en hún hlaut að hafa áofnaö. Hún vaknaði
i einni svipan. Þaö var orbið glaðbjart. Nóttin var liðin
hjá.
Hún trúði varla skilningarvitum sínum. Hún hafði
sofið marga klukkutima; eldurinn var dauður, og samt
var hún lifandi og hestnrinn óskaddaður, og ekkert sást
til villidýra. Og — bezt af öllu — sólin skein í heiði
og benti veginu til austurs. Hún át í snatri af nesti
sinu og saup sopa af vatni. Hún lagði á hestínn 0g stó