Ljósmæðrablaðið - 01.07.2011, Blaðsíða 79

79júlí 2011 • Ljósmæðrablaðið
langar vaktir, við sátum oft einar yfir, það var
ekki vandamálið. En svo þegar ég fór út á
land nokkrum árum seinna og var þá ekki
orðin hjúkrunarfræðingur, oft læknislaus og
engin í héraðinu, þá vantaði mig rosalega
mikið, jafnvel þó að ég væri að sinna ófrísk-
um konum.
Ólafía: Mér fannst ég alveg vera vel
undirbúin, ég var hjúkrunarfræðingur með
starfsreynslu, ég hefði ekki viljað fara í þetta
nám án þess að vera með þá reynslu á bak-
inu. Núna er svo miklu meira um sjúkdóma
í kringum meðgöngur, bæði af því að menn-
ingin hefur breyst og líkamlegt ástand fólks.
Jú, mér fannst ég vera vel undirbúin undir
það að vera í fæðingum og vinna á spítal-
anum eftir þessi 2 ár.
Guðrún: Já ég er sammála þessu. Maður
þekkti nokkrar sveitaljósmæður t.d. sú sem
tók á móti okkur systkinunum, ég náði að
kynnast henni, hún var algjör drottning í
sveitinni, þannig að maður var stoltur af því
að vera í sömu stétt, þó að maður stæði nú
ekki undir nafni með það. Þær voru bara,
held ég, ekki að hafa rosalegar áhyggjur,
þær bara mættu á staðinn og voru. Einu
sinni var ljósmóðirin kominn inn á bæ lengst
inn í sveit og barnið var í sitjanda „ææ” þá
bara gengur það vel eða kannski gengur
það ekki vel, það var bara ekkert annað í
stöðunni, mjög mikið æðruleysi. Þær voru
með héraðslæknana sem voru miklu van-
ari en héraðslæknarnir núna, þeir eru ekki
svona stoð og stytta fyrir ljósmæðurnar eins
og hinir voru þá.
er þessi ofboðslega nánd í starfinu sem er
kannski ekki eins mikið af í hjúkrun, kannski
hvergi í hjúkrun – við [ljósmæður] förum
bara inní landhelgi fólksins.
Þó að þetta hafi ekki verið draumur hjá
okkur þá er það hjá mjög mörgum, þetta er
bara starf sem það hefur dreymt um að ætla
að verða, yndislegt og fallegt starfsheiti, við
erum bara svo stoltar og hlýjar í hjartanu að
vera ljósmæður, ég held það.
Ólafía: Viðbrögð fólks við því þegar maður
segir að maður sé ljósmóðir eru þannig að
maður fyllist stolti, þetta er forréttinda starf.
Maður fær að taka þátt í mestu gleði fólks
og stundum mestu sorg, það eru líka forrétt-
indi að taka þátt í því og reyna að gera það
vel líka.
Hvernig fannst ykkur námið svo búa ykkur
undir starfið, hvernig var tilfinningin að
stíga sín fyrstu skref í starfi?
Guðrún: Í raun og veru vel miðað við það
að vinna á Landspítalanum, þar sem maður
var með þennan þægindahring í kringum
sig, ég man ekki eftir öðru. Ég gekk með
barn seinna árið, sem var alveg örugglega
vaxtarskert og ég þyngdist ekkert, oft ban-
hungruð og vann eins og brjálæðingur, ég
man aldrei eftir að nokkur gerði athuga-
semdir við það. Ég fékk svo 3ja mánaða
fæðingarorlof og byrjaði svo að vinna á fullu
aftur, ég var ágætlega undir það búin. Þetta
var bara harðsvíruð vinna og rosaleg þjálfun,
mjög ósátt við það, það var ekki mikið talað
um evidance base og gagnrýna hugsun. Það
var bara prófessorinn sem setti lög og hann
setti fram allar vinnureglur, allar verklags-
reglur líka, allt var bara með hans stöfum.
Við nemarnir höfðum varla málfrelsi, það var
talsverð stéttaskipting, t.d. þá borðuðum við
aldrei með ljósmæðrunum.
Ólafía: Ég útskrifaðist árið 2003 sem hjúkr-
unarfræðingur og byrjaði aftur í skóla árið
2008, mér fannst það mjög erfitt. Mér fannst
námið mjög erfitt, alveg rosalega krefjandi,
og að koma sér aftur inn í þennan skólagír
var líka erfitt. Ég hefði alveg viljað hafa
meira um barnalækningar, það sem okkur
var kennt í hjúkrun. En ef á heildina er litið
þá hefði ég ekki breytt neinu nema kannski
skipulaginu. Ég var nú mjög ánægð með
verknámið, ég var með mjög góðar umsjóna-
ljósmæður, ein sagði einmitt við mig eftir
fyrstu fæðinguna mína því að ég ætlaði ekki
að skrifa hana á mig „góða vertu ekki svona
hörð við sjálfa þig” Ég hugsaði þessi orð oft.
Mér fannst allir kennarar mjög faglegir sem
að við vorum með, mér fannst vera vandað
valið við það. Lausnarleitaverkefnin fannst
mér alveg rosalega góð, þá varð þetta meira
lifandi, það var öðruvísi en það sem maður
var vanur úr hjúkrun, mér fannst það mjög
skemmtilegt. Námið var alveg 2 ár, með 1
mánuð í sumarfríi þannig að þetta er mikil
keyrsla. Það sem kom mér á óvart var hvað
ég var ofsalega stolt þegar ég var búin með
þetta, mér fannst ég hafa áorkað svo miklu.
Það sem eiginlega stendur upp úr eftir þetta
er hvað mér fannst námið gefa mér mikið og
gott sjálfstraust, maður þurfti svo mikið að
skoða sinn innri mann og endalaust að vera
að skoða hvað maður var að gera og hvernig
maður hefði mátt bæta þetta. Munurinn á
okkur Guðrúnu er að ég og mínar skólasyst-
ur erum allar orðnar eldri og með einhverja
starfsreynslu, flestar vorum við með frekar
langa starfsreynslu og breiður aldurshópur.
Svo fannst mér þetta systrasamband mjög
sérstakt, mér finnst það mjög jákvætt, það
er svona eining meðal hollsystranna og líka
meðal ljósmæðra almennt.
Hvað ætli það sé sem gerir það svona sér-
stakt, þetta samband og þessi eining?
Guðrún: Þetta er fámenn stétt, við þekkj-
umst eiginlega allar. Ljósmæður vinna í
raun alveg gjörólík störf að sumu leiti, það
Guðrún G. Eggertsdóttir og Ólafía Aradóttir.