Stjarnan - 01.01.1930, Blaðsíða 1

]
STJARNAN

c~^r
3
Einu sinni enn höfum vér náÖ áramótum og meÖ
þeim koma óteljandi hugrenningar um liðna tírnann
og einnig livaö framtíÖin kynni að bera i skauti sínu.
Áramótin finna margar manneskjur og mörg heimili,
sem fagna og gleðjast yfir því, að alt hefir gengið
þeim í vil; en svo finna þau einnig mörg mannsíijörtu
og mörg heimili, sem ekki geta fagnað, vegna þess að
þau hafa orðið fyrir slysum, veikindum, vonbrigð-
um, skorti á nauðsynjum, eða fyrir því, að sjá eftir
þeim, sem þeim voru lcærust á þessari jörðu.
Hvernig getur Stjarnan stafaS geislum sínum inn í
mannshjörtu, sem eru gleðisnauð, friðvana, sorgmædd
og huggunarlaus ? Hún getur það ekki af eigin ramm-
leik, en eitt getur hún, og er þaS, að benda mönnum á
hann, sem er “Morgunstjarnan sú hin skæra.-’ Hann er
friður vor, huggun og líf. Kristur einn getur til fulls
séð aumur á arrnæðu vorri, breyskleika vorurn og van-
mætti. Hann hefir undir öllum kringumstæðum lífsins

i?