Stjarnan - 01.01.1930, Blaðsíða 13

STJARNAN
13
afliÖ, sem í fyrstunni hafði lyft þessum
gnæfandi risafjöllum 12 og 13 þúsund
fet yfir sjávarmál? Hver var það, sem
hafÖi gefiÖ hinum feikimikla furu- og
greniskógi í hliöunum og við fjallsræt-
urnar líf, skrúða og þroska? Hver var
það, sem hafði gefið hinu silfurtæra
jökulvatni í ánni, er streymdi eftir far-
veginum i dalbotninum, afl til að hressa
menn og skepnur, veita grasi og trjám
brum og lifandi lit, gefa silungi og laxi
Jíf og fjör, og hreyfa hinar miklu vélar
í myllunum meðfram bökkum þess?
Hver hafði gefið morgunroðanum öll lit-
brigði hans ? Samkvæmt lögum hvers
var öllu þessu niðurraðað og því stjórn-
að ? Einungis “heimskinginn segir í
hjarta sínu : Enginn Guð!”
Meðan eg var að virða fyrir mér alla
þessa dýrð og hugleiða alt þetta, spent-
ist regnboginn þvert yfir himinhvelfing-
una frá austri til vesturs. Hér var ann-
að unaðsfagurt fyrirbrigði—hið fegursta
listaverk, sem þessi heimur á til í eigu
sinni. Hver getur virt annað eins fyrir
sér án þess að minnast loforða Guðs og
lyfta huga sínum til hans, sem aldrei
mun yfirgefa oss né sleppa liendinni af
oss. Hvaðan kom regnboginn? Hver
hafði spent þennan marglita boga á ský-
in, ekki einungis til að auka fegurð sól-
aruppkomunnar, heldur og til að styrlcja
og gleðja liinn ferðalúna pílagrím? Var
það ekki hann, sem segir: “Boga minn
set eg í skýin, að hann sé merki sáttmál-
ans milli mín og jarðarinnar.” 1. Mós.
9:13. Það er hann sem hefir skapaö
mennina, jörðina og alt, sem á henni er.
Hann hefir gjört eilífan sáttmála við
þennan heim og er Kristur meðalgangari
þess sáttmála. Regnboginn er merki
þess, að Guð mun efna loforð sitt. Eig-
um vér þá ekki að efna loforð vort, þjóna
Guði trúlega alla æfi vora og lifa og
breyta eftir boðorðum hans? Hann
hefir vitni sín í skýinu, að hann er trúr
og sannorSur. Eigum vér ekki líka að
hafa vitni í hjartanu og samvizkunni, sem
eru í samræmi við orð og lög Guðs, að
vér erum trú og hlýðin börn, sem Drott-
inn á hinum milka degi getur kannast
við frammi fyrir öllum sínum heilögu
englum ?
Hvernig menn geta virt fyrir sér dá-
semdarverkin í ríki náttúrunnar og ekki
orðið varir við Skaparann—liinn ástríka,
algóða og alvitra himnaföður—er óskilj-
anlegt. Vitnar ekki alt sköpunarverkið
um hann—angandi blómin, laufskrúðugu
trén, fljótu og litfögru fuglarnir og hin-
ar mörgu þúsundir tegunda fiska og
sjávardýra. Heyrum vér ekki hina öfl-
ugu viðvörunarrödd hans í nið fossins,
gný brimsins og dunum þrumunnar?
Heyrum vér ekki hina blíðu laðandi rödd
hans í tónum lævirkjans, sem lyftir sér
syngjandi á vængjum sínurn móti himn-
inum, og í hinum svalandi sumarblæ,
sem sjálfur greiðir sér götu inn á milli
hinna laufguðu trjáa slcógarins? Sjá-
um vér eklci meistaraliönd lians í hinum
unaðsfögru litbrigðum lcveld- og morg-
unroðans og regnbogans, í litskrúða
fuglánna, blómanna og skógarins á haust-
in? Sjáum vér ekki afl og vald hans í
sólargeislunum, eldingunni, storminum,
ölduganginum og landskjálftanum, í
fossinum og byggingu hinna öldnu f jalla.
Hefir alt þetta getað orðið til af sjálfu
sér? Einungis “heimskinginn segir í
hjarta sínu : Enginn Guð.”
Eigum vér elcki að sleppa öllum fá-
nýtum og grundvallarlausum apakeinn-
ingum og hugmyndum um, að alt skyldi
hafa orðið til af sjálfu sér, og heldur
segja með sálmaskáldinu hebreska:
“Vitið að Drottinn er Guð, hann hefir
slcapað oss og hans erum vér, lýður hans
og gæzluhjörð. Gangið inn um lrlið hans
með þakkargjörð, í forgarða hans með
lofsöng; lofið hann, vegsamið nafn lians.
Því að Drottinn er góður, mislcunn hans
varir að eilífu, og trúfesti hans frá kyni
til kyns.” Sálm. 100:3-5.
—D. G.