Stjarnan - 01.01.1930, Blaðsíða 14

M
STJARNAN
Lífsreynsla og æfiskeið Jóseps Bates
tólfti kapítuu.
Eftir þessa björgun sneri eg aftur til
Baltimore; og eftir að hafa veriS me8
a8 bjarga einhverju af farminum á hinu
strandaða skipi, réðist eg sem fyrsti
stýrimaður á briggskipinu “Frances
Johnson” frá Baltimore. Vi8 ætluÖum
til SuÖur-Ameríku. Skipshöfnin saman-
stóÖ af eintómum svertingjum, sem skip-
stjórinn sjálfur hafÖi útvalið. Eg var
oft hryggur yfir því, að við tveir skyld-
um vera einu hvítu mennirnir á skipinu,
þvi að stundum kom það sér mjög illa
að við vorum í minni hiuta.
Við 'bárum það mesta af farminum af i
Maranham og Para. Síðarnefndur bær
liggur hér um bil hundrað milur frá
Amazon fljótsmynninu ibeint undir mið-
jarðarlínunni. Þar tókum við inn farm
til Baltimore. Á heimleiðinni komum við
við í Martinique, sem er frönsk eyja.
Þegar við höfðum legið nokkra daga á
höfninni, fengum við alt í einu skipun
frá stjórnaranum í eyjunni um að yfir-
gefa höfnina næsta morgun, því að þaÖ
virtist honum eins og viÖ í einhverju lít-
ilsháttar atriði hefðum ekki að öllu leyti
hlýtt skipun hans. ViS skoðuðum þessa
skipun hans sem ranglæti af hálfu hans,
en við gegndum samt. Varla vorum við
komnir út fyrir hafnarmynnið fyr en
hræðilegt: ofveður skall á [þess konar
stonnar eru mjög tiðir í Vesturheims-
eyjunum á haustin], og gjörði hann svo
mikinn skaða á höfninni, að hér um bil
hundrað skip rak upp á land og brotn-
uðu i spón, og aöeins tvö skip lágu eftir
á höfninni næsta morgun.
Það var með mestu erfiðleikum að
við komumst hjá því að reka upp í land,
því að þetta ofveður var mjög umhleyp-
ingasamt. Við vorum sannfærðir um
aS hér var um langvarandi storm að ræða,
og gjörðum við allar ráðstafanir til að
veita honum viðtöku. Til allrar hamingju
komumst við hjá því versta af honum
með þvi að sigla inn til St. Domingo.
Skip, sem heima átti í New York, kom
inn á höfnina þar tveimur dögum seinna,
og sögðu skipverjar á því okkur frétt-
rnar uin slysið á höfninni i Martinique.
Þeir álitu það næstum kraftaverk aS hafa
komist lífs af úr þeim sjávarháska. En
í augum okkar var alt þetta ennþá undra-
verÖara, því að það virtist eins og við
samkvæmt stjórn forsjónarinnar hefðum
verið sendir út úr höfninni, einmitt þeg-
ar stormurinn skall á og slysið vildi til.
Við sáum i öllu þessu varðveizlu Guðs
og hina náSarríku handleiðslu hans.
Sylvester skipstjóri gaf mér hér yfir-
ráðin yfir skipinu og varð hann sjálfur
eftir í eyjunni meðan við sigldum til
Baltimore. Þegar skipið lét í haf var
eg veikur og þar eð eg óttaðist, að það
myndi vera gulaveikin, bjó eg um mig
uppi á þilfarinu, til þess að geta haft
ferska loftiS alla tíð, og innan skamms
rénaði veikin. Við komum heilir á húfi til
Baltimore. Fór eg þaðan til Bedford,
og hafði eg þá verið að heiman i tvö og
hálft ár.
Fimtánda febrúar 1818 kvongaðist eg