Stjarnan - 01.01.1930, Blaðsíða 15

STJARNAN
15
ungfrú Prudence M., dóttur Obed Nye,
skipstjóra. Sex vikum seinna sigldi eg
aftur sem fyrsti stýrimaSur á skipinu
“Frances” með Hitch skipstjóra frá New
Bedford. í Baltimore tókum við inn
tóbaksfarm til Bremen á Þýskalandi.
Þaðan sigldum við til Gautaborgar í Svi-
þjóð, þar sem við tókurn inn járnfarm
til New Bedford í Mass. Þar eð Hitch
skipstjóri var meðeigandi skipsins og
hafði tækifæri til að græða fáein þúsund
dollara á járnfarminum, sökkhlóð hann
skipið, án þess að hugsa út í það, að
nokkur hætta gæti stafað af því, þangað
til að við hreptum blindbyl i Norðursjón-
um, sem knúði okkur til að sigla fyrir
norðan Skotland og komum við þá í
nánd við áður nefndan dranga í hræði-
legu stormveðri um nótt. Við vorum
mjög áhyggjufullir út úr þessu, þangað
til að við fullvissuðumst um að við vor-
urn komnir úr allri hættu.
Þessi þungi farrnur kom því til leiðar
að skipið velktist og “slingraði” svo mik-
ið í vestan rokinu, að þaS fór að leka.
Við tókum þá kring um tuttugu tonn af
járni upp á þilfarið og bjuggum svo vel
um það að það hreyfðist ekki. Það hjálp-
aði okkur talsvert, en af því að vindur-
inn var alla tíð á vestan, þá miöuðum við
varla áfram. Dag nokkurn sagði skip-
stjórinn: “Við verðum að fara spart
með vatnið. Hve mikið heldur þú að
við eigum að skamta hverjum og einum.”
“Tvo potta á dag,” svaraði eg. “Tvo
potta,” endurtók hann; “eg hefi enn aldr-
ei drukkiö tvo potta á dag. Eg drekk .
tvo bolla af kaffi með morgunverði og
tvo bolla af tei og- tvö eða þrjú glös af
“toddy” á degi hverjum [í þá daga var
engin bindindishreyfing og engin bind-
indisfélög], það er hér um bil alt, sem eg
drekk. Nú hefi eg verið í siglingum í
hér urn bil þrjátíu ár og mér hefir aldrei
verið skamtað.” Svo heppinn hafði eg
ekki verið. í fimm ár höfðu þeir skamtaS
mér brauð og í marga mánuSi vatn. Svo
eg sagði við Hitch skipstjóra: “Einungis
hugsunin um það, að manni er skamtað
vatn, mun auka lystina til að drekka það.”
Hann sagðist ekki vita neitt um það, en
hann hélt að það væri betra aS bíða
stundarkorn, því að hann rneinti að hann
hefði aldrei drukkið tvo potta á dag.
Þar eð okkur rniðaði lítið áfram og
skipið lak ennþá meira, sagSi Hitch skip-
stjóri: “Þú hefir fyrstu “vaktina” á
morgun, og eg held að það sé betra að
þú farir að skamta hásetunum vatn og
líta eftr því, að vatnsgeimirnir séu vel
varðveittir.” “Gott og vel,” sagði eg
“en hversu mikið á eg að skamta hverj-
um manni?” “Þú getur byrjað meS tvo
potta.” Þetta gjörði eg og voru tveir
pottar af vatni færðir skipstj óranum i
káetu hans. Þegar eg klukkan sjö um
kveldið var á gangi á þilfarinu og lúku-
gatið að káetunni var opið, heyrði eg í
dimmunni skipstjórann segja i hálfum
hljóðum: “Eemúel, hefir þú vatn af-
gangs?” (Xemúel var bróðursonur skip-
stjórans og borðaði hann meS stýrimönn-
unumý. “Já.” “Gefðu mér þá sopa að
drekka?” Eg heyrði því næst skipstjór-
ann drekka úr flösku Lemúels eins og
hann vær rnjög þyrstur. Þegar við borð-
uðum morgunverð næsta morgun spurði
eg: “Kaftein Hitch, hafðir þú nægilegt
vatn í gærkveldi ?” Hann brosti og kann-
aðist viS að hann hefði reiknað skakt.
“Hugsunin um að manni er skamtað vatn,
gjörir mann þyrstan eins og þú sagðir
mér; en eg hefi aldrei reynt það fyr.”
Annar stormur skall á og skipstjórinn
varð mjög svo órólegur yfir því, að skip-
ið væri ef til vill of hlaðið, til að geta
kornist heilt á húfi yfir Atlantshafið. ViS
héldum skipsráð og var ákveðið að henda
tuttugu tonnum af járni fyrir borð. Það
gjörðum við og tókum önnur tuttugu tonn
upp á þilfarið. Skipið léttist töluvert og
skreið betur gegnum öldurnar. En skip-
stjórinn var hræddur viS að draga upp
mörg segl, til þess að lekinn yrði ekki
meiri og skipið myndi sökkva.
Framh.