Stjarnan - 01.02.1930, Blaðsíða 4

20
STJARNAN
þessa bók? Þac5 er einmitt þaS, sem eg
ætla að reyna að sanna. Ef eg vildi
mundi eg geta komið með sannanir, því
að af þeim er mikill sægur, ef eg ætlaði
að nota tímann til að færa þær fram í
dagsbirtuna, en þa ðer ekki áform mitt.
Eg hefði getað bent yður á, að fegurð
málsins taki fram öllu því, sem geym-
ist í mannlegum ritgerðum. °g öll þau
skáld, sem lifað hafa á jörðinni mundu
ekki hafa getað tekið sig saman til að
framleiða svo göfugan og tignarlegan
skáldskap á eins kröftugu máli og maður
finnur í Biblíunni. Eg hefði getað stað-
hæft, að innihald Biblíunnar, þau efni,
sem hún fjallar um, sé mannlegum skiln-
ingi æðri. Maðurinn' hefði ekki getað
upphugsað kenninguna um þrenninguna
eða kunngjört oss nokkuð áreiðanlegt um
sköpun alheimsins. Aldrei hefði hann
getað sogið úr sínu eigin brjósti hina
miklfenglegu hugmynd um stjórn for-
sjónarinnar, að öllu skyldi vera stjórnað
samkvæmt vilja einnar ráðandi veru og
alt samverka því til góðs. Eg hefði get-
að rætt um ráðvendni og hreinskilni
hennar, þar eð hún dregur galla ritara
sinna fram í dagsbirtuna; um einingu og
samræmi hennar, þar eð hún kemur aldrei
í mótsögn við sjálfa sig; um hinn hisp-
urslausa rithátt hennar, til þess að sá,
sem les hana, geti gert það viðstöðulaust.
Eg hefði getað bent á sannanir svo
hundruðum skiftir fyrir því að hún er
Guðs orð.
Hinn mesti óviturleikur.
Eg er þjónn Guðs vors og þér eruð
kristnir og það er aldrei þjóni Krists
nauðsyn að taka staðhæfingar guðleys-
ingjans til meðferðar, til þess að svara
þeim. Það er hin mesta fásinna í þess-
um heimi. Þessir aumingja guðleysingj-
ar hafa engar sannanir þangað til að vér
afhendum þeim þær, og svo safna þeir
saman hinum sljóvu örvum sínum, til
þess að skjóta þeim á móti sannleikanum.
Það er hinn mesti óviturleikur að leika
sér við þessa vítisbranda, jafnvel þó að
vér séum reiðubúnir til að slökkva þá.
Látið börn heimsins kenna hver öðrum,
en vér megum ekki finnast meðal þeirra,
sem birta villukenningar þeirra og guðs-
afneitun. Satt er það, að sumir þeirra
sem kunngjöra Guðs orð, tæma fljótt
forðabúr sitt og nota svo staðhæfingar
guðleysingjanna til að fylla upp i skörS-
in í ræðum sínum. En hinir útvöldu
þjónar Guðs þurfa ekki neitt þess háttar
með, því að þeir eru uppfræddir af Guði
og hann veitir þeim umræðuefni, mál og
kraft.
Til eru menn, sem enga trú hafa, þeir
eru skynsemismenn og fríhyggjumenn.
Eg er ekki hér til að ræða mál þeirra,
heldur til að kunngjöra það, sem eg veit
og þekki. Einnig eg hefi verið þeim
líkur. Eg lét frá mér hið örugga akker
trúarinnar ,eg sleit sambandi og ekki
lengur lá eg fastur við hina skjólgóðu
strönd opinberunarinnar. Eg leyfði fley
mínu að reka fyrir vindi. Eg sagði við
skilning minn: “Vertu skipstjóri” og
við mína eigin dómgreind: “Vertu. stýri
mitt,” og þannig lét eg í haf.
Hið ólgufulla haf.
Guði sé þökk, sá tími er nú liSinn, en
eg ætla í fáum orðum að segja dálítið
frá því. Það var glæfrasigling yfir hið
ólgufulla haf “frjálsra hugsana.” Eg
hélt áfram og eftir því sem tíminn leið
lýsti himinn minn með fegurðarljóma.
Eg var umgefinn af geislahafi að ofan
og eg hugsaði viS sjálfan mig: “Ef þetta
eru “frjálsar hugsanir, þá eru þær unaðs-
fagrar.” H'ugsanir mínar voru gim-
steinar og með eyðslusamri hendi varp-
aði eg stjörnum til hægri og vinstri
handar, en undir eins sá eg í staðinn fyrir
þessa ljómandi fegurð grimm skrimsli,
ógurleg og hræðileg, stíga upp úr hyl-
dýpi hafsins. Og meðan fley mitt hélt
áfram gnístu þau tönnum og gerðu gys
að mér i opiS geðið. Þau lögðu hend-
ur á liinn litla farkost minn og toguðu