Stjarnan - 01.02.1930, Blaðsíða 11

STJARNAN
27
Lífsreynsla og æfiskeið Jóseps Bates
Matarforðinn fór einnig að þverra svo
að það var farið að skamta hásetunum
bæði kjöt og brauð. Við fórum allir að
hlakka til að komast í höfn. Þegar
.skipstjórinn svaf dirfðumst við stundum
að draga upp fleiri segl. Eina nótt sner-
ist vindurinn á austan. Til þess að geta
haft sem mest gagn af þessum góða byr,
tókum við öll rif úr mersseglunum.
Þegar skipstjórinn á morgun vaktinni
kom upp á þilfarið, meinti hann að viS
hefðum of rnörg segl uppi og voru fá-
ein þeirra tekin rnn aftur. Skipið skreið
þá stöðugra og hraðinn var hér um bil
eins mikill.
Að lokum höfðum við fengið góðan
byr og skreið skipið mjög hratt. í þrjá
daga blés hann á suðustan og fórum við
að reikna út, að ef við fengjum annan
eins byr þrjá næstu dagana, mundum við
vera komnir til New Bedford. En í þessu
urðum við fyrir vonbrigðum, því að um
miðnætti hins þriðja dags skall á hræði-
legt ofveður. Eg hafði aldrei í öll þau
ár, sem eg hafði verið í siglingum, séð
annað eins veður. Öldurnar voru svo
háar, að það stundum leit út eins og þær
myndu velta sér jafnvel yfir siglurnar,
fyr en hið sökkhlaðna skip var fært um
að lyfta sér, til að veita viðtöku hinum
freyðandi brotsjó. Hið hvínandi rok fylti
hin litlu stormsegl, sem við þorðum að
láta standa, og leit það stundum út eins
og þau myndu knýja skipið ofan í gín-
andi afgrunn fram undan okkur.
ÞRETTÁNDI KAPÍTULI.
I þessu hræðilega ofviðri, sem algjör-
lega hafði okkur í valdi sínu, fengu skip-
verjar skipun um að leggjast út af í full-
um fötum, til þess að þeir gætu æfin-
lega verið til taks á augabragði. þegar
þeir væru kallaðir út á þilfarið. Við
reiknuðum að við myndum nú vera í
austurjaðri Golfstraumsins, sem talinn
er einhver hinn hættulegasti staður í
Atlantshafinu fyrir utan austurströnd
Ameríku í ofviðri.
Eg brá mér inn í káetuna um augna-
bliks sakir til að láta skipstjórann vita
að veðrið yxi í hönd. Hann hélt það
nú ekki, en sagöi: “Hr. Bates, haltu
skipinu undan veðrinu alla tíð.” Þetta
var eina björgun okkar. Stýrissveifin
hafði fyrir skömmu brotnað fjögur fet
frá stýrishöfðinu. Við gjörðum við
hana til bráðalbirgða og nú höfðu fjórir
hásetar fangiö fult með að stýra skipinu
með köðlurn, sem runnu á trissum. Bár-
urnar voru nú turnháar. Við urðum að
vera á gægjum fyrir hverjum einasta
brotsjó, til þess að hann kæmi ekki á ó-
vart yfir okkur. Hefði ekki skipið lát-
ið að stjórn eins vel og það gjörði, myndi
vafalaust sjórinn hafa sópað okkur öll-
um fyrir borð.
I birtingu næsta morgun skall á húðar-
rigning svo að erfitt var að sjá brotsjó-
ana fyr en þeir skullu yfir okkur. Þetta
gjörðu stöðu okkar enn ískyggilegri og
lærði eg þá að Golfstraumurinn er verri
en nokkurt annað haf á þessari jörðu.
Klukkan milli sjö og átta og um