Stjarnan - 01.02.1930, Blaðsíða 12

28
STJARNAN
morguninn snerist vindurinn alt i einu
fyrirvaralaust og seglin skeltust á móti
siglunum. “Seglin eru uppi í vindin-
um,” kom það samtímis frá vörum allra.
Eg hrópaSi: “StýriÖ á stjórnborÖa!
Fljótt! Strengið dragreipin!” Eg kall-
a'Öi því næst alla skipverjana út á þil-
farið undir eins. Um leið og skipið fór
ofan í djúpan bárudal lét það að stjórn
og snerist i norðaustur. Vindurinn fylti
undir eins fokkuna, en hefði það ekki
oröið myndi skipið hafa farið í kaf, þegar
næsti brotsjór skelti yfir okkur. Hið
versta vestan rok blés í nokkrar mínútur
og svo varð logn alt í einu. Snerum við
þá skipinu og flýttum okkur að taka
saman seglin.
Nú höfðum við ekki lengur stjórn á
skipinu. Sjórinn kom inn á hléborða og
það leit út eins og hann myndi gleypa
okkur hvort sem það var frá þessari eöa
hinni hliðinni. Þegar skipstjórinn kom
upp úr káetunni og sá sjálfur í hvaða
háska við vorum staddir, varð hann
hræddur. Skipið velktist og teygði sig
eins og maður, sem er í miklum þján-
ingum. Vegna þess að þaö slingraði svo
mikið, var það mönnum mjög svo erfitt
að komast upp í reiðann. Suðvestan
stormur skall undir eins á. Þetta var
það, sem við óttuðumst, þess vegna
reyndum við að taka saman seglin. Þeg-
ar það var gjört, dældum við vatnið úr
skipinu á einhvern hátt og að því búnu
kom skipshöfnin saman uppi i skutnum.
Skipstjórinn mælti fyrst: “Matsveinn,
getur þú beðið fyrir okkur ?” Matsveinn-
inn kraup á kné, þar sem hann gat hakl-
ið sér í eitthvað, en við hinir stóöum
og báðum alvarega Guð um, að hann
vildi varðveita okkur og bjarga í þessu
hræðilega veðri. Þetta var fyrsta bæn-
in, sem eg nokkurn tíma haföi heyrt i
stormveðri á hafinu. Þó að við værum
syndarar, þá held eg samt að sú bæn
heyrðist af honum, sem hneigir eyru
sín, til að hlusta á neyðaróp sjófarenda,
sem eru í háska staddir, þvi að Ritn-
ingin segir: “Því að hann bauð og þá
kom stormviðri, sem hóf upp bylgjur
þess. Þeir hófust til himins, sigu niður
i djúpið, þeim félst hugur í neyðinni.
Þeir römbuðu og skjögruðu eins og
drukkinn maður og öll kunnátta þeirra
var þrotin. Þá hrópuðu þeir til Drott-
ins í neyð sinni, og hann leiddi þá úr
angist þeirra.” Sálm. 107:25-28.
Kafteinn Hitch fann vafalaust að hann
hafði verið fremur kærulaus i þvi að
fela okkur Guði á hendur, og nú þegar
við vorum í háska staddir misti hann
kjarkinn. Hann og matsveinninn voru
hinir einu á skipinu, sem töldu sig kristna
menn. Matsveinninn var svertingi. Eg
hefi ávalt haldið, að Drottinn hafi gefið
gaum aö þessari bæn hans. Aðeins einu
sinni heyrði eg skipstjórann biðja í allri
ferðinni. Það var meðan eg i öllum
þessum stormum var orðinn alveg upp-
gefinn af þreytu og reyndi eitt kveldið
á vakt minni að lúra ofurlitla stund, að
eg af tilviljun heyrði skipstjórann biðja
í dimmum afkima káetunnar fyrir mér,
aö heilsa mín bilaði ekki. Eg bar mikla
virðingu fyrir kaftein Hitch, því að hann
begðaði sér i alla staði gagnvart skips-
höfninni eins og góðum manni sæmir.
Þegar matsveinninn hafði lokið bæn
sinni hélt eg mér að stögunum frá aftur-
siglunni á kulborða, til þess að gá aö
veðrinu og sjónum. Skipstjórinn stóð
næstur fyrir aftan mig, svo annar stýri-
maður og allir hásetarnir í röð og biðum
við eftir að sjá hvaða enda þetta myndi
taka. Rokið var svo mikiö, að sjórinn
gaf á okkur alla tíð og vorum við renn-
andi blautir eins og við hefðum verið
úti í húðar rigningu. Skipið velktist svo
ákaflega í sjónum, að við héldum að þaö
myndi liðast í sundur. Það var undur,
að það skyldi haldast svo lengi. Þegar
það skaust ofan hinar turnháu bárur,
leit það út eins og það myndi aldrei lyfta
sér aftur. Eftir dálítinn tíma komu öld-
urnar einnig úr vesturátt og þessir tveir
straumar rákust á eins og þegar tveir