Stjarnan - 01.02.1930, Blaðsíða 13

STJARNAN
29
grimmir herflokkar mætast, til þess að
berjast um yfirherradæmiö. 1 þrjá
klukkutíma stóÖum viÖ kyrrir og horfÖ-
um á þetta skoÖunarspil, þegar eg að lok-
urn sleit þögninni: “Skipið getur ó-
mögulega haldist saman á floti mjög
lengi.” “Það sama held eg,” sagÖi skip-
stjórinn. “Eina von okkar er að draga
upp fokkuna, til að knýja það áfram
milli rastanna í noröausturátt,” ineinti
eg. “Reynið þá það,” sagði hann.
Skip okkar skreið nú áfram rnilli turn-
hárra öldutoppa og ultu holskeflurnar
sér inn yfir það á aðra hvora hliÖina á
víxl. Þegar við óttuðumst að sjórinn
myndi hylja það algjörlega og færá þaö
í kaf, var alveg eins og því hefði verið
lyft upp af ósýnilegri hönd. Svona
hélt það áfram þangað til um miðnætti.
Það brakaði í því og það teygði sig
undir hinni núklu járnbyrði og hinum
dýrmætu manssálum, sem þaö reyndi að
varðveita sem svar upp á bæn aumingja
svertingjans. Meðan hinar æstu öldur
skullu yfir það og stormurinn geisaði,
hafði þessi bæn stigið upp frá þilfari
hins sökkhlaðna skips, til heimkynna
friðarins á hæðum, þar sem Drottinn
himins og jarðar hefir hásæti sitt.
Unr miðnætti snerist vindurinn á norð-
vestan og sjórinn, sem kom úr þeirri átt
var rnjög svo úfinn og hættulegur. Við
álitum það best að halda undan veðrinu,
en draga upp fleiri segl, til þess að kom-
ast betur undan hinum freyðandi hol-
skeflum, sem komu á eftir okkur. Þann-
ig rákum við í fjögur dægur undan þessu
ofveðri, sem einnig snerist fjórum sinn-
um, og í hvert skifti urðum við aö halda
undan án þess að hafa neitt mark eða
mið á þessum æstu öldum. Þetta var
hinn undraverðasti og raunalegasti storm-
ur, sem eg hefi nokkurn tíma verið úti í,
og ekki heldur hefi eg nokkurn tíma les-
ið um annan eins, sem geisaði eins lengi
og á þann hátt. Það var hið hreinasta
undur, aö skipið skyldi geta haldið sér
ofan sjávar undir þeim kringumstæðum.
Þáð fór að leka meira en það hingað til
hafði gjört, svo að við urðurn að dæla
vatnið úr því alla tíö.
Við ákváðum einu sinni enn að henda
tuttugu tonnum af járni fyrir borð.
Veturinn fór nú í hönd og matar- og
vatnsforðinn var svo lítill, að við urð-
um að fara að skamta okkur, en á sama
tíma fór afl okkar aö réna vegna hinnar
iðulegu vinnu hjá dælunum. Við og við
sáum við skip, en þau voru öll svo langt
í burtu. Við reyndum að talast við með
flöggum, en ekki sáu þau til okkar.
Skömmu seinna, þegar útlitið var
rnjög svo ískyggilegt fyrir okkur, jafn-
vel þó að veðrið hefði lægt ofurlítið,
eygðum við um miðnætti skip fram und-
an okkur. Það sá neyðarmerki okkar
og stýrði svo nærri okkur, að við gátum
talað hverjir til annars. Við spurðum':
“Hvaðan eruð þið?” “Frá Nevv York,”
var svarið. “Hvert eruð þið að halda?”
“Til Suður-Ameríku.” “Getið þið út-
vegaö okkur dáítið af vistuin?” “Já,
eins mikið og þið viljið.” “Haldið ykkur
nær okkur og munum við setja bát á flot.”
“Gott og vel, það munum við gjöra.”
Kafteinn Hitch fór nú að verða efa-
blandinn, þegar hann leit á hið ólgufulla
haf. “Báturinn mun farast,” sagði hann.
“Eg þori ekki að láta ykkur fara, hr.
Bates. Að missa einhverja af skipverj-
unum núna, mundi vera mjög svo alvar-
legt, og hvernig myndum við þá geta
höndlað skipið, sem svo að segja ligg-
ur við að sökkva.” “En, kafteinn Hitch,
við þurfum að fá vistir og nú getum við
fengið þær.” Hann lýsti því yfir einu
sinni enn að hann ætlaði ekki að skipa
neinum að fara í bátinn. “Má eg þá kalla
á sjálfboða?” spurði eg. Hann var enn
óákveðinn og ansaði ekki. Þar eð eg
óttaðist að við myndúm missa þetta tæki-
færi, spurði eg: “Hverjir vilja fara með
mér í bátinn?” “Eg vil,” sagöi einn.
“Eg vil,” sagði hinn næsti og hinn þriðji.
“Það er nóg,” sagði eg, “við þrir förum.”
Eftir fáeinar mínútur vorum við komn-