Stjarnan - 01.04.1930, Blaðsíða 2
50
S T J A R N A N
SPURNINGA-KASSINN
Kæri Mr. Davíð Guðbrandsson!
Hvernig á ég að skilja það, að Kristur
sé lambið, sem “slátrað var frá grund-
völlum vcraldar?” Opinb. 13:8. Viltu
gera svo vel að útskýra þennan te.vta í
spurninga-kasanum ?
ViS og við fáum vér bréf frá velhugs-
andi en Ritningarfáfróðum kaupendum,
sem vinsamlegast benda oss á, að vér
hljótum að vera skakkir i því að halda
því fram, að Jesús skyldi hafa verið sá,
sem skapaði heiminn, talaði við Abraham,
leiddi Israelsmenn út úr Egyptalandi, o.
s. frv., því að Kristur var fæddur í
þenna heim löngu seinna. Þeir skilja
ekki að uppruni hans er “frá alda öðli, i
frá dögum eilifðarlinnar.” Míka 5:1.
eld. þýð. Hann “var í upphafi hjá
Guði.” Jóh. 1:2. Hann var i dýrð hjá
föður sínum áður en að heimurinn var
skapaður. Sjá Jóh. 17:5, 24. Hann var
Guð áður en hann kom í þennan heim.
Sjá Jóh. 1:1; Heb. 1:8. Að vita og
skilja þetta eru fyrstu skilyrðin fyrir að
geta haft gagn af lestri Ritningarinnar.
Margir af Gýðingunum skildu ekki
heldur Jesúm, þegar hann talaði viS þá
um samtal sitt við Abraham, og þegar
hann sagði þeim hið sanna urðu þeir reið-
ir: “Abraham, faðir yðar, hlakkaði til
að sjá minn dag, og hann sá hann og
gladdist. Þá sögðu Gyðingarnir við
hann: Þú ert enn ekki fimtugur, og þú
hefir séS Abraham? Jesús sagði við þá:
Sannlega, sannlega segi ég yður: áður en
Abraham varð til, er ég. Þeir tóku þá
upp steina til að kasta á hann, en Jesús
duldist og fór út úr helgidóminum.”
Jóh. 8:56-59.
Höfum vér nú með orðum Ritningar-
innar sannað fyrri tilveru Jesú og skul-
um vér því næst sýna fram á hvernig á
því stendur, að Nýja testamentið skyldi
staðhæfa að Jesús sé Lamb Guðs, sem
slátrað hefir veriS frá grundvöllum ver-
aldar.
Þegar Guð hafði skapað heiminn, leit
hann á alt það, sem hann hafði skapað og
gert og kunngjörði að það var "harla
gott.” Hann gaf Adam og Evu fyrir-
myndarheimili i Eden og setti þeim það
skilyrði aS snerta aldrei ávöxtinn á skiln-
ingstrénu góðs og ills, því á þeim degi,
sem þau gjörðu það, myndu þau “vissu-
lega deyja.” Eva varðveitti ekki þessa
viðvörun í hjarta sinu og syndin lá við
dyrnar og hafði hug á henni. Hún var af
freistaranum mikla dregin á tálar, og af
því að Adam kaus heldur að deyja með
hienni, en að lifa án Evu, þá kom syndin
fyrir einn rnann inn í heiminn, og af þvi
að allar manneskjur eru synir og dætur
Adams og Evu, þá er syndin runnin til
allra manna og urðum vér “að eðli til
reiðinnar börn.” Ef. 2 13.
En hvernig stóð á því að maðurinn
skyldi ekki deyja á þeim degi, sem hann
tróð boð Guðs undir fótum sér, eins og
honum hafði verið sagt? Breytti hinn
mikli elskuríki himnafaSir sér? Nei!
Fjölda margar Ritningargreinar segja
oss, að hjá honum sé “hvorki umbreyting
né umhverfingarskuggi,” (Jak. 1:17-) svo
vér getum verið vissir um, að hann tekur
aldrei orð sín aftur. En hvað kom þá til ?
Jú, það var einn, sem elskaði mennina
meir en lífið sjálft. Hann gaf sjálfan
sig fram sem staðgöngumann Adams, til
þess að deyja i stað hans, þess vegna er
hann nefndur “hinn síðari Adam.” 1.
Kor., 15:45. “Hegningin, sem vér höfð-
um unniö til kom niður á honum.” Jes.
53:5. En Guð, sem fyrirfram sá af-
leiðingarnar af syndinni, sendi ekki son
sinn fyr en í fyllingu timans, en á meðan
Guðs börn niður gegnum aldirnar biðu
eftir honum, urðu allir, sem gengu honum
á hönd og trúðu á hann sem Frelsara
heimsins, að sýna trú sína á hann og
(Framh. frá bls. 61)