Stjarnan - 01.04.1930, Blaðsíða 11
STJARNAN
59
I Callao tókum viÖ fleiri farþega meÖ
okkur, sem ætluÖu til l'ruxello, sem lá
á áttunda mælistig fyrir sunnan miÖjarð-
arlínuna. Hér seldum viÖ “Chatsworth”
spönskum kaupmanni fyrir $10,000. Sjö
þúsund dollara af þessari upphæÖ voru
í óstimpluðum silfurspöngum. Þar eð
stjórnin í Peru hafði bannað útflutning
í silfri og gulli, urðu útlendingar og kaup-
menn að fara margar krókaleiðir i við-
skiftum sínum. Við komum okkur sam-
an um að hann skyldi afhenda mér silfrið
úti á höfninni, þegar tíminn væri kom-
inn til að sigla i burtu frá Truxello.
Kaupmaðurinn lofaði að láta tvo Indíána,
sem hann hafði leigt til þess og sem
hann sagði að væru alveg áreiðanlegir,
færa mér silfrið um nóttina. Og ein-
mitt samkvæmt samningunum komu þá
um nóttina tveir Indíánar róandi að
skipshliðinni laust fyrir miðnætti. Við
drógum silfrið upp á skipið og fundurn
þar hina tilteknu upphæð.
Eg afhenti þá kaupandanum “Chats-
worth” og kvaddi stýrimennina og skips-
lröfnina. Bróðir minn, sem var fyrsti
stýrimaður, varð nú skipstjóri fyrir hinn
nýja eiganda, til aS fara í langferðir um
Kyrrahafið, og annar stýrimaðurinn varð
nú fyrsti stýrimaður. Sjálfur fór ég á
skonortu, sem áttu heima í Peru, sem
farþegi til Eima. Eg vissi vel að ég
myndi stofna lífi mínu í hættu, þar eð
skipstjórinn og skipshöfnin, sem ég varð
að afhenda silfrið til gæzlu, hefði getað
orðiS fyrir þeirri freistingu að koma mér
í burtu úr tilverunni peninganna vegna,
en það var engin önnur leið, því að það
var ekki hægt að. komast til Lima öðru-
vísi. Eg gaf náinn gaum að þeim við
öll tækifæri, og fullvissaði mig um að
stefnuna, sem þeir tóku, var hin rétta.
Eftir sjö daga siglingu vörpuSum við
akkeri í Callao flóanum. Hér neitaði
skipstjórinn að afhenda mér þessa sjö
þúsund dollara í silfri, sem ég hafði af-
hent honum til geymslu, og bar hann
hönd fyrir höfuð sér með þeirri afsökun,
að stjórnin í Peru leyfði honum það
ekki. Þetta skildi hann vel þegar ég
fyrst afhenti honum peningana. Hann
vissi einnig að ef hann skyldi gera yfir-
völdunum aðvart, að hann hefði peninga
á skipinu, sem tilheyrðu útlendingi, þá
myndi stjórnin gera þá upptæka og nota
þá í eigin þarfir. Þegar svona var kom-
iS vildi hann hvorki láta mig hafa pen-
ingana né gera yfirvöldunum aðvart, að
hann hefði silfur á skipinu, sem tilheyrði
útlendingi. Plann bjó sig undir að
sigla í annað land og lyfti undir eins
akkerum og lét í haf. Eg uppgötvaði hið
illa áform hans. Eg var einmitt á hval-
veiðaskipi frá New Bedford, þegar ég
sá hann sigla út höfnina. Skipstjórinn
á hvalveiðaskipinu fór undr eins aS
elta hann og við náðum honum skömmu
seinna. Hann skoraðist ennþá undan
því að afhenda mér silfrið, en þegar
hann sá að það hafði enga þýðingu að
spyrna á móti, afhenti hann mér hikandi
peningana og hélt svo leiðar sinnar. Við
fluttum silfrið yfir á hið ameriska her-
skip “Franklin 74.” til geymslu, þangað
til við vorum reiSubúnir að sigla. Þann-
ig urðu einnig aðrir Ameríkumenn að
gera, þegar þeir höfðu eitthvað, sem
þeir þurftu að vernda um.
Hr. Swinegar, Peru-kaupmaðurinn
okkar, ætlaði að gera mikla veizlu, og í
hana voru allir skipstjórarnir og meðal-
göngumennrinir á amerísku skipunum
ásamt öllum foringjum á amerísku her-
skipunum á höfninni boSnir, 22. febrúar,
sem var afmælisdagur Washington’s for-
seta. Þar eð ég var eini maðurinn í
veizlunni, sem hafði ákveðið að njóta
ekki áfengra drykkja, lét hr. Swinegar
í ljós við nokkra af vinum sínum, að
það myndi hepnast honum að koma mér
til að drekka vín. Hann fylti staup sitt
og skoraði á mig að drekka glas af víni
meS honum. Eg svaraði honum með því
að hella vatni í staup mitt. Hann hik-
aði sér við að drekka, nema ég fylti staup
mitt víni. Eg sagði: “Hr. Swinegar,