Stjarnan - 01.04.1930, Blaðsíða 12

6o
STJARNAN
ég get ekki gert þac5, því að ég er að öllu
leyti ákveÖinn í þvi aÖ smakka ekki vín
framar.” Allir gestirnir biÖu nú meÖ
eftirvæntingu eftir okkur. Hr. Swine-
gar hélt því enn fram, að ég hefði átt
að fylla staup mitt víni. Fleiri báðu
mig að láta aÖ beiðni hans.: Einn af
herskipaforingjitnum, sem sat dálí'tið
neðar við borðið, sagði: “Þér hafið
vissulega ekkert á móti því, hr. Bates,
að fá yður í staupið einu sinni með hr.
Swinegar.” Eg svaraði, að mér væri
ómögulegt að gera það. Eg fann að ég
var bæði feiminn og hryggur yfir því,
að þessir glaðværðarmenn skyldu allir
leggjast á sömu sveifina, til að reyna að
koma mér til að drekka eitt glas af víni,
og yfir þessu gleymdu þeir svo að segja
hinum rausnarlega miðdegisverði, sem
beið eftir okkur. . Þegar hr. Swinegar
að lokum sá, að það var honum ómögu-
legt að koma mér til að drekka, sagði
hann ekki rneira.
Sannfæring mín fviðvíkjandi vindla-
reykingu var nú orðin svo öflug, að ég
ákvað það kveld, aldrei framar að reykja
tóbak, hvorki vindil né pípu. Þessi sig-
ur var mér til gagns. Hann lyfti mér
upp yfir þá þoku, sem tóbakið hafði
breitt yfir huga minn og.hugsanir, og
leiddi mig í burtu frá þeim hjáguð, sem
ég nógu lengi hafði tilbeðið með öðrum
siglingamönnum.
þFramhald )
Hið dýrðlega endurgjald
Bftir Mrs. E. G. White
Erfingjar guðs koma frá þakherbergj-
urn, frá hreysum, frá myrkvastofum,
frá gálgum, frá fjöllum, frá eyðimörk-
um, frá holurn í jörðunni og frá hellurn
við sjó. Á jörðunni voru þeir "alls
vana, áþrengdir og illa haldnir.” Milj-
ónir þeirra gengu ofan í gröfina hláðnir
af vansæmd, af því að þeir með stað-
festi neituðu að lúta hinum svikafullu
kröfum Satans. Af mannlegum dóm-
stólum voru þeir dæmdir hinir svívirði-
legustu glæpamenn. En nú er “Guð sá
sem dæmir.” Nú verður hinn jarðneski
úrskurður algerlega ónýttur. “Svívirðu
síns liðs mun hann burt nema.” Þeir
munu kallaðir verða ‘hinn heilagi lýður,’
‘hinr endurleystu Drottins.’ ” Iiann
hefir ákveðið að “gefa þeim höfuðdjásn
í stað ösku, fagnaðarolíu í stað hrygðar,
skartklæði í stað hugarvíls.”
Ekki lengur eru þeir veigalitlir, þjáð-
ir, sundurdreifðir og kúgaðir. Héðan
af munu þeir alla tíð vera með Drotni.
Þeir standa frammi fyrir hásætinu í
ríkimannlegri búningum, en þeir menn
hafa nokkurntíma verið í, sem mest hafa
verið heiðraðir á jarðríki. Þeir eru
krýndir með höfuðdjásnum, sem eru
langt um dýrðlegri en þau, sem nokkurn-
tíma hafa verið látin á höfuð veraldleg-
um einvöldum. Dagar þjáninga og tára
eru nú liðnir að eilifu. Konungur dýrð-
arinnar hefir þerrað tárin af öllum á-
sjónum. Alt, sem sorg getur valdið, hef-
ir verið brott numið.
Meðan þeir veifa pálmaviðargreinum
hefst lofsöngur, hreinn, þýður og hljóm-
fagur; hver einasta rödd' tekur undir,
þangað til að lofsöngurinn hljómar um
hvelfingar himinsins : “Hjálpræðið heyr-
ir til Guði vorum, sem i hásætinu situr
og Lambinu.” Allir íbúar himinsins
svara í tileinkuninni: “Amen, lofgjörð-
in og dýrðin, og vizkan og þakkargjörð-
in og heiðurinn og mátturinn og kraftur-
inn sé Guði vorum um aldir alda, amen.”
—“Great Controversy,” bls. 650, 651.