Stjarnan - 01.04.1930, Blaðsíða 13

STJARNAN
61
SPURNINGA-KASSINN.
(Framh. frá bls. 50)
opinbera heiminum hana gegnum tákn-
•myndina, fórnina, sem bentí á það Lamb
Guðs, sem ber synd heimsins.
Þegar Guð eftir syndafallið fer á fund
Adams og Evu, finnur hann aS þau hafa
fest saman fíkjublöð og gert sér mittis-
skýlur. Það var, eins og greinilega kem-
ur í ljós í svörum þeirra (i. Mós. 3:8—
14.), merki eða táknmynd upp á sjálfs-
réttlæti þeirra. En í augum Guðs er
sjálfsréttlæti mannanna sem “saurgað
klæði.” Jes. 64:5. Maðurinn myndi
hafa dáið á þeim degi, hefði hann ekki,
að ráði Guðs, verið fús til að hafa fata-
skifti og fara í föt, sem voru táknmynd
upp á réttlæti Krists. Maðurinn var
seldur fyrir ekkert fjes. 52:3-J og var
ekki fær um að endurleysa sjálfan sig og
jörðina, sem var gengin honum úr greip-
um og komin yfir í hendur “höfðingja
þessa heims.” Maðurinn var eklci fær
um að yfirbuga “ofbeldismanninn” og
taka herfangið af “hinum sterka.” f
þeim efnum var maðurinn eins ósjálf-
bjarga og nýfætt barn er til að bjarga
sér. Hinn “ eilífi Faðir” varð aS
koma honum til hjálpar og leiðin til
hjálpar var ekki nema ein. Einhver
sem var ofar þvi lögmáli, sem maðurinn
hafði brotið, varð að sameinast mann-
kyninu að eilífu, taka á sig mannlegt
eðli, til þess að maðurinn gæti orðið
“híuttakandi í guðlegu eðli” (2. PéL,
114), taka á sig alla sekt mannanna, koma
inn á hið hertekna svið, mæta þar “hin-
um sterka” “í líkingu syndugs holds og,,
vegna syndarinnar, fyrirdæma syndina í
holdinu.” Róm. 8:3. Hann varð að
ganga á hólm með lögræningjanum, og
i mannlegri mynd sigra hann á öllum
j)eim sviðum, sem Adam fór halloka á.
En nú var ekki nema einn í öllum alheimi
Guðs, sem var fær um það, að mæta
“hinum sterka” og vera viss um að bera
sigur úr býtum, nefnilega “Ljónið af
Júda ættkvísl,” því að hann er “Drott-
inn, hin volduga hetja, Drottinn, bardaga-
hetjan.” Opinb. 5 :5 ; Sálm. 24:8. Hann
lagði líf sitt í veði á þeim degi, sem
mennirnir gerðu uippreisn á móti honum.
Og þegar Adam sá og skildi að alt var
glatað gekk hann með gleði inn á þau
skilyrði, sem Guð setti honum: að veita
Kristi viðtöku sem persónulegum Frels-
ara frá synd og sýna trú sína á honum
með því að taka lamb, leggja hendur yfir
höfuð þess, játa syndir sínar, taka líf
þess og fórna því, vitandi að þetta var
táknmynd upp á “Lamb Guðs, sem ber
synd heimsins.”
En er nú nolckuð í Ritningunni, sem
bendir á að lömbum hafi verið fórnað
á þeim degi sem maðurinn féll í synd?
Já, því að vér lesum: “Og Drottinn
Guð gerði manninum og konu hans
skinnkyrtla og lét jjau klæðast þeim.”
1. Mós. 3:21. Hvaðan tók Drottinn
skinnin? Frá lömbunum, sem fórnað
var. Þessi lömb voru táknmyndir upþ
á fórn Krists. Þau voru hinar fyrstu
lifandi verur í alheimi Guðs til að deyja.
Þau dóu til að sýna mönnunum, að líf
Jesú var í veði fyrir endurlausn mann-
anna og jarðarinnar. Það var eiginlega
þar, sem Jesús gaf líf sitt. I þeim skiln-
ingi var Jesús “lambið, er slátrað var
frá grundvöllum veraldar.”
Margir málarar gefa oss myndir af
dýra- og fuglalífinu í skógunum, en
William Pritchard, sem byrjaði að mála
þegar hann var orðinn nítján ára gamall,
fer sem kafari ofan i sjávardjúpið og
málar þar myndir af lifi fiskja og ann-
ara sjávardýra innan um þang og þara.