Stjarnan - 01.05.1930, Blaðsíða 11

75
STJARNAN
Litla hornið er kirkjuvald
Þegar spámaÖurinn skoðaÖi skiftingu
Rómaríkisins í minni ríki, tók hann eftir
því að meðal þeirra kom upp lítið horn,
sem upprætti 'þrjú horn af þeirn tíu.
Hann sá að þetta horn talaði gífuryrði
og að það háði stríð. við hina heilögu
Guðs. Af þessu er það auðséð að hér
er um kirkjulegt vald að ræða, sem mundi
drotna rneðal konunga jarðarinnar og
hafa andlegt herradæmi yfir trú manna
og samvizku þeirra. “Horn þetta háði
stríð við hina heilögu og hafði sigur yfir
þeim.”
Förum vér yfir söguna, finnum vér—
einmitt eins og hið spámannlega orð
hafði fyrirsagt—að sú var tíðin, þegar
tíu ríki samtímis drotnuðu á því svæði,
sem hið vestræna Rómaríki upphaflega
ríkti yfir. Og einmitt þar sjáum vér
kirkjulegt vald koma fram á sjónar-
sviðið: hið páfalega Rómaríki. Vér
sjáum ennfremur að þrjú ríki vægja
fyrir áhrifum þess valds og upprætast—
það voru þrjú Aríustrúar- eða villutrú-
arríki. Og þræðum vér söguna áfram,
sjáum vér, að það “háði stríð við hina
heilögu og hafði sigur yfir þeim” í
langa tið.
Kaþólskur rithöfundur kemst þann-
ig að orði þessu stríði viðvíkjandi:
“Fyrir mörgum árum, þegar Róma-
borg, vegna kæruleysis hinna vestrænu
keisara Rómaríkisins, var seld á náð og
miskunnsemi herflokka lítt siðaðra
þjóða, snéru Rómverjarnir sér að ákveö-
inni persónu, til að öðlast hjálp og vernd
og báðu hana um að ríkja yfir sér. Á
þennan einfalda hátt byrjaði hið verald-
lega vald páfanna, sem þeir höfðu um
margar aldir. Um leið og hann í auð-
rnýkt steig upp í hásæti Cæsaranna, greip
staðgöngumaður Krists veldissprotann,
sem konungar og keisarar í Norðurálf-
unni urðu með lotningu og í auðmýkt að
beygja sig fyrir urn svo margar aldir.”
—James P. Conroy, í “American Cath-
olic Quarterly Review,” April igu.
Einu sinni enn virðum vér fyrir oss
hinn spámannlega uppdrátt og á sarna
tíma frásögn mannkynssögunnar, og
hvað sjáum vér? Einmitt þar, sem spá-
maðurinn sá hið litla horn koma upp,
sjáum vér páfavaldið sölsa undir sig
hinn efsta myndugleika. Vér sjáum þetta
kirkjulega vald sveifla hinum konung-
lega veldissprota yfir ríkjunum, sem
mynduðust eftir hrun Rómarikisins.
Þaö hefur sjálft sig upp yfir þau og vér
heyrum það tala gífuryrði og á sama
tíma sjáum vér það heyja stríð við hina
heilögu.
Það er þess vegna auðséð að það er
ekkert annaö vald til í mannkynssög-
unni, sem kom frarn á réttum tíma og
stað, og sem samsvarar fyrirsögn hins
spámannlega orðs ; en út í yztu æsar sam-
svarar hið rómverska páfavald fyrir-
sögnum hins spámannlega orðs.
—William Spicer.
SPURNINGA-KASSINN
Framhald frá hls. 66.
þá gaf hann honum ekki dýrðina, held-
ur tók hana alla sjálfur og afleiðingin
var sú, að engill Drotítins laust hann
samstundis og hann var étinn upp af
möðkum. Josephus sagnfræðingur s?g-
ir að hann hafi legið fimm daga í mikl-
um þjáningum áðtir en hann andaðist.
Svo eftir þessn að dæma hefir hann haft
nægilegan tíma til að hugsa um líflát
Jakobs og hinna, sextán hermanna.
Vafalaust hefir sami engillinn, sem tók
Pétur úr varðhaldinu, slegið Híeródes-
Maðurinn getur látið drembilega, en
hver er sá, sem kemst klakklaust af,
þegar hann dirfist að rísa upp á móti hon-
um, sem hefir alt vald á himni og jörðu,
og ætlar að tileinka sér þann heiður, sem
honum einum tilheyrir.