Stjarnan - 01.05.1930, Blaðsíða 12
76
stjarnam
Lífsreynsla og æfiskeið Jóseps Bates
SEXTÁNDI KAPÍTULI
Eg hafði nú siglt á Kyrrahafinu i hér
um bil f jórtán mánuði og var rétt kominn
að því að ljúka öllum viðskiftum mín-
urn og halda til Bandaríkjanna aftur.
Plerra F. Burtody, skipstjóri á skipinu
“Candace” var urn þær mundir reiðu-
búinn til að sigla til Boston og fór ég
með sem farþegi.
Kafteinn Burtody og ég komum okkur
saman um, meðan verið var að lyfta akk-
erum, að við frá þeirri stundu myndum
hætta að tyggja tóbak. Þetta var sein-
asta vikan í nóvember mánuði árið
1823. Allir skipverjar höfðu verið kall-
aðir upp á þilfarið til að vera með og
lyfta akkerum. Engir nema þeir, sem
hafa reynsluna, geta lýst þeim tilfinn-
ingum, sem grípa alla á skipinu, frá
skipstjóranum til káetudrengsins, þegar
skipun er gefin að lyfta akkerum og
byrja heimsigling. ÞaS virðist vera nýtt
líf í öllum og illir hraða sér. Þeir taka
viljugir til starfa. Bráðum er akkerið
uppi og vel er gengið frá því. Skipið
lætur undir eins að stjórn í golunni,, sem
nú fyllir seglin. Og ósjálfrátt sega skip-
verjar: “Við erum á heimleið.” Hversu
gott verður það ekki að koma heim
aftur.” Og ef einhver siglingamaður er
eftir á höfninni og sér skipið láta í
haf, þá segir hann: “Til hamingju! Eg
skyldi óska að ég hefði getað verið með.”
Það stendur á sama yfir hvað mörg höf
maðtir verður að sigla og hve marga
storma maður verður að hreppa—hjart-
að titrar og svellur af fögnuði yfir þvi
að nú er maður á heimleið.
Undir eins og búið var að lyfta akk-
erum kom 'bátur frá yfirforingjanum á
herskipinu með þá peninga, sem að hr.
Burtody og ég höfðum grætt á viðskift-
um okkar og sem við höfðum afhent
honum til geymslu. Undir eins og við
höfðum komið þessum peningnm upp á
skipið, létum við í haf. Það var nú
komið undir kveld og 8,400 mílna ferð
lá fram undan okkur. Matsveinninn
kunngjörði okkur að kveldverðurinn væri
tilbúinn. “Þarna fer tóbakið mitt,
Bates,” sagði kafteinn Burtody, um leið
og hann tók tóbakstugguna úr munninum
og henti henni fyrir borð. “Mitt líka,”
sagði ég; og var það í seinasta sinn sem
tóbak hefir snortið varir mínar. Eg var
nú hættur við brennivín, spánska vínið
og tóbak. Stig á stigi hafði ég sigraS—
maðurinn þarf ekki þess háttar með.
Hversu margar miljónir manna hafa ekki
verið eyðilagðar af þessum slæma vana.
Mér leið líka mikið betur eftir að hafa
sigra'st á öllu þessu, það var líka annað,
sem ég reyndi að losna við, nefnilega, að
blóta og bölva. Faðir minn hafði verið
maður bænarinnar eins langt til baka og
ég man eftir mér. Móðir mín varð
kristin um það leyti og ég varð tólf ára
gamall. Jafnvel eftir að ég kvongað-
ist vogaði ég aldrei aö leggja nafn Guðs
við hégóma í áheyrn föður rníns, en á
síðari árum hafði ég í umgengni minni
við siglingamenn lært að gera eins og