Stjarnan - 01.06.1930, Blaðsíða 8

88
STJARNAN
Lífsreynsla og æfiskeið Jóseps Bates
SEYTJÁXDI KAPÍTULI
Mér var ómögulegt aS hrinda úr huga
mínum áðurnefndum ljóðum um dauðann,
sem ég hafði fundið innan í Nýja testa-
mentinu, og öll ílöngun í skáldsögulestur
var horfin frá þeirri stundu. Eg fór nú
að lesa bækur andlegs efnis og Biblíuna.
Háseti nokkur, Christofer Christofer-
son frá Xorvegi, veiktist undir eins og
við komum út fyrir Cape Henry. Ekkert
af þeim meöölum, sem við höfðum með-
ferðis, hjálpaði honum. Það 'virtist
mjög vafasamt hvort hann myndi nokk-
urntíma ná sér aftur. Hugsunin um
dauðann truflaði mig. Mig langaði til að
vera kristinn. En stærilæti og veraldleg-
ar ginningar héldu mér bundnum. Eg
var mjög órólegur í huganum þangaS til
ég gat komið sjálfum mér til að biðja.
Það sýndist mér eins og ég of lengi hefði
vanrækt að gera það. Eg var áhyggju-
fullur fyrir sáluhjálp minni. Þar fyrir
utan hafði ég ekkert einrúmi, þar sem ég
gæti beðist fyrir.
Þegar ég horfði um öxl á liðna líf
mitt og viðurkendi, að Guð með útrétt-
um armleggi hefði oft og tíðum bjargað
iífi mínu, þegar ég hafði horfst í augu
við dauðann, og hversu fljótt ég hafði
gleymt náð hans, þá fann ég að ég þyrfti
að fela mig honum á hendur. Að lokum
ákvhð ég að reyna að biðja og játa allar
syndir mínar. Eg opnaði lúkugatið undir
káetuborðinu og þarna niðri bjó ég til
pláss, þar sem enginn myndi verða var
við mig, ef einhver af tilviljun skyldi
koma inn í káetuna meðan ég var að biðj-
ast fyrir. I fyrsta sinn, sem ég beygði
kné mín þar, sýndist það mér eins og hár-
in á höfðinu risu við hugsunina um að
ég skyldi dirfast að opna varir mínar til
að tala við hinn mikla og heilaga Guð.
En ég var ákveðinn í þ.ví að halda út,
þangað til ég öðlaðist fyrirgefningu synd-
anna og fyndi sálu minni frið. Það var
enginn kristinn á skipinu, sem ég gat ráð-
fært mig við, til þess að finna út hversu
lengi ég þyrftj að bera þessa þungu
syndabyrði, áður en ég gæti orðið, frjáls,
kristinn maður. Eg mundi eftir að á
æskudögum mínum, meðan hin mikla trú-
vakning stóð yfir í New Bedford og Fair-
haven árið 1807, hafði ég oft heyrt sagt
af þeim, sem þá tóku sinnaskiftum, að
þéir hefðu hrygst yfir syndurn sínum í
tvær eða þrjár vikur, áður en Drottinn
veitti þeim friðinn. Það virtist mér eins
og ég þyrfti að ganga í gegnum samskon-
ar reynslu.
Tvær vikur liðu, og ennþá hafði ekk-
ert ljós skinið inn í sál mína. Enn leiö
vika og ég var eins órólegur og ég hafði
nokkurntíma verið. Eitt kveldið meðan
ég var á gangi fram og til baka á þil-
farinu var eins og ég fyndi mig knúðann
til að fleygja mér fyrir borð og enda til-
veruna. Eg skildi undir eins að þetta
var freisting hins vonda, yfirgaf þilfarið
og fór ekki út úr káetunni fyr en næsta
morgun.
Christoffer var mjög veikur og hon-
um versnaði stöðuglega. Eg hugsaði:
1