Stjarnan - 01.06.1930, Blaðsíða 11

STJARNAN
91
SPURNINGA-KASSINN
Framh. frá bls. 82
Tíminn líöur. Uppskeran er fyrir
löngu um garÖ gengin, en ekki kemur
leigan af jöröinni frá Úlfljóti. GuÖ-
mundur sendir þá son sinn, sem heitir
Kristmuridur, út á jör'ðina til að sækja
leiguna. Kristmundur var tígulegur og
göfuglyndur maður, sem öllum, er hon-
um kyntust, þótti vænt um. Hann fór
hratt yfir jörðina í bíl sínum og kom út
á land fööur síns síðdegis. Hann var
vel kunnugur þar um slóðir, því það var
á æskudögum Kristmundar, að Guðmund-
ur hafði numið þessa jörð, svq margt
sporið og verkið lá eftir hann þar. —
Þegar hann fer eftir brautinni meðfram
landinu, tekur hann eftir því að am-
boðin standa hingað og þangað um akr-
ana, sum brotin og ryðguð mjög. Heima
kringum húsiö var einnig vanhirðing á
öllu. Hanti verður samt var við það,
að Úlfljótur er búinn að kaupa sér nýj-
an bíl. Hann drepur á dyr. Konan
opnar og verður mjög hissa við aö sjá
son eigandans koma heim til þeirra.
Hikar hún sér við að bjóða honum inn,
en hann gengur inn. 1 stofunni situr
Úlfljótur og er að spila með nágranna
sínum. Eru bæði bjór og brennivíns-
flöskúr á borðinu. Það er spilað um
peninga. Vindlareykurinn er svo þykk-
ur að Kristmundur getur varla dregið
andann. Úlfljótur virtist Kristmundi
ölvaður. Nú fer Kristmundur að skilja
hvers vegna faðirinn enga leigu hafði
fengið af jörðinni. Hann spyr Úlfljót
hvers vegna hann hafi ekki skrifað Guð-
mundi og sent honum leiguna af jörð-
inni, þar eð komið er fram yfir tiltekinn
tíma. Úlfljótur svarar að hann geti
ekki borgað skilding af þessari uppskeru,
en segist muni borga fyrir báðar upp-
skerurnar næsuta haust. Kristmundur
segir þá við hann, að annaðhvort verður
hann að borga eða hafa sig á brott. Þá
varð Úlfljótur reiður, stóð upp frá spil-
unum og reiddi hnefann til höggs. Ná-
granni hans sem einnig var kendur ætl-
aði að koma honum til hjálpar og reka
Kristmund út úr húsinu. Kristmundur,
sem hefði getað skelt þeim báðum, kærði
sig ekki um að fara í áflog við þá, svo
hann hélt heim og sagði föður sínum frá
öllum málavöxtum. Faðirinn sendir
þá lögreglumenn út þangað til að koma
þessu fólki burt af jörðinni. Nú er
samningurinn þsáttmálinný rofinn. Úlf-
ljótur er farinn, en Guðmundur, sem á
jörðina, er hinn sami, og jörðin, hlutur-
inn, sem samningurinn þsáttmálinn) var
um, er eftir sem áður. Það er áríðandi
að muna og skilja það. Guðmundur
ætlar að finna mann, sem er fús til að
borga leiguna af jörðinni á réttum tíma
og fara vel með öll amboð og skepnur.
Gamli sáttmálinn
Skulum vér nú sjá, að eins og fór fyrir
Úlfljóti, svo fór einnig íyrir Tsraels-
mönnum, þegar Guð gerði gamla sátt-
málann við þá.
Þeir koma að Sínaí-fjalli á þriðja
mánuði eftir brottför þeirra frá Egypta-
landi. Eftir að hafa mint þá á hin
rnörgu kraftaverk, sem hann hafði gert
á Egyptalandi, í Rauðahafinu og á
eyðimörkinni, gerir Guð þeim þetta boö:
“Nú ef þér hlýðið minni röddu grand-
gæfilega og haldið minn sáttmála, þá
skuluð þér vera mín eiginleg eign um
fram allar þjóðir, því að öll jörðin er
mín. Ög þér skuluð vera mér presta-
ríki og heilagur lýður. Þetta eru þau
orð, sem þú skalt flytja Israelsmönnum.
Og Móses fór og stefndi saman öldung-
um lýðsins og flutti þeim öll þau orð,
er Drottinn hafði boðið honum. Þá
svaraði allur lýðurinn einum munni og
sagði: “Vér viljum gera alt það, scm
Drottinn býður.” 2. Mós. i9::5-8.