Stjarnan - 01.07.1930, Blaðsíða 8

104
STJARNAN
Lífsreynsla og œfiskeið Jóseps Bates
18. KAPÍTULI.
Eftir stutta dvöl í Pernambuco, þar
sem viÖ seldum meiri hluta farmsins,
drógum við upp seglin og héldunl til St.
Catherine á 27° 30' suÖur hnattbreidd.
Verzlunarfyrirtæki og aÖrar byrðar höfðu
að nokkru leyti svift mig þeim andlega
fögnuði, sem fylti sál mína þegar við
komum þangað. Eg hafði nú fleiri tóm-
stundir og las þess vegna oftar í Biblíunni
og öðrum bókum andlegs efnis. Eg var
nú farinn að rita dagbók yfir tilfinningar
mínar og skilning minn á þessu og hinu,
og var það mér til mikillar hjálpar. Blöð
úr þessari bók sendi eg konu minni, þeg-
ar eg skrifaði heim. Þau voru bundin
saman í böggul og hafa ekki verið lesin i
þrjátíu ár. Eg hefi síðan hugsað, að þetta
hlyti að vera pappírsrollan, sem eg hafði
séð i fyrnefndum draumi. Eg gjörði mér
i hugarlund, hvaöa fögnuð það myndi
veita mér, ef eg að eins gæti hitt einn ein-
asta kristinn mann, sem eg hefði getað
haft skoðanaskifti við í þessum dýrmætu
efnum, eða ef eg aðeins hefði haft tæki-
færi til að sækja eina einustu bænasam-
komu og hefði getað talað um tilfinnngar
mínar við þá, sem mundu hafa skilið mig.
Við komum til St. Catherine fyrsta
janúar 1825, þar sem við keyptum farm
af matvælum, sem við ætluðum að taka
til norður hluta Brazilíu. St. Catherine
er eina höfnin á mörg hundruð mílna
svæði á þeirri strönd. Um þær mundir
var mikil hvalveiði þar um slóðir.
Þegar við sigldum frá Pernambuco var
uppreist í því fylki og var þá mikill skort-
ur á Farina—vöru, sem er búin til af
nokkurs konar rótum, sem eru muldar
þangað til að þær verða að grófu méli.
Menn væntu þess að stjórnin í Brazilíu
myndi leyfa erlendum skipum að verzla
með þá vöru ef eftirspurnin væri eins
mikil og áður. I von um að geta verzlað
með þá vöru tók eg inn þess konar farm
og sigldi til Pernambuco. Þegar eg kom
þangað, fann eg að það var mjög auð-
velt að selja þá vöru, en stjórnin bannaði
mér að lenda, þvi að hún leyfði ekki út-
lenzkum skipum að sigla í strandferðum.
Eftir fáeina daga gjörði forsetinn eða
fylkisstjórinn í einu fylki x norður hluta
landsins mér boð um að koma til Paraiba
og afferma þar. Verðið var ágætt, því
að stjórnin keypti vistir fyrir herdeildir
sínar. Þar eð þurkatiðin hélt áfram og
skip mitt var mjög svo hraðskreitt, gaf
fylkisstjórinn mér leyfi til að sækja ann-
an farm. Hann gaf mér meðmælingarbréf
til borgarstjórans i St. Catherine, þegar
eg kom þangað voru kaupmennirnir mér
þrándur í götu á öllum sviðum. Eg á-
kvað þá að fara upp í sveitina til bænd-
anna og sjálfur kaupa vöruna hjá þeim.
Hepnaðist mér þetta vel og flutti eg vör-
una á smábátum út að skipinu.
í umgengni rninni með fólkinu, sem var
kaþólskt, fann eg engan, er eg gat talað
við um trúmál. Hugsaði eg oft um það,
hvaða forréttindi það mundi vera að
koma saman til bænasamkomu og heyra
aðra biðja fyrir utan sjálfan mig. Eg