Stjarnan - 01.07.1930, Blaðsíða 10

io6
STJARNAN
1826. Þar eð við 'höfðum engan veikan
mann á skipinu var mér leyft að taka
skipshöfnina með mér til guðsþjónustu
næsta sunnudag í hina holenzku mótmæl-
enda kirkju. Þetta var fyrsta guðs>jón-
ustan, sem eg hafði haft tækifæri til að
sækja, síðan eg gjörði sáttmála við Guð,
og veitti hún mér mikinn styrk. Eftir
fáeina daga var einangrun okkar á enda,
og varð eg þá fyrir þeirri gleði að fagna
konu minni og systur í New York. Bróð-
ir minn varð skipstjóri á “Empress” í stað
minn á nýrri ferð til Suður- Ameríku.
Eftir það fór eg heim til fjölskyldu minn-
ar og vina í Fairhaven, eftir að hafa ver-
ið aö heiman í tuttugu mánuði.
Góð kunningjakona nokkur kom heim
til mín til að sjá mig og spurði meðan
við töluðum saman, hvað það væri nú
langt síðan að eg hefði farið að leita
Drottins og tekið sinnaskiftum. Eg svar-
aði að eg hefði aldrei tekið sinnaskiftum.
Hún var góð, kristin kona og virtist mér
eins og hún hefði orðið fyrir vonbrigöum
við að heyra svar mitt. Konan mín hafði
áður reynt að koma mér til að trúa því,
að Guð fyrir sakir Krists hefði fyrirgef-
iö mér syndir mínar. Eg bað hana um
að leiða mig ekki afvega í svo mikilvægu
atriði. Hún sagði, að það væri ekki á-
form hennar, en við lestur bréfa minna
var hún orðin sannfærð um, að ef hún
væri kristin, þá væri eg það líka. Eg
svaraði, að eg yrði að sannfærast um
afturhvarf mitt, fyr en að eg myndi fagna
yfir því.
Eg hafði að öllu leyti verið ákveðinn
í því, að þegar eg kæmi heim mundi eg
hafa Biblíulestur og bæn á morgnana.
Satan hafði í marga mánuði reynt að
aftra mér frá því, en eg ákvað að byrja
undir eins og búiö var að borða morgun-
verð. Einmitt þá kom maður inn til okk-
ar, sem áður fyr hafði verið kunningi
minn. Hann var andstæður öllum krist-
indómi. Eg var í fyrstunni dálítið efa-
blandinn hvort eg ætti að gjöra það meðan
hann var inni, en eg lét samvizkuna og
skylduna ráða. Eg opnaði Biblíuna og
las kapítula, því næst kraup eg á kné og
baö fyrir sjálfum mér, fjölskyldu minni
og þessum kunningja. Hann varð mjög
svo alvarlegur og kvaddi okkur undir eins
á eftir. Eftir þennan sigur rnan eg aldrei
eftir að hafa mætt þess konar hindrun.
Hefði eg gefið freistaranum það eftir í
það skifti er eg sannfærður um að eg
mundi hafa þurft að mæta stærri erfið-
leikum síðar meir.
Eg hafði nú tækifæri til aö sækja
kristilegar samkomur og höfðum við þar
að auki eina bænasamkomu á heimili okk-
ar í hverri viku. Séra H., vinur foreldra
minna, bauð mér að koma með sér á vakn-
ingasamkomur, sem haldnar voru í Taun-
ton, hér um bil tittugu mílur frá heimili
okkar. Eftir að eg dag nokkurn hafði
sagt honum frá reynslu minni, bað eg
hann, þegar við nálguðumst samkomuhús-
iö, að skora ekki á mig að tala á þessari
samkomu, þvi að eg hefði enga reynslu i
því sem þar fór fram.
Það kveldið var eg á samkomu meðal
þeirra, sem leituðu Drottins áhyggjufullir
yfir syndum sínum, og þeirra, sem nýlega
höfðu snúið sér til Drottins. Sá, sem
stýrði samkomunni, talaði vingjarnlega
við hvern einstakling um kringumstæður
hans og sannfæringu, og hvað Drottinn
gjarnan vildi gjöra fyrir þá og skoraði á
þá að tala um reynslu sína. Þetta var hin
fyrsta samkoma af því tægi, sem eg nokk-
urn tíma hafði verið við. Var áhuginn
mikill fyrir þvi að heyra hvernig það
hefði átt sér stað, að þessir skyldu hafa
fengið afturhvarf á svo stuttum tíma.
Hinar þóttalausu sögur þeirra um hvað
Drottinn hafði gjört fyrir þá, þegar þeir
fundu til syndaskuldarinnar, hvernig þeir
höfðu komið til Drottins með allra hand-
anna áhyggjur og byrðar og játað syndir
sínar fyrir honum, hvernig þeir á ýmsan
hátt höfðu fengið fróun, sumir með bæn
i einrúmi, aðrir á samkomum, og aftur
Framh. á bls. 109