Stjarnan - 01.09.1930, Page 1

STJARNAN

Miskunnsemi
Morgunstundin var yndisleg. Eg var á gangi ofan
í bæ. Á undan mér var ungur skrifstofumaÖur, sem
var aÖ flýta sér í vinnu. Alt í einu nemur hann staðar,
beygir sig og tekur upp lítinn fuglsunga, sem hafði
hrapaÖ úr hreiÖrinu ofan á gangstéttina, þar sem ein-
hver auÖveldlega hefSi getað stigiÖ á hann, eða hundur
eða köttur banað honum. Ungi maðurinn lét hann inn
fyrir girðingu á grasflöt, þar sem móðirin í friði og
næði gat annað um hann.
Hversu oft á þessari annríkis öld gleyma ekki menn
að sýna drenglyndi, mannúð og miskunnsemi gagnvart
þeim, sem eru ósjálfbjarga eða þurfa hjálpar með. En
hversu fagurt er það ekki að sjá þessar dygðir, hvort
sem þær koma í ljós hjá fátækum eða ríkum, eldri eða
yngri, því að þær auglýsa hugarfar hans, sem heyrir kall
hrafnsunga og sér litla spörfuglinn falla til jarðar, jafn-
vel þótt hann stjórni alheiminum. Hann staðhæfir í
sinu orði: “Dómurinn verður miskunnarlaus þeim, sem
ekki auðsýna miskunn; miskunnsemi gengur sigrihrós-
andi aö dómi.” Jak. 2 :i3-
—D. G.
SEPT., 1930. WINNIPEG, MAN. Verð: 150
t.