Stjarnan - 01.09.1930, Blaðsíða 8

STJARNAN
136
Lífsreynsla og œfiskeið Jóseps Bates
NÍTJÁNDI KAPITUU.
VoriÖ 1827 gekk andleg vaknirig yfir
Fairhaven. Samkomurnar voru sérlega
vel sóttar í lærisveinakirkjunni. Um þær
mundir kom sú spurning upp í huga mín-
um: Hvaða kirkjudeild á eg nú að til-
heyra ? Konan mín hafði verið meðlimur
lærisveina kirkjunnar í nokkur ár áður
en við giftumst. Síðan hafði eg farið
með henni í kirkju, þegar er var heima,
og nú var mér býsna vel kunnugt um
kenningar þeirrar kirkjudeildar. Þeir
tóku Ritninguna sem eina reglu og mæli-
kvarða trúar og breytni, og viðurkendu
enga af mönnum tilbúna trúarjátningu.
Foreldrar mínir höfðu í langa tíð verið
meSlimir Kongregationalista kirkjunnar
svo höfðu og öll börn þeirra, sem hingað
til höfðu tekið sinnaskiftum, og nú vildu
þau að eg sameinaðist þeim. En það voru
viss atriði í trúarjátningu þeirra, sem mér
var ómögulegt að skilja. Eg ætla að
benda á tvö þeirra viðvíkjandi skírninni
og þrenningunni. Faðir minn, sem í mörg
ár hafði verið djákni safnaðarins, reyndi
að sannfæra mig um, að kenning þeirra
væri rétt. Eg sagði honufn að kenning
þeirra um skírnina væri mér ekki vel
skiljanleg. “Eg lét skíra þig sem barn,”
sagði hann. Eg svaraði, að það hefði vel
mátt gjöra samkvæmt trú hans, en að
Biblían kendi, að við verSum fyrst að
trúa áður en við verðum skírðir, og að
það á þeim tíma hefði verið mér sem ung-
barni ómögulegt að trúa. Viðvíkjandi
þrenningunni kom eg að þeirri niður-
stöðu, að það var mér ómögulegt að trúa
því, að Jesús Kristur, Sonur Föðurins,
væri hinn almáttugi Guð, Faðirinn, sama
persóna og hann. Eg sagði við föður
minn: “Ef þú getur sannfært mig um,
að viS séum einn og hinn sami i þeim
skilningi, að þú sért faðir minn og eg sé
sonur þinn, og á sama tima að eg sé faðir
þinn og þú sért sonur minn, þá mun eg
trúa á þrenninguna samkvæmt kenningu
ykkar.
Erfiðleikarnir í sambandi við þetta
leiddu til þess, að eg gjörði þetta að efni
bæna minna til Guðs, sér í lagi viðvíkj-
andi skírninni. Eftir þaö kom eg auga á
27. Davíðs sálm. Þegar eg hafði lesið
hann, sagði eg: “Já, Drottinn, eg ætla
að vona á þig; eg ætla að treysta þínu
orði; eg verð að skírast—verða greftrað-
ur með Kristi í skírninni.” Guð styrkti
hjarta mitt og frá þeirri stundu gaf hann
mér skilning á því, sem hann krafðist af
mér. Orð Guðs var mér dýrmætt. Nokkr-
um dögum seinna sté eg ofan í vatn skírn-
arinnar og sameinaðist lærisveina kirkj-
unni.
Sama dag bað eg séra H., sem skírði
mig, hvort hann vildi ekki aðstoða mig
við að mynda bindindisfélag. Það var
nefnilega á þeim tíma ríkt í huga mínum
að nota krafta mína—í félagi við aðra,
sem skyldu vilja aðstoða mig i þessu—til
að gjöra tilraun til að halda í skefjum
hinni vaxandi áfengisnautn og þeim löst-
um, sem henni fylgdu. Síðan eg var hætt-
ur aö nota áfengisdrykki, var eg farinn
að skoða það, sem þýðingarmesta sp>orið,
sem eg nokkurn tíma haföi stigið. Þess