Stjarnan - 01.09.1930, Blaðsíða 10

138
STJARNAN
Pennamynd af heiðindóminum
Heiðingjarnir, sem ekki þekkja Guð,
lifa stöðuglega í eymd, hjátrú og ótta —
ótta; fyrir nágrönnum sínum og ótta fyr-
ir illum öndum. Samkvæmt trú þeirra
fær enginn maður eðlilegan dauðdaga.
Þegar einhver deyr, álíta þeir að hann
hafi verið eitraður með göldrum. Eftir-
farandi dæmi mun sýna oss ótta þeirra,
sem sér í lagi er mikill í Solomon-eyjun-
um.
Galdramaður nokkur, veiklulegur
kryplingur, sem átti heima í Choiseul,
hafði hrætt hina innbornu, er héldu að
hann hefði eitrað margar manneskjur
með göldrum sínum. Þeir ákváðu að bana
honum, til þess að geta varið sig; en þeir
óttuðust yfirvöldin. Seinna meir seldu
þeir hann sem þræl annari kynkvísl í
Dovle. Þegar kristniboöi vor kom til
Dovle, fann hann, að hinir innbornu þar
vour mjög svo óttaslegnir galdramanns-
ins vegna, því aS þeir héldu að hann hefði
drepið nokkra menn. Þessi galdramaður
lifði í kjarrskóginum skarnt frá skurð-
goði sínu, sem var léleg eftirliking af
mannsmynd, sem hafði verið skorin út í
burknaviðarstofn. Fyrir framan þetta
skurðgoð var altari.
í nánd við þorpið hafði hann rutt dá-
lítinn jarðblett fyrir garð. Maður nokk-
ur meðal hinna innbornu sáði, eftir siS-
venju þeirra, fáeinum frækornum í eitt
garðshornið. Galdramaðurinn, sem vildi
vernda blettinn, strengdi “heilaga” um-
feðminga þvert yfir hann. Yfir þessu
varð hinn innfæddi maður svo reiður, aS
hann upprætti alla umfeðmingana.
Galdramaðurinn gat sem kryplingur ekki
barist, svo hann greip til galdursins og
lýsti bölvun sinni yfir sökudólginn. Þessi
var mikill og ramefldur maður aðeins 35
ára gamall. Hann bjó sig nú undir að
deyja. Hann arfleiddi hina innbornu að
miklum bát, sem hann var aS smíða. Því
næst hætti hann að borða, gaf upp alla von
og lagðist út af til þess að bíða dauðans.
I fjarska mátti heyra galdramanninn dag
og nótt ákalla andana.
Þegar kristniboðinn frétti þetta, fór
hann fyrst til hins innborna manns, sem
galdramaðurinn hafði bölvaS, og fann
hann liggjandi á jörðinni, verulegt sýnis-
horn af örvæntingu og neyð. Þegar hann
kom auga á kristniboðann, herti hann upp
hugann og skoraði á hann að biðja Guð
fyrir honum, aS hann veitti honum hjálp.
Af því að hann lofaði að taka sinnaskift-
um, var beðið fyrir honum. Því næst
gekk kristniboðinn á þann stað, sem hafði
verið bölvaður, til þess að burtnema bölv-
unina. Galdramaðurinn hafði alla tið
augastað á honum frá litla kofanum sín-
um í brekkunni.
Skömmu seinna hitti kristniboðinn
galdramanninn. "Jlvaö meinar þú með
því að bölva öðrum manni?” spurði hann
galdramanninn. “Bölvanir þinar eru ó-
nýtar, því að Guð er öflugri en allir þess-
ir andar til samans.” Galdramaðurinn
svaraði, aS honum liði illa og sagðist óska
eftir að geta hætt öllu þess háttar verki.
Hann bað kristniboðann um að hjálpa sér
og.lofaði að hætta allri galdramensku.
Þetta átti sér stað fyrir fjórum árum
og kristniboðinn ritar, að hann hafi ekki
einungis efnt loforð sitt, heldur að hann
sé einn meS hinum samvizkusömustu
kristnum mönnurn í þorpinu. Sá, sem var
bölvaður, og sá, sem bölvaði honum, lifa
nú saman í einingu andans og bandi frið-
arins.
Tulogi, Solomon eyjarnar.
R. H. Tutty.