Stjarnan - 01.09.1930, Blaðsíða 16

Höfðinginn hafði smíðað
nýja kriálniboðsálöð
I Sierra Leone í Vestur-Afríku var
voldugur höfðingi, sem ekki leyfÖi atS
nokkur kristniboðsstöö yrÖi reist i landi
hans. Hann hafði fengið fregn um hiö
góða verk, sem handiðnaðarskóli vor í
Wiaterloo leysti af hendi og fór hann að
leita sér upplýsingar. Þessu viðvikjandi
hjá kristniboða vorum. Þegar hann kynt-
ist starfi voru og tilganginum með að
kunngjöra fagnaðarerindið, þá bað hann
í allri alvöru um að fá kennara. Því mið-
ur höfðum vér um það leyti hvorki pen-
inga né kristniboða að senda þeim, Yfir
þvi varð hann mjög svo hryggur, en
kristniboðinn lofaði að gera það, sem i
hans valdi stóð til að útvega honum kenn-
ara-
Fáum vikum seinna kom höfðinginn
aftur og vildi ná tali af kristniboðanum í
annað sinn um þetta. Kristniboði, er
Gronert hét, fylgdi í þetta skifti höfðingj-
anum heim í fjarlægt þorp. Þar fann
hann efst uppi á hól rutt land og á því
stóð bygging, sem rúmaði 300 manns.
Fimtán smá kofar stóSu í baug kring um
þetta land. Þeir voru allir smiðaðir eftir
sniði hinna innbornu manna, en voru bæði
snotrir og hreinir.
“Hr. Gronert,” sagði höfðinginn, “þeg-
ar þér tilkyntuð mér að þér hefðuð enga
peninga, þá rann mér það til rifja. Eg
fann að vér þurftum aS fá kennara. Svo
að þegar eg ráðfærði mig við höfðingja
mína, komum vér oss saman um að smíða
þessi hús og þennan skóla handa yður. Eg
ætla nú að afhenda yður alt þetta, ef þér
viljið senda mér kennara.”
Þvi næst var Gronert leiddur inn í þessa
miklu byggingu, þar sem hann sá hundr-
aö höfðingja samankomna frá öllu þessu
svæði, sem tilheyrði yfirhöfðingjanum.
Þeir risu á fætur og heilsuðu honurn. Að
því búnu báðu fleiri þeirra kristniboðann
um að kennarar yrðu sendir út á svæði
þeirra.
Vakning gengur yfir Afríku á þessum
tímum, svo að menn hafa aldrei séð aöra
eins. Nú er tími kominn til að láta kristni-
boðið ganga með hraða. Eátum oss ekki
vanrækja að sinna þessu þýðingarmikla
kalli. — W. E- Read.
Sjálfsafneitun Guðs barna
Á öllum öldum hefir Guð haft þjóna,
sem hafa verið fúsir til að leggja alt í
sölurnar, jafnvel lífiö sjálft, fyrir málefni
Guðs. Abel fórnaði lifi sínu; Nói lét al-
eigu sína í örkina; Abraham yfirgaf ætt-
jörðina til að fara í framandi land og
vitna þar um gæzku Guðs; Jósep var i
þrælahaldi í þrettán ár fyrir að sýna
hlýðni við boðorð Drottins; Móses kaus
heldur að þola ilt með lýö Guðs, en njóta
skammvinns synda-unaðar sem konungur
Egyptalands; spámennirnir allir vildu
heldur þola ofsóknir og skort og vera
Guðs megin i baráttunni milli ljóssins og
myrkursins, en að njóta vináttu heims-
ins; Jesús, Frelsari vor og fyrirmynd,
yfirgaf dýrðarsali himinsins, til að leita
að hinu týnda og frelsa það með sínu eigin
blóði.
Þú og eg, kæri vinur, vorum týndir, en
hin ljúfa kærleiks- og náðarrödd Jesú óm-
aði inn í sálir okkar. Hann hvíslaði að
okkur fyrirgefningarorðum, veitti okkur
fögnuð síns hjálpræðis og friðinn sanna-
Þegar þú nú hefir lesið greinarnar í þessu
blaði og séð hina miklu þörf á hjálp með-
al þeirra, sem ráfa í myrkrinu, þá ákveð
þú í hjarta þínu, hvað þú ætlar að láta
mikið á altari Drottins, til þess að týndar,
hirðislausar og þjáðar sálir megi rata heirn
í föðurhúsin eilífu.
■D. G.