Stjarnan - 01.10.1930, Blaðsíða 5

STJARNAN
149
Lífsreynsla og œfiskeið Jóseps Bates
20. KAPITULI.
MeSan við áttum annríkt í bindindis
starfi okkar, kom bróSir minn F. aftur
frá SuSur-Ameriku meS “Empress.” Eg
tók þá aftur viS því sem skipstjóri, fermdi
þaS og ætlaSi til SuSur-Ameríku. ViS
létum í haf frá New Bedford árla dags
níunda ágúst 1827. Eg fann aö þaS var
mér miklu erfiSara aS kveSja fjölskyldu
mína í þetta sinn en þaS hafSi veriS
nokkurn tíma áSur.
Þegar hafnsögumaSurinn yfirgaf okk-
ur knúSi stinningsgolan okkur áfram, út
i langferS, út á hiS mikla og úfna regin-
haf einu sinni enn. Þegar fór aS skyggja
um kveldiS vorum viS fimtán mílur út
undan ströndinni og missum viS þá sjón-
ar af landinu. Þá kallaSi eg alla skip-
verja upp í lyftinguna. Þeir voru allir,
aS undanteknum einum, mér ókunnugir,
.af því aS þeir höfSu komiS frá Boston
daginn áSur. • Eg las upp nöfn þeirra og
baS þá um aS gefa náinn gaum meSan eg
legSi fyrir þá reglurnar, sem eg vildi aS
þeir fylgdu á þessari ferS.
Eg talaSi til þeirra um hversu áríSandi
þaS er aS venja sig á þaS aS umgangast
hver annan vingjarnlega meSan viS vor-
um þar einir úti á hafinu. Eg benti þeim
á þaS, aS eg hefSi oft séS hatur og lang-
vinna óvináttu rísa upp á milli skipverja,
vegna þess aS þeir nefndu ekki hver ann-
an réttum nöfnum. “Hérna er, til dæmis,
William Jones,” sagSi eg. “Munum eftir
því, meSan hann er á þessu skipi, aS
nefna hann William. Hér er John Robin-
son, nefniS hann John. Hér er James
Stubbs, kalliS hann James. Viö ætlum
ekki aS kalla neinn Bill eSa Jack eSa Jim
á þessu skipi. Á þann hátt las eg upp
öll nöfnin og baS þá um aS vera kurteisa
í umgengni sinni hver viS annan og nefna
hver annan réttum nöfnum.
Önnur regla var sú, aS eg vildi ekki
heyra neitt bölv af neinu tægi um borS.
Einn þeirra athugaSi: “ÞaS hefi eg ávalt
haft leyfi til.” Eg svaraSi: “ÞaS verS-
ur þér ekki leyft hér.” Eg las þriSja boS-
orSiS og reyndi aS sýna honum fram á
hve óguSlegt þaS er aS leggja nafn GuSs
viS hégóma og bölva. Hann greip fram í
fyrir mér og sagSi; “Eg get ekki hjálpaS
því.” Svo mun eg hjálpa þér til þess,”
svaraSi eg. Hann fór þá aS deila viS mig
og sagSi: “Þegar eg aS nóttu til verS aS
fara upp í reiSann í vondu veSri til aS
rifa segl og alt gengur ekki sem æskileg-
ast, þá bölva eg fyr en eg sjálfur veit af
því.” Eg sagSi þá viS hann: “Ef þú
gjörir þaS hérna, mun eg kalla þig ofan
og láta annan skipverja taka stöSu þína.”
Hann sá og skildi þá skömm, sem hann
þannig mundi veröa fyrir, svo hann sagSi:
“Eg ætla þá aS reyna.”
Önnur regla var sú, aS eg leyfSi engum
aS bæta og þvo föt á sunnudögum. “Eg
hefi ágætt bókasafn,” sagSi eg, “og þiS
getiS fengiS bækur til láns á sunnudög-
um.”
“AnnaS er þaS aS viS höfum ekki
brennivín og ekki neina aSra áfengis-
drykki um borS,” sagSi eg. “ÞaS gleSur
mig,” sagSi einn þeirra. Enn fremur