Stjarnan - 01.10.1930, Blaðsíða 6

STJARNAN
150
kunngjörSi eg þeim, að eg hefði eina
krukku af brennivíni og aÖra af genever
einungis til notkunar í sjúkdómstilfellum
sem meööl. Eg sagÖi þeim, að taka aldrei
með sér brennivín frá landi út á skipið.
Þegar eg hafði lokið máli mínu, kraup
eg á kné og bað Guð um að varðveita
okkur á þessari ferð, líta í náð sinni til
okkar og leiða okkur farsællega í höfn.
Næsta morgun voru allir, að undan-
teknum manninum við stýrið, kallaðir inn
í káetuna, til að vera við morgunlestur og
bæn. Eg sagði þeim, að þetta myndi vera
siðvenja okkar á hverjum morgni og
hverju kveldi, og að eg gjarnan vildi, að
allir kæmu, til þess að við gætum beðið
með og fyrir þeim.
Eftir fjörutíu og sjö daga siglingu
komum við heilir á húfi til Paraiba í
Suður-Ameríku. Þaðan sigldum við til
Bahía, þar sem við lentum 5. október. Af
þvi að við gátum ekki selt farminn þar,
drógum við upp seglin og héldum til St.
Catherina, þar sem við seldum farminn
og tókum inn annan farm, sem við sigld-
um með til Rio de Janeiro. Fáum dögum
eftir að við höfðum látið í haf frá St.
Catherina, komum við snemma morguns
auga á ókunnugt skip langt úti við sjón-
deildarhringinn og virtist það elta okkur
upp. Það fór að skjóta á okkur, en við
létum eins og við skildum þaS ekki. Við
gátum nú greinilega séð hæðirnar hjá
innsiglingunni að Rio de Janeiro í átta-
tíu milna fjarlægð. Skipið var hrað-
skreytt og fór nú að draga okkur uppi.
í kíki gátum við vel séð aS þeir voru
einnig að róa með löngum árum, til þess
að auka hraðann. Á sama tíma hleyptu
þeir af skoti við og við. Við drógum
ameríska fánann undir hún, þegar við
uppgötvuSum að Buenos Ayres flaggið
blakti frá toppnum á framsiglunni. Meðal
átta farþeganna, sem við höfðum með-
ferðis, voru sex Barzilíu kaupmenn, sém
ætluðu til Rio de Janeiro. Þeir urðu mjög
óttaslegnir, þegar þeir uppgötvuðu, að
þessir óvinir voru að elta okkur. Eg
sagði við þá: “Ef þið haldið það bezt,
mun eg láta draga upp öll seglin, og ef
hann skyldi fara að hvessa'dálítið, mun-
um við fljótt skilja það skip eftir í kjöl-
farinu. En ef ekki, þá mun það ná okk-
ur, og þá getur skeð að þeir fari illa með
ykkur. Sjálfur óttast eg þá ekki, þvi að
eg er undir vernd ameríska fánans. Ef
við nú höldum skipinu upp í vindinn,
rnunu þeir hætta að skjóta á okkur og
ekki misþyrma okkur. Eg ætla að láta
ykkur ráða úr þessu tvennu og mun eg
gjöra það, sem þið kjósið.” Þeir héldu
að það væri betra að halda skipinu upp í
vindinn og bíða komu ókunnuga skipsins.
Þetta gjörðum við og biðurn eftir óvin-
unum.
Eftir klukkutíma var það komið upp að
okkur og var kallað: “Setjið bát á flot
og komið yfir hingað undir eins !” “Gott,
það munum við gjöra.” Einu sinni enn
var kallað: “Verið fljótir og takið öll
skjöl með!” “Já.” Eg skildi annan stýri-
manninn eftir í bátnum hjá hásetunum.
Þegar eg kom upp á þilfarið, mættu mér
tveir menn, sem ekki voru ólíkir ræningj-
um og héldu á skammbyssum í höndum
sér. Skipstjórinn stóð í káetudyrunum.
“Hvers vegna hélduð þér skipinu ekki upp
í vindinn, þegar eg skaut á yður? Nú
hefði eg bara átt að setja kúlu gegn um
skrokkinn á yður.” Eftir þessi orð kom
flóðalda af bölvi og ragni. Eg svaraði r
“Eg er nú í höndum yðar og gjörið þér
eins og yður þóknast.” Þvi næst bætti eg
þessu inn: “Eg hélt skipinu upp í vind-
inn undir eins og eg komst að raun um
hver þér munduð vera,” og um leið og eg
benti honum á fána minn sagði eg: “Þetta
er ameríski fáninn og eg vona að þér ber-
ið virðingu fyrir honum.” Þegar hann
heyrði það, lauk hann einu sinni enn upp
flóðgáttum bölvs og ragns ásamt hótunum
um að láta skip mitt hvíla á mararbotni.
Þar næst hrópaði hann: ‘“Farið upp í
lyftinguna!” Þar tók hann skjölin mín.
Eg sá nú að allir skipverjar, sem höfðu
verið með mér í bátnum, voru nú hjá mér