Stjarnan - 01.10.1930, Blaðsíða 9
STJARNAN
153
Beiningamaðurinn
Beiningamaður gekk í hægíium sínum
áfram götuna og kveinaÖi undan fátækt
sinni. Hann skildi ekki hvers vegna svo
margir aðrir væru ánægÖir meS hlutskifti
sitt.
“Hugsa sér bara,” sagÖi hann, “þarna
býr maður, sem á margar þúsundir, en
samt sem áÖur vinnur hann eins og þræll
til þess aS geta safnaÖ sér meiru. I gær
heyrði eg talað um mann, sem misti allar
eigur sínar, vegna þess aÖ hann reyndi aÖ
veröa auðugri en nágrannar hans. Því-
líkur heimskingi! Eg væri ánægÖur ef eg
hefði aðeins litla upphæÖ af peningum.
Hann hafÖi aðeins gengiÖ nokkur fet
er hann alt í einu mætti Lukku-gyðjunni.
“Mig hefir lengi langað til að hjálpa
þér,” mælti hún. “Haltu nú hattinum
þínum svo eg geti fylt hann meÖ gulli; en
taktu nú eftir því, aS ef nokkur gullpen-
ingur fellur til jarðar út úr hattinum, þá
verður alt gulliÖ aÖ mold.”
BeiningamaÖurinn var frá sér numinn
af gleði. Hann tók undir eins ofan og
gyðjan fór að hella gulli í hattinn, sem
var orÖinn gamall og slitinn. Hatturinn
fyltist fljótt.
“Er þetta nóg?” spurÖi gyÖjan.
“Ekki alveg,” svaraSi beiningamaður-
inn.
“Hatturinn rifnar bráÖum.”
“Hirtu ekki um þaÖ, eg skal ábyrgjast
hattinn.”
“HugsaÖu þig um snöggvast, hefir þú
ekki nóg ennþá?”
“Ó, aÖeins pínulítiÖ meira.”
“Nú er hann alveg fullur, gáÖu nú vel
að hvaÖ þú gjörir.”
MÆr, gefðu mér aðeins dinn ptíning
enn ?”
Hatturinn þoldi nú ekki þyngslin. Hann
rifnaði. GulliS féll alt til jarðar og varÖ
að mold. Gyðjan fór leiðar sinnar og
beiningamaðurinn var jafnfátækur og
hann hafði áður verið.
“þetta var illgirnislegt,” sagði hann.
“Hún hefði aS minsta kosti getað skilið
mér eftir nóg til að kaupa mér nýjan
hatt.”
Síðan fór hann leiðar sinnar og hélt
áfram til æfiloka að barma sér yfir fá-
tækt sinni.
Lífsreynsla og æfiskeið
Jóseps Bates
("NiSurl. frá bls. 151
eg, “en eg mundi vera yður mjög svo
þakklátur, ef þér leyfðuð mér að taka þá
með mér. Hann lét mig því næst skilja,
að hann mundi sjálfur líta eftir sínu eigin
verki.
Aumingja mennirnir skildu ekki eitt orð
í ensku. Eg benti honum á, að hann, sem
Englendingur ætti aS sýna mannúð gagn-
vart þessum föngum, sem höfðu veriS
teknir án þess að þeir hefðu lyft vopnum
á móti honum, og sagði: “Þessir menn
hafa hegðað sér mjög vel á skipinu. Þeir
hafa borgað far sitt og mig langar að
flytja þá þangað, sem þeir ætla sér að
fara. Þeir sinna sinni eigin verzlun og
hafa yður engan skaSa gjört; hér mundu
þeir bara verða fyrir yður. Herra kaf-
teinn, viljið þér ekki vera svo vingjarn-
legur að láta mig taka þá með mér.”
“Takið þá,” svaraði hann mjög svo ön-
ugur. ‘Eg þakka yður kærlega fyrir,”
sagði eg. Bvernig þessir menn flýttu sér
ofan í bátinn, þegar viS gáfum þeim bend-
ingu, var nógu gild sönnun fyrir því, að
þeir höfðu skilið hvað við höfðum verið
að ræða. Skipstjóri ræningjaskipsins
reyndi nú að koma meS einhverja afsök-
un fyrir hegðun sína. Einu sinni enn
vorum við á okkar eigin skipi laust fyrir
sólarlag. Framh.