Stjarnan - 01.11.1930, Blaðsíða 5

Þeir átóðust reynzluna
Trúbo'ði nokkur í suðurhluta Indlands
prédikaSi fagnaSarerindiS fyrir fáeinum
heiSnum mönnurn, senr hlustuðu meS
mestu athygli á orS hans. Þeir báSu um
nokkur eintök af Biblíunni, til þess aS þeir
sjálfir gætu iesiS hana. Dagur var svo
ákveðinn er þeir skyldu korna til kristni-
boSans, til þess aS ræSa kenningar Ritn-
ingarinnar. Þeir kornu á tilteknum tírna,
en þegar kristniboSinn fór aS tala til
þeirra, gjörSu þeir svo rnikinn hávaSa,
töluSu illa urn kristna menn og mótmæltu
kenningum Ritningarinnar. KennimaS-
urinn reyndi þá aS stilla þá, en þeir létu
því ver. Þegar hann bjó sig til aS fara
frá þeim, stóS einn þeirra upp, sá, er
mestum óeirSum hafSi valdiS og sagSi:
“Eg verS aS gefa þér ástæSuna fyrir
framkomu okkar. ViS lásum svo rnikiS
i bók hinna kristnu urn aS menn skyldu
vera hógværir, auSmjúkir og sáttfúsir, aS
viS héldurn a'S kenningin væri röng. Trú-
arbrögS okkar heimta ekki þessar dygSir
af okkur. Því kom okkur saman um aS
reyna hvort þér, sem segist hlýSa kenn-
ingu Ritningarinnar, gætuS sýnt hógværS
og vingjarnleik, ef þér væruS móSgaSir.
ViS sögSurn meS sjálfum okkur: ‘Ef
hann sýnir ekki hógværS, þá viljum viS
ekki trúa bókinni, sem kennir þetta.’ Nú
höfum viS reynt ySur og trúum því aS
bókin kennir sannleikann. ViljiS þér nú
leiSbeina okkur, til þess aS viS geturn
betur kynt okkur sannleika þessarar bók-
ar ?”
Biblíusali nokkur í Búlgaríu fór inn i
myllu eina um hádegisbiliS, til þess aS
selja Biblíur. FormaSurinn mætti hon-
um meS illyrSum og rak hann út. Biblíu-
salinn gafst samt ekki upp. Hann
kom aftur daginn eftir og gjörSi aSra
tilraun. Hann var kallaSur inn á skrif-
stofu formannsins, sem nú var vingjarn-
legur og keypti Biblíu af honum.
Biblíusalinn spurSi þá formanninn
hvers vegna hann kæmi fram alt öSru
vísi heldur en daginn áöur. Hann svar-
aSi: “Eg hefi heyrt svo mikiS talaS um
þessa bókasölumenn Mótmælenda, aS mig
langaSi til aS vita hvort þeir væru allir
eins og þeim er lýst. Komdu nú meS
mér. ViS skulum báSir fara aS selja
verkamönnum mínum bækurnar.”
Verkamennirnir keyptu allar þær Bib-
líur, sem hann hafSi meðferSis og þessi
þjónn Drottins öSlaSist nýja dýrmæta
reynslu, sem sýndi áhrif þolinmæSi og
hógværSar.
Alt á ferð og flugi
(Framh. frá bls. 164.)i
endurnir voru “Baltimore og Ohio járn-
brautarfélagiS.”
vSíöan hafa umbætur veriS gjörSar bæSi
á járnbrautum og öSrum samgöngutækj-
um, svo nú er þaS einungis fárra daga
skemtiferS kring um hnöttinn. Menn
þurfa ekki lengur aS bíSa í óvissu um
neitt, er þá fýsir aS vi-ta. ÞaS, sem menn
vita á einum staS á hnettinum, er kunn-
gjört um allan heim. Þetta er ráSstöfun
GuSs. Menn afla sér fróSleiks og þekk-
ingar og þeir ferSast fram og aftur. Sann-
leiki GuSs orSs þarf ekki lengur aS vera
hulinn á útkjálkum heimsins fyrir skort á
samgöngutækjum. Nú er hægt aS dreifa
sannleikanum út um jörSina eftir sím-
anum, í bréfaviSskiftum og í gegn um
loftiS. Þetta er verk Drottins og þaS er
undravert fyrir augum vorum. Látum
oss ekki gleyma þýSingu þess, sem vér
nú erum vottar aS. Alt bendir oss á, aS
þetta er “timi endalokanna.”
WVWvW