Stjarnan - 01.12.1930, Blaðsíða 3

STJARNAN
i79
Hvíta liljan
Þótt húsið væri litiÖ og fátæklegt, gekk
enginn fram hjá því, án þess að líta inn
um gluggan. í herbergi fátæku ekkj-
unnar stóð hvít lilja. Allir, sem sáu hana,
sögðu eins og ósjálfrátt: “Ó, hvaÖ hún
er fögur!”
Dóttir ekkjunnar hafÖi íetigið vinnu
við verzlun eina inni í borginni. “Eg kem
* bráðum aftur til að sækja þig,” sagöi
hún við móður sína um leið og hún
kvaddi hana. “Eg mun bráðum geta
fc sparað svo mikið, að þú getir komið cg
verið hjá mér. Þá getum viS verið sam-
an og okkur liðið vel.”
“Mér gæti aldrei liðið vel í stórborg,
Ellen,” svaraði móðir hennar. “Eg er
þar öllum ókunnug, en skrifa þú mér eins
fljótt og þú mögulega getur og láttu mig
vita hvernig þér líður.”
“Það skal eg vissulega gjöra, mamma,
en jnt verður lika að skrifa mér og segja
mér frá öllu hér heima-” Móöirin lofaði
að gjöra það. “Hérna er hvíta liljan min.
Þú rnátt eiga hana. Þú lítur svo vel eftir
henni fyrir mig.”
“Vissulega, barnið mitt, þú getur reitt
þig á það.”
Unga stúlkan fór með eimlestinni, en
hvíta liljan hennar stóð eftir í glugganurn.
^ Móðirin annaðist um fallega hvíta blóm-
ið eins og hún mundi hafa annast um
dóttur sína. Ellen skrifaði heirn. Bréf
> hennar voru eins og geislar, sem sólin
stafaði inn í fátæka kofann og móSirin
geymdi þau eins og dýrmætan fjársjóð.
Tíminn leið. Bréfin fóru að koma
sjaldnar, stundum liðu mánuðir á milli
þeirra. Að lokurn hættu þau alveg að
koma. Bréf móðurinnar voru endursend
með þessum skýringarorðuin : “Flutt. Vit-
um ekkert um utanskriftina.”
Liljan'blómgaSist í allri sinni fegurð.
Móðirin leit eftir henni á hverjum degi-
Hún hugsaði ávalt um Ellen sína og von-
aði eftir að hún kæmi heirn aftur. Hún
var ekki lengur fær um að vinna. Spari-
peningar hennar eyddust fljótt. Hún
sekli smám saman alt, sem til var í kof-
anum. í hvert skifti, sem einhver kom
við hurðina, hélt hún að Ellen væri að
korna inn, en hún kom ekki. Möglunar-
laust bar hún sorg sína og möglunarlaust
flutti hún inn á fátækrahælið. Hún tók
liljuna með sér.
“Hefir þú heyrt, frú Jensen,” spurði
gömul kona, sem var í sama herbergi og
móðir Ellenar, “að kristniboði á að koma
og flytja ræðu hér á fátækrahælinu ? Eg
skil ekki hvað það á að þýða? Við höf-
um ekkert til að gefa.”
“Þaö er rétt,” svaraði frú Jensen ró-
lega. “Ef við getum ekki gefið, þá get-
um við þó þegið—viS getum veitt viðtöku
kærleika Krists til syndara í ríkara mæli,
—veitt Jesú viðtöku.”
Frú Jensen hlakkaði til samkomunnar
alla vikuna. Það voru svo sjaldan sam-
komur á fátækra hælinu.
Hvíldardagurinn rann upp er samkorn-
an skyldi haldast. RæSumaðurinn sagði
að Frelsarinn væri þar og byði öllum til
sín, sem ekki höfðu gengið honum á