Stjarnan - 01.12.1930, Blaðsíða 4

- i8o
STJARNAN
hönd, og að hinn sami Frelsari væri starf-
andi úti í heiðingjalöndunum, til að leita
að hinum týndu.
Móðir Bllenar gat varla tára bundist.
Hún hafði veitt Jesú viðtöku sem per-
sónulegum Frelsara sínum og hún vissi
aö hann var að leita að dóttur hennar.
Hjarta hennar komst mjög við er hún
heyrði um Jesúm., sem leitar að hinum
týnda sauð J>angað til að hann finnur
hanii'
Nóttina eftir átti hún í stríði við sjálfa
sig.. Þegar kristiboðinn kom þangað dag-
inn eftir, bað hún hann koma og tala við
sig, “Óy hve unaðsfagra lilju þú hefir
hér,” sagði kristniboðinn um leið og hann
settist við gluggann, þar sem liljan stóð
í allri sinni fegurð.
“pað er einmitt hún, sem eg ætla að
tala við þig um,” sagði frú Jensen. “Eg
fyrjrvarð mig mjög í gær, þegar þú talaðir
um heiðingjana. Eg hefi aldrei gjört neitt
fyrir þá, en nú hefi eg ekkert til að gefa
nema þetta blóm. Heldur þú að Jesús
geti notað það ?”
“‘Kæra frú Jensen, er það ekki of mikil
sjáljsafneitun fyrir þig?”
“Því fer svo fjarri. Eg hélt fyrst að
eg gseti ekki af henni séð. En nú langar
mig að gefa Jesú það bezta, sem eg á til.
JJann gaf líf sitt fyrir íuig.”
Kristniboðinn stóð upp og sagði: “í
nafpi Fr.elsara míns tek eg á móti gjöf
þinni, . Eg fullvissa þig um, að þig mun
aldrei iðra þess að þú færðir Jesú slíka
‘ fórn.”
Eiljunnar var saknað i herberginu, en
frú Jensen var glöð yfir því að hafa gef-
ið.hana Frelsara sinum, sem þakkarfórn.
Nokkru semna kom kristniboöinn aftur
og sagði henni, að ríkur maður, sem heyrt
hafði söguna um liljuna, hefði orðið svo
hrifinn. af henni, að hann gaf hundrað
krónur í kristniboðssjóðinn.
Ef þú heföir sjálf fengið þessar hundr-
að, krónur, þá væri ekki nema eðlilegt að
þú yrðir glöð,” sögðu gömlu konurnar,
“en nú hefir þú ekkert gagn af þeim.”
“Eg skil ekkert í þvi,” sagði ein þeirra,
“að þú skyldir gefa í burtu liljuna. Þú
gast átt hana meðan þú lifðir- Það var
nógur tími að gefa kristniboðanum hana
eftir það.”
“Ekki nógur tími fyrir mig. Eg verð
að gefa Frelsara mínum eitthvað meðan
eg enn er á lifi, því að hann dó fyrir mig;”
Kraftarnir fóru að réna. Móðir Ellen-
ar beið og vonaði. Þreytt og þolinmóð
lá hún þarna og horföi stöðugt fram að
dyrunum, en allir, sem inn komu, voru
henni ókunnugir.
Sólin var lágt á lofti, geislar hennar
uppljómuðu herbergið. Kyrð var yfir
öllu. Hurðinni var hrundið upp. Kona
kom inn í flýti, leit í kring um sig svc
sem augnablik og fleygði sér síðan á kné
fyrir framan rúm þaö, sem frú Jensen lá í.
“Mamma! mamma mín ! þekkir þú mig
ekki ? Það er litla Ellen þín. Ó, mamma *
mín, talaðu við mig og segðu mér að eg
hafi ekki komið of seint.”
Móðirin leit upp, hóf hendurnar tii «
himins og sagði: “Guði sé lof, Ellen.
hjartans elsku barnið mitt, þú ert þá
komin til mín aftur.”
“ÞaS var liljan þín, sem var verkfærið í
hendi Guðs til að snúa mér aftur til hans
og þín.” Síðan sagði hún: “Það rigndi
mjög eitt kveldið þegar eg var á gangi og
eg fór að leita mér skjóls í dyrunum á
stóru húsi. Maður nokkur, sem þar stóð,
bauð mér inn. Þeir héldu kristniboðssam-
komu. Eg hafði enga ánægju af slíku og
ætlaði að fara. Rétt í því að eg fór út, nam
vagn staðar fyrir framan dyrnar. Út úr
vagninum sté aldraður maður með stóra
fagra hvíta liljú í hendinni. Hún minti mig
á liljuna okkar heima. Eg gat ekki að þvi
gjört, eg varð að fara inn í samkomusal-
inn aftur.
Liljan var látin á ræðustólinn. Eg gat
ekki af henni litið. Eg gaf ekki gaum
að neinu öðru. Svo fór hann að segja t
söguna um liljuna. Hún hafði mjög mik-
il áhrif á mig, því að hún var saga okkar.
fFramh. á bls. 190)