Stjarnan - 01.12.1930, Blaðsíða 6

STJARNAN
182
svara'Öi faÖir minn blí'Ölega. “Eg vil ekki
aö þú verÖir fyrir vonbrigöum, en ef það
er vilji Guðs, þá mun það koma okkur
til bjargar.”
“Það er vilji hans,” svaraði móðir min
með fullu trausti. “Eg er sannfærð um
að Guð er nálægur.
Viö klæddum okkur í flýti og skriðum
upp mjóan stigann- Aldrei mun eg gleyma
þeirri sjón, sem við sáuni á þilfarinu.
Allir um borð höfðu safnast saman á
þeirri hlið skipsins, sem vissi i áttina
hvaðan hjálpar mætti vænta. Enginn
mælti orð frá munni. Ekkert sást með
berum augum, svo kíkir skipsins var rétt-
ur mann frá manni, til þess að allir gætu
séð það með eigin augum.
Það leit út fyrir að vera skip og brátt
urðum við þess fullviss að svo var, en
mundi það stefna í áttina til okkar, eða
líða fram hjá eins og draumsjón?
Skipið nálægðist meir og meir. Brátt
gátum við greint það með berum augum.
Við vorum alt of veikburða, til þess að
geta gefið merki, en engu síður stefndi
það .beint á okkur. Innan skamms köll-
uðu þeir til okkar, en enginn okkar á
meðal var fær um að láta til sín heyra.
Skipið nálgaðist og létti eigi fyr en
það var hæfilega langt frá okkur, þá
drógu þeir bát á flot með fjórum mönn-
um í og var einn þeirra auösjáanlega
skipstjórinn. Eftirvæntingin sem lýsti sér
hjá okkur öllum, stendur mér enn í fersku
minni, þótt eg þá væri einungis barn að
aldri.
Skipstjórinn var hinn fyrsti, sem kom
upp á skip okkar, og er hann steig á þil-
farið og sá eymdarástand okkar, tók hann
ofan og sagði mjög alvörugefinn: “Nú
trúi eg því að til er Guð á himnum.”
Þetta var einn af gufubátum þeim, er
áttu að hjálpa seglskipum inn á hafnir, en
þeim voru sett takmörk hve langt þeir
máttu fara út á hafið, til að leita skipa
þeirra, er þurfa kynnu hjálpar við. En
]iað var undarleg saga, sem sá skipstjóri
sagöi okkur og er hún á þessa leið:
Þegar hann var farinn svo langt út frá
höfninni, sem lögin leyfðu, fekk hann
ómótstæðilega löngun til að halda lengra,
þótt ekkert skip sæist. Stýrimaður hans
mælti á móti þessu og minti hann á, að
hann mundi verða fyrir fjárútlátum ef
hann héldi lengra.
Skipstjórinn svaraði aðeins: “Eg get
ekki að því gjört, eg verð að fara lengra ”
Smám saman varð skipstjórinn ákaflega
sjóveikur. Það hafði ekki komið fyrir
hann hin síðastliðnu tuttugu ár- Hann
var neyddur til að fara í kojuna, en hann
afsagði með öllu aö snúa aftur og skipaði
þeim að halda til hafs. Skipverjar hans
gjörðu samsæri. Matarforði þeirra var
lítill og þeir réðu með sér, að þeir skyldu
taka málið í sínar hendur, því að þeir
héldu að skipstjórinn væri ekki meö öll-
um mjalla.
Skipstjórinn var eyðilagður er hann
heyrði áform þeirra og grátbændi þá um
að halda áfram, og ef þeir um sólarupp-
komu næsta niorgun sæu ekkert, sem gæti
réttlætt athöfn hans, ])á lofaði hann að
snúa aftur undir eins.
Skipverjar voru trauðir, en létu þó til
leiðast. I dögun sáu þeir eitthvað hreyf-
ingarlaust úti við sjóndeildarhringinn.
“Haldiö þangað,” sagði skipstjórinn
með áherzlu. “Þetta er það, sem við er-
um að leita að.”
Á sömu stundu hvarf sjóveikin frá hon-
um og hann tók sjálfur við stjórn skips-
ins. Skipstjóri þessi hafði verið frí-
hyggjumaður, en þegar hann sá eymdar-
hag okkar, þá sannfærðist hann og kanrr
aöist við, að hann hefði verið leiddur af
æðra valdi, og að það hlyti að vera til
Guð á himnum. Seinna þegar honum
var sagt, að móðir mín hefði beðist fyrir
alla nóttina, þá trúði hann því einnig aö
Guð heyrir bænir barna sinna og svarar
þeiin.
Það voru rétt fjórar vikur frá því, að
við sigldum frá Kingston á Jamaica,
þangað til að við náðum höfn i New
Orleans.”