Stjarnan - 01.12.1930, Blaðsíða 13

STJARNAN
189
félög til að' vinna á móti þrælahaldinu og
heimtuðu þau aÖ þrælarnir yrÖu tafar-
laust látnir lausir. Leiðtogar þessara fé-
laga uröu oft og tíðum ofsóttir, þeim var
misþyrmt og mættu þeir miklu mótlæti i
starfi sínu fyrir hina kúguðu þræla í
landi okkar. Bg áleit það nauðsynlegt,
jafnvel þótt eg hefði tapað vinum fyrir
að hafa tekið þátt í bindindisstarfinu, að
láta skoðun mína í ljós gagnvart þræla-
haldinu líka. Mér fanst eins og Guð gæti
ekki verið með mér, nema eg tæki málstað
hinna kúguðu. Þótt skoðanir meðlima
safnaðarins, sem eg tilheyrði, væru skift-
ar í þessum efnum, þá voru þó nokkrir
sem viðurkendu réttmæti starfsins á móti
þrælahaldinu- Og árið 1835 vorum við
komnir svo langt á leið aö við í Fairhaven
gátum myndað félag til að vinna á móti
þrælahaldinu. Við mættum mikilli mót-
spyrnu frá andstæðingum okkar, en samt
sem áður tók félagsskapur okkar miklum
framförum.
Meðan verið var að ræða þrælahalds-
spursmálið af kappi átti viðburður sér
stað, sem hafði eftirminnileg áhrif á huga
margra, nefnilega hið mikla stjörnuhrap
13. nóvember 1833. Margir hafa ritað
lýsingar af þessum undraverðu náttúru-
fyrirbrigðum, en eg ætla ekki að tilfæra
neinar þeirra hérna.
Það var um þetta leyti mikil æsing í
huga manna út af þessum siðbóta-hreyf-
ingum, sér í lagi út af þrælahalds-spurs-
málinu og bindindismálunum. Það óskilj-
anlegasta var, að prestar, sem höfðu
langa reynslu og voru mikilsmetnir í
mannfélaginu og söfnuðunum, skyldu
geta varið þrælahaldið og áfengissöluna,
þrátt fyrir alt hið- illa, sem þetta hafði í
för með sér, og þannig dregið meiri hluta
safnaðanna á band sitt. Aðrir þóttust
vera hlutlausir, en ætluðu aðeins að bíða
þangað til að þeir sæu hvaða stefnu vinir
þeirra mundu taka i þessum málum. Samt
sem áður voru þó nokkrir, sem höfðu
kjark og manndáð í sér til að ganga fram
undir fána siðabótamanna.
Þegar eg var búinn að reisa allar bygg-
ingar á jörð minni, fór eg eftirfarandi
árin að gróöursetja mórberjatré í stórum
stíl í þeim tilgangi að framleiða silki.
Silkiormarnir verða sem sé að hafa lauf
þessarar trjáa fyrir fæðu. Margir aðrir
reyndu slíkt hið sama um þær mundir og
höfðu sumir þeirra býsna mikinn ágóða,
en öðrum gekk ekki eins vel. Eg. rak
þessa atvinnugrein samkvæmt þeim beztu
upplýsingum, sem eg hafði getaö útvegað
mér henni viðvíkjandi, og gjörði allan
nauðsynlegan undirbúning og leit út fyrir
að eg myndi hafa mikinn ágóða af henni.
Haustið 1839, meðan eg átti annríkt ;
aldingarðinum mínum, kom kunningi
minn, presturinn í lærisveina-kirkjunni,
og spurði mig hvort eg vildi ekki fara
með honum til New Bedford, tvær mílur
þaðan, og hlusta á hann prédika um end-
urkomu Krists. Eg spuröi hvort hann
héldi að hann gæti sannað nokkuð viðvíkj-
andi endurkomu Frelsarans. Hann sagð-
ist halda að hann gæti það- Hann bætti
því við að hann hefði verið beðinn um aö
tala fimm sinnum í kirkjunni í New Bed-
ford um þetta efni, Eg lofaði að vera með
honum, en eg fór að hugsa mikið um
það, hvort það virkilega skyldi vera
nokkrum manni mögulegt aö geta sagt
nokkuð ákveðið um endurkomu Frelsar-
ans.
Skömmu áður en þetta vildi til hafði
annar prestur í heimboði hjá nokkrum
vina sinna sagt, að hann hefði frétt að
einhver hr. Miller prédikaði í New Yorlc
ríkinu, að menn gætu búist við endurkomu
Krists um 1843. Eg held aö það hafi ver-
ið í fyrsta sinn sem eg hefi nokkurn tíma
heyrt nokkuð unt það atriði. Það virtist
í mínum augum svo ómögulegt, að eg
reyndi að rnæla ámóti því, en mér var þá
sagt, að hann notaði margar ritningar-
greinar sínu máli til sönnunar. En þegar
eg heyrði fyrstu prédikun ofannefnds
prests um þetta efni og þær sannanir, sem
hann benti á í Ritningunni, fékk eg mik-
inn áhuga fyrir því og það sama er að