Stjarnan - 01.02.1932, Blaðsíða 8

24
STJARNAN
Lífgjöfin
Fyrir nokkrum árum síSan var lítiS
gufuskip á ferS í suSurhluta Atlantshafs-
ins og hrepti voöalegt óveSur. MastriS
brotnaSi og stýriS skemdist, svo skipiS
hraktist aftur á bak og áfram á öldunum
í þrjá daga. AS þeim tíma liSnum herti
mikiS á storminum. L,oftiS var svart og
iskyggilegt, vesalings sjómennirnir vissu
aS harSari barátta var fyrir hendi. Alt í
einu heyrSist kallaS aS gat væri komiS á
skipiS. Allir þutu á augnabliki til aS
ausa, en þeir höfSu ekki viS, vatniS kom
svo fljótt inn. Þeir unnu, sem óSir væru
í heilan klukkutíma, en þaS var alt árang-
urslaust. Þegar skipstjórinn sá aS allar
tilraunir voru til einkis, skipaSi hann aS
setja út bátana. Sér til mikillar skelfing-
ar sáu menn nú, aS einungis einn bátur-
inn var óskemdur, hinir voru svo lamaSir
af ölduganginum, aS þaS var óhugsandi
aS nota þá í slíkum ósjó. Mennirnir
urSu allir aS troSast í þenna eina bát.
Þeir flýttu sér nú sem mest mátti niSur
i bátinn, hann var brátt hlaSinn, ■ aSeins
pláss fyrir skipstjórann, sem nú var einn
eftir um borS. Hann var rétt tilbúinn aS
klifra niSur kaSalstigann ofan í bátinn er
hann heyrSi hróp aS baki sér. Þar kom ó-
kunnugur drengur hlaupandi til hans yfir
þilfariS, hann var bæSi óhreinn og tötra-
lega klæddur. Hann hafSi stolist út á
skipiS og faliS sig þar.
Hvernig hann hafSi kornist um borS og
leynt sér þar, eSa hvernig hann hafSi
haldiS sér lifandi síSan skipiS lagSi af
staS vissi skipstjórinn ekki og þaS var
enginn tími til aS spyrja um slíkt.
“Flýttu þér, drengur,” hrópaSi hann,
og fór aftur um borS í skipiS.
“NiSur stigann.”
Drengurinn lét ekki segja sér tvisvar,
hann var á augnabliki kominn niSur í bát
inn, og fylti hið síSasta pláss, sem eftir
var.
“Komdu,” hrópuSu mennirnir til skip-
stjórans, þeir vildu heldur eiga á hættu
aS ofhlaSa bátinn heldur en láta hann vera
eftir.
“LosiS bátinn,” æpti skipstjórinn svo
hátt aS heyrSist, þrátt fyrir óveSriS. Hann
vissi vel aS þeir myndu allir farast, ef
báturinn yrSi meira hlaSinn.
Þeir ýttu frá skipinu, og þaS var ekki
mínútu of snemma, því þeir voru aSeins
fáa faSma í burtu þegar skipiS lagSist á
hliSina og sökk.
Hinn göfugi skipstjóri fylgdi því niSur
í hina votu gröf.
Eftir fleiri daga hrakning og þjáningar
var mönnunum bjargaS og komust þeir
loks heim til sin.
Ókunni drengurinn gleymdi aldrei
mannkærleika skipstjórans. Minningin
um dauða hans breytti lífsstefnu drengs-
ins. Honum fanst hann yrSi aS sýna sig
verSan lífgjafarinnar. Hann hafSi áva'^t
mynd skipstjórans í vasa sínum og sýndi
hana í hvert skifti, er hann sagSi frá þess
um ógleymanlega atburSi, um leiS og
hann sagSi: “Hann dó fyrir mig.”
Vinir minir, getur ekki þessi frásaga
hjálpaS oss til aS skilja hvaS Jesús hefir
gjört fyrir oss? Vér verSskuldum ekki
aS verSa frelsaSir og fá hluttöku í hans
dýrSar ríki. En Jesús dó svo vér mætt-