Stjarnan - 01.02.1932, Blaðsíða 9

STJARNAN
25
um öðlast þetta, og þótt mörg ár séu liðin
síðan hann færöi þessa fórn, þá getum
vér allir notið blessunar af henni i dag,
ef vér aðeins viljum. Eins og drengurinn
þreyttist aldrei á að segja frá hvernig
skipstjórinn frelsaÖi líf hans, þannig ætt-
um vér a8 vera fúsir að vitna um kær-
leika frelsara okkar. Einnig vér getum
sagt. “Pfjánn dó fyrir mig.”
Hvernig fáum vér þá undan komist? ..
“Hivernig fáum vér þá undan komist,
ef vér vanrækjum slíkt hjálpræði?” Hebr.
2:3.
Þessi spurning minnir mig á grein, sem
stóð í dagblaði fyrir nokkru síðan. Nokkr-
ir fangar höfðu sloppið út úr fangelsi,
en þeir náðust brátt aftur og voru þeir
nú settir í sérstaka klefa, svo þeir gátu
hvorki talast við né séð hver annan. Einn
þeirra sendi beiðni til fangelsis stjórnar-
innar, um að mál hans yrði að nýju tekið
fyrir til rannsóknar, hann hefði nokkuð
að segja frá, sem sýndi að hann væri
sýkn af kæru þeirri, sem á hann var borin.
Iliann kvaðst verða fyrir ranglæti af
hendi fangavarðarins og hótaði að svelta
sig í hel. Hann afsagði að eta þangað
til hinar ströngu reglur yrðu afnumdar,
sem settar voru eftir að þeir náðust aftur.
Þegar fangaverðinum var sagt frá þessu
svaraði hann: “Honum er gefinn matur-
inn, en ef hann vill ekki borða, þá verður
hann sjálfur að taka afleiðingarnar.”
Fanginn fastaöi í 60 klukkutíma, þá
stóðst hann það ekki lengur og fór að
borða aftur.
Guð hefir boðið oss fyrirgefning og
frelsun, en margir eru þeir sem vilja fara
sina eigin leið, og gefa engan gaum að
Guðs boðorðum. Þeir koma með alls-
konar mótbárur og afsakanir til að rétt-
læta sjálfa sig og sýna fram á að þeir
þurfi ekki að snúa baki við skemtunum
og glaumi heimsins. Þeir vilja ekki
þiggja þá skemtun, sem þeim er boðiq.
Hverjum er það þá að kenna, ef þeir ekki
öðlast eilíft líf? Það sem Guð krefst af
oss er aðeins það sem er oss til blessunar.
“Hvernig fáum vér þá undan komist,”
ef vér kjósum að ráða oss sjálfir, eða
fara leið fjöldans, eftir að hann hefir
sýnt oss veginn, sem leiðir til eilífs lífs,
og boðið oss aðstoð sína, ef vér viljum
fylgja honutn?
“Slíkt hjálpræði.” Það er ekkert lítil-
ræði, sem um er að tala. Eilíft lif með
fullkominni heilsu og hamingju er mikils
virði. Hversu margir eru þeir, sem með
gleði vildu fórna öllu, sem þeir höfðu til
þess að fá að lifa fáeinum mínútum eða
dögum lengur, jafnvel þó það væri með
sorg og þjáningum, en hér er oss boðið
eilíft líf, laust við alla eymd og þján-
ingar, laust við freistingar, sorg og synd.
Eilíft líf er ekki ímyndun ein eða hug-
arburður, það er engin leyndardómsfull
tilvera. Guð mun skapa nýjan himin og
nýja jörð, þá munu hinir auöm júku jarð-
ríkið erfa, þeir munu byggja hús og búa
í þeim, planta víngarða og eta ávöxtu
þeirra. Það verður líf, sem vert er að
lifa. Og ef vér ekki öðlumst það, þá
verður það oss sjálfum að kenna.
Að hverju gagni kæmi það manninum
þótt hann eignaðist allan heiminn, ef hann
liði tjón á sálu sinni?
Davið Djarfur og fríhyggju-
mennirnir
(Niðurlag frá bls. 23)
margar bygðar borgir, og innbyggjendur
svo miljónum skiftir.
“Hafa vantrúarmennirnir getað bent á
einn einasta spádóm um Egyptaland, sem
ekki hefir komið fram?”
“H)efir þú hér tekið upp alla spádóm-
ana um Egyptaland?” spurði hr. Einars-
son.
“Nei, alls ekki. Eg ætla mér ekki að
fara yfir þá alla. Eg skal aðeins leiða
athygli yðar að tveimur eða þremur fleiri
spádómum um Egyptaland,” svaraði hr.
Djarfur.
(Næst: Stjórnendur Egyptalands).