Stjarnan - 01.02.1932, Blaðsíða 12

28
STJARNAN
“Eg get ekki flúið burt frá Guði”
Fyrir löngu sí'Öan var ökuma'Öur nokk-
ur í þjónustu háttstandandi fjölskyldu í
Lundúnaborg. Honum leiÖ vel, húsbóndi
hans var góður við hann, og borgaÖi hon-
um hátt kaup. ÞaÖ var aðeins eitt, sem
olli honum gremju, móðir hans bjó þar
rétt hjá og heimsótti hann oft. Það virð-
ist ef til vill óskiljanlegt að honum gæti
gramist þetta, en ástæðan var sú, að hún
talaði ávalt til hans um Jesúm og hans
eigin eilífu velferð.
“Mamma,” sagði hann að lokum, “ef
þú hættir ekki að tala nm þetta þá sleppi
eg vinnunni hér og fer burtu, svo eg þurfi
ekki aS hlusta á þig.”
“Sonur minn,” svaraði móðir hans,
“svo lengi sem eg hefi mál og rænu mun
eg ekki vanrækja að tala við þig um Guð,
og við Guð um þig.”
Pilturinn stóð við orð sín. Hann
skrifaði kunningja sínum í Skotlandi og
bað hann að útvega sér pláss þar. Hann
vissi að móðir sín gat ekki skrifað, og
hún gat ekki fylgt honum þangað. Hann
sá eftir að sleppa góðri stööu, en sagði
við sjálfan sig: “Eg vil alt til vinna að
fá að vera í friði.”
Hann duldi það ekki fyrir móður sinni
að hann var glaður yfir því að komast í
burtu frá henni.
Þú segir ef til vill að það var illa farið
að hún skyldi þannig rtka hann frá sér,
með því stöðugt að tala við hann um and-
leg efni. HefSi ekki verið betra fyrir
hana að fara varlegar ? 'Hún trúði í
hjartans einlægni að það væri skylda
hennar að halda áfram í tíma og ótíma
að brýna fyrir honum fagnaðarerindið.
Fyrsta daginn sem ökumaðurinn var
í nýju vistinni á Skotlandi, átti hann
að keyra húsbónda sinn og fólk hans
langan veg. Heimilisfólkið fór alt inn í
vagninn, nema húsbóndinn, hann kvaðst
ætla að sitja hjá ökumanni.
“Hjann ætlar sjálfsagt að vita hvort eg
er æfður í að fará með hesta,” hugsaði
ökumaðurinn meö sjálfum sér, og hann
vissi sjálfan sig vel færan um starf sitt.
Þeir voru varla komnir út fyrir girðing-
arnar þegar hsbóndi hans ávarpaði hann
og sagði:
“Eg ætla að spyrja þig að einni spurn-
ingu: Ertu frelsaður?”
Þó Guð hefði sjálfur komið niður frá
himni, þá hefði piltinum ekki orðið meira.
hverft við.
“Guð hefir fylgt mér til Skotlands,”
sagði hann við sjálfan sig. “Eg gat flúið
burt frá móSur minni, en eg gat ekki flúið
burt frá Guði.”
Nú gat hann skilið hvernig Adam var
innanbrjósts, þegar hann reyndi að fela
sig fyrir Guði inn á milli trjánna. Hann
gat ekki svarað spurningu húsbónda sins
hann nötraði eins og hrísla svo hann gat
varla stýrt hestunum.
Húsbóndi hans fór nú að tala við hann
um Jesúm, það var sami boðskapurinn,
sem móðir hans hafði svo oft fært hon-
um, en þetta skifti virtist það alt nýtt
fyrir honum. Hann sá það alt svo skýrt,
en það var enginn gleðiboðskapur fyrir
hann, því samvikan sagði honum að hann
væri fordæmdur, glataður syndari.
Þegar heim kom varð hann svo veikur
að hann lá í rúminu marga daga, en það
voru blessunarríkir dagar fyrir hann.
Húsbóndi hans kom inn til að tala við
hann og lesa fyrir hann, og brátt varð
náð og kærleiki Krists að lifandi veru-
leika fyrir hann, smámsarnan hvarf ótti
hans algjörlega.
Hann sá, að Guðs náð er framboðin
spotturum og syndurum, og að blóðið
Jesú Krists hreinsar frá allri synd. Hann
reyndi í sínu eigin lííi fögnuðinn sem
felst í þessum orðum: “Vér elskum hann
af því hann elskaði oss að fyrra bragði.”
Hlann hafði forhert hjarta sitt móti
(Framh. á bls. 30)