Stjarnan - 01.07.1932, Blaðsíða 10

io6
STJARNAN
Turngœzlumaðurinn og átjörnufræð-
ingurinn
í gömlum bæ í Utrecht sátu tveir menn
saman á bekk fyrir utan lítið hús og voru
að tala saman. Hinn eldri þeirra var
hvítur fyrir hærum og aÖlaðandi í við-
móti, hann var vanalega kallaður faðir
Martin. Hann var skólakennari á yngri
árum sínum, en mestum hluta æfi sinnar
hafði hann varið til eflingar Guðs ríkis.
Hinn yngri var nemandi við háskóla bæj-
arins og hét van Bremen.
“Viltu segja mér hvað það er sem ger-
ir þig áhyggjufullan,” sagði gamli maður-
inn vingjarnlega.
“Gjarnan,” svaraði ungi maðurinn.
Mér virðist öll kenning kristindómsins
gagnstæð einföldustu lögum náttúrunnar.
Þið kannist við að jörðin sé aðeins lítill
hluti alheimsins, og að til sé aragrúi ann-
ara hnatta, sem eru þúsund sinnum
stærri en jörðin okkar. Getur þú svo
trúað því, að Guð sjálfur hafi heimsótt
þenna lítilf jörlega hnött, og að hann hafi
útvalið þenna litla bolta til að opinbera
sig hér. Það er ómögulegt að trúa þessu,
eins óómögulegt eins og að búast við að
konungur vor skyldi kjósa að búa í
lélegasta þorpi landsins meðal hinna fá-
tækustu þegna sinna, aðeins til að sýna
hinum fáu íbúum gæzku sína og opinbera
hátign sína fyrir beininga mönnunum!”
“Eg kannast við alt þetta, það er ekki
í fyrsta skifti aö mannleg vizka hafnar
gleðiboðskapnum. Mannleg vizka skilur
ekki þetta að “Hið ógöfuga í heiminum
hefir Guð útvalið, og það sem ekkert er,
til að gera það að engu sem er.” Þetta
er gagnstætt sið og venjum heimsins, en
þegar hið sanna og verulega hefir vérið
rangsnúið alt frá því syndin kom inn í
heiminn, þá verður Guð að gera eitthvað
sérstakt, til aö afhjúpa villuna og vekja
athygli rnanna. Á eg að segja þér samtal,
sem tstjörnufræðingurinn dr. Blanken-
hagen átti við frænda minn sem var turn-
gæzlumaður ?”
Van Bremen vildi gjarnan heyra það,
svo gamli maðurinn sagði honum frá sem
eftir fylgir:
“Frændi minn hafði verið gæzlumaður
turnsins yfir 30 ár. Héðan getur þú
séð mjóu gluggana á fyrsta lofti. Það
eru gluggarnir á litlu stofunni þar sem
hann eyddi mestum hluta æfi sinnar.
Hann bjó þar einsamall, en Biblían var
félagi hans og fjársjóður. Hann kunni
þessa dýrmætu bók frá upphafi til
enda. Hann las í henni daglega með
endurnýjaðri gleði. Skömmu fyrir and-
lát sitt sagði hann: “Eg hætti smám sam-
an aS lesa í öllum hinum bókunum mín-
um, þótt góðar væru og skrifaðar af
trúuðum sannkristnum mönnum. Eftir
að eg hafði lesið í þeinx tvisvar eða þrisv-
ar, þá lagði eg þær til hliðar, því mig
langaði rneira til að lesa í Biblíunni.
Einu sinni eitt vetrarkveld sat frændi
minn við arineldinn og las i Biblíunni.
Úti var ógurlegur stormur og bitur kuldi.
Sér til mikillar undrunar heyrði hann
fótatak á steintröppunum úti fyrir, og