Stjarnan - 01.11.1933, Qupperneq 7

STJARNAN
167
fór á undan, þar næst þjónarnir með
börnin, svo foreldrarnir, og á eftir þeim
hinir þjónarnir. Maríanna gat ekkert séS
nema þann, sem gekk á undan henni, og
heyrði ekkert nema hávaSann af skothríS-
inni, sem varð æ dauíari er þau komust
lengra í burtu, og svo skrjáfið í votu lauf-
inu er þau gengu yfir það.
“Eru börnin öll með okkur?” sagði
hún við sjálfa sig. “Eg athuga það þeg-
ar við komum áfram. Eg vildi Jakob
gæti gengið dálítið hraðara. Elsku pabbi
minn, þetta er of erfitt fyrir hann. Hann
verður að fá heitan drykk svo fljótt sem
auðið er. Eg vildi óska að vorir hermenn
bæru sigur úr býtum.” Slíkar hugsanir
ráku hver aðra í huga hennar.
“Eg sé ljós,” kallaði sá, sem á undan
gekk. “Við erum nærri komin áfram.
Ó hve Maríanna hlakkaði til að verða
þur og hlý aftur, og á óhultum stað.
Kofar þjónanna voru allir til reiðu og
hvítu gestirnir voru boðnir velkomnir.
Mrs. Gibbes var alveg uppgefin.
“Mamma, þú verður að leggjast fyrir
og hvíla þig. Eg skal líta eftir börnun-
um,” sagði Maríanna um leiö og hún lét
móður sína fara upp í rúm.
“Seztu við eldinn pabbi, frænka Tilly,
viltu gefa honum eitthvað heitt að
drekka.” Með hjálp þjónanna hafði hún
brátt komið öllum fyrir og alt var ró-
legt.
“Maríanna, barn, þú ert þreytt, settu
þig nú niður og hvíldu þig dálítið,” sagði
frænka Betty í bænarróm.
“Eg ætla að telja börnin fyrst, frænka.
Eg verð að fullvissa mig um að þau séu
öll hér. Eitt 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11,
12,—tólf og eg það þrettánda, en hvar er
eitt?” Hrygð og hræðsla var máluð á
andlit hennar. Móðirin var nú staðin
upp.
“Hvar er Fenwick?”
“Hann er ekki hér,” kallaði Willie utan
úr horni þar sem hann sat.
“Karl, þú áttir að sjá um hann. Hvar
er hann?” spurði Mr. Gibbes og leit á-
vítunaraugum á Karl.
“Ó, eg gleymdi honum, eg var svo
hræddur og hugsaði bara um að komast
i burtu. Ó, eg er svo hryggur, eg gleymdi
honum,” sagði Karl og hvarf út í myrkrið.
“Hver vill fara og sækja hann?” spurði
Mr. Gibbes og leit á hvern þjóninn eftir
annan, en enginn gaf sig fram. Nú var
enginn tími fyrir ávítur eða hegningu, það
varð að bjarga barninu.
“Eg fer sjálfur,” sagði Mr. Gibbes með
ákefö, en hann féll aftur niður á stólinn
er hann reyndi að standa upp.
“Nei, pabbi, eg get farið,” sagði Mrs.
Gibbes og smeygði sér i kápuna.
“Mamma, það er of mikil áreynsla fyr-
ir þig, þú hefir hjartabilun, þú veizt þú
þolir það ekki. Eg líð þér ekki að fara,”
sagði Maríanna og augu hennar tindruðu.
Rauða kápan sem hún fór í var ekki eins
eldrauð og kinnar hennar, er hún bætti
við: “Eg fer eftir honum.”
Ýmsir mótmæltu þessu en hún veifaði
til þeirra hendinni og var horfin út í
myrkrið. Hún þekti stíginn vel, hún
hafði gengiö hann svo oft, en aldrei ein-
sömul slíka nótt sem þessa. Hún hljóp
og hjartað barðist í brjósti hennar.
“Elsku litli hrokkinhærði Eenwick. Eg
fer þetta fyrir þig og móður þína.” Með
þetta efst í huga sínum skundaði hún út
í hættuna. Alt var dimt umhverfis. Regn-
ið gjörði óþægilegan hávaða, og skotin
heyrðust betur og betur. Smámsaman
varð vegurinn ógreiðari, hún varð nú að
þreifa sig áfram. “Hér er flati klettur-
inn, þarna er tréstumpurinn, nú er eg
komin fram hjá stóra trénu, því eg fann
holuna við hliöina á því.” Þannig hélt
hún áfram þar til hún sá fyrir húsinu
þeirra.
“Nú er það erfiðasta yfir,” sagði hún
og andvarpaði um leið og hún sté upp á
verandann.
“Er það svo? Hvað ert þú að gjöra
hér?” var spurt í óþýðum málrómi.
Maríanna hrökk við og sté spor aftur
á bak. “Svaraðu mér. Hvað ertu að
gjöra hér?” þetta var varðmaður úr ó-
vinahernum.