Stjarnan - 01.11.1933, Qupperneq 13

STJARNA N
173
Fyrir John Dawis
SkipiÖ hélt áfram á leiðinni frá South-
ampton til Kap. Ve'ðriÖ var yndislegt, og
alt gekk aÖ óskum, en einn morgun bar
þaÖ viÖ, aÖ skipstjórinn kom ekki upp úr
káetu sinni. Skipsmenn fóru acS ver'Öa
órólegir. Eftir dálitla stund fór stýri-
maðurinn niÖur til hans og drap á dyr:
—Yér bíÖum allir eftir yÖur.
Veik rödd anzaði: KomiÖ inn.
Þegar hann kom inn, sá hann með
sorg', að skipstjóri lá í rúmi sínu fölur og
magnþrota.—Eg kemst aldrei á fætur aft-
ur, sagði hann, eg er að deyja. Þér verð-
iÖ aÖ taka aÖ yður stjórn skipsins, en ó,
getið þér hjálpað mér nú, er eg geng aÖ
mæta Guði ?
Stýrimaðurinn hristi höfuðið.
—Skipstjóri, anzaði hann, eg hefi gert
skyldu mína, eins og þér vitið, og enginn
getur sagt eitt ilt orð um mig, en hvað
því viðvíkur, að mæta frammi fyrir guði
—nei, skipstjóri, eg veit alls ekki hvernig
eg gæti hjálpað yður í því efni.
—Sendið annan stýrimanninn hingaö,
sagði hinn sjúki.
Og innan skamms stóð annar stýrimaÖ-
urinn frammi fyrir skipstjóra.
—Getið þér sagt mér eitthvað, sem
verði mér til hjálpar, þegar eg skal mæta
frammi fyrir Guði í dóminum?
Annar stýrimaður var ekki betur að
sér en hinn fyrri.
—Nei, herra skipstjóri, svaraði hann,
eg gæti stjórnað skipi, en ekki afstöðu
einnar sálar gagnvart skapara hennar; það
er utan við mina þekkingu; þér veröið að
spyrja einhvern annan.
—Sendið hingað þriðja stýrimanninn,
heimtaði hann nú.
En árangurinn varö hinn sami og fyr.
Því næst komu hásetarnir, einn eftir
annan, inn til hans, en því miður gat eng-
inn af þeim gefið skipstjóra leiðbeiningu
til hjálpræðis.
—Eruð þér vissir um að allir hafi nú
komið til mín? spurði hann fyrsta stýri-
manninn, sem var kominn aftur.
—Já, herra skipstjóri, svaraði hann,
aö undanteknum skipsdrengnum William
Smith.
—Sendið boð eftir honum.
Og þegar drengurinn hálfhræddur stóð
við hlið stýrimannsins, spurði skipstjóri
hann að sömu spurningu og hina, en ef
til vill með enn meiri löngun.
—Drengur, þekkirðu ekki neitt það,
sem geti hjálpaÖ mér þegar eg mæti
frammi fyrir Guði ?
Drengurinn leit til beggja hliða, eins og
hann leitaði svars handa húsbónda sínum.
—Eg er hræddur um að eg geti þaö
ekki, herra £kipstjöri, sagði hann að
lokum, en eg hefi Biblíu í kistu minni,
sem móðir mín gaf mér, og það getur
veriÖ að hún geti hjálpað yður.
Sæktu hana, sæktu hana, bað skipstjór-
inn með veikri röddu.
Gerið þér svo vel aÖ segja mér, hvað
eg á að lesa, sagði William Smith, þegar
hann kom aftur meö bókina og fór að
blaða í henni.
Lestu það, sem móðir þín var vön að
lesa fyrir þér.
Og nú fletti drengurinn upp Es. 53 kap.
og fór aÖ lesa. Þá er hann kom að 5
versinu, hikaði hann dálítið.
Með leyfi, hr. skipstjóri, má eg lesa á
þann hátt, sem móðir mín var vön að
lesa?
Já, já, lestu það á sama hátt.
Hún las þannig:
“Hann var særður vegna synda Wjl-
liams Smiths, og píndur vegna misgjörða
Williams Smiths, hegningin var lögð á
hann, til þess að William Srnith hefði frið,
og fyrir hans benjar var William Srnith
læknaður.”
Bíddu, biddu, drengur! sagði skip-
stjórinn, lestu þetta upp aftur, lestu hægt,
og settu inn nafn mitt í staÖ þíns.