Stjarnan - 01.01.1936, Blaðsíða 1

Gleðilegt nýár!
“Nú árið er liðið í aldanna skaut
og aldrei það kemur til baka;
nú gengin er sérhver þess gleði og þraut,
það gjörvalt er runnið á eilifðarbraut;
en minning þess víst skal þó vaka.
Ó, gef þú oss, Drottinn, enn gleðilegt ár
og góðar og blessaðar tíðir.
Gef himneska dögg gegnum harmannan tár,
gef himneskan frið fyrir lausnarans sár,
og eilífan unað um síðir.”
V. B.
“Alt verður þeim til góðs ”
“Símskeyti fyrir Mr. Johnson, símskeyti
fyrir Mr. Johnson.”
Allir litu í áttina til Ted, er hann kallaði
nafn gests þess er komið hafði um morguninn.
“Já, já, hér er eg, sonur,” sagði alvarlegur
maður á að gizka sextugur.
“Eg vona það séu góðar fréttir,” sagði Tecí
brosandi um leið og hann afhenti símskeytið.
1 heilt ár hafði Ted unnið og sparað til þess
að geta komist á háskólann. En fyrir nokkrum
vikum siðan hafði móðir hans dáið, og hann
hafði eytt öllum sparipeningum sínum til að
kost útför hennar. Þau höfðu unnið saman og
búið saman frá því faðir hans dó, þegar hann
var lítill drengur. Nú var Ted alveg félaus,
en hann hafði nóg hugrekki. Hann varð að
láte háskólanámið sitt bíða um stund. Hann
hafði mælst til þess við Mr. Ciark, formann
heilsuhælisins, að hann mætti vinna þar áfram,
því mánuði áður hafði hann sagt upp vistinni
af því hann ætlaði á skólann í byrjun septem-
ber.
“Það hryggir mig að þú hefir orðið fyrir
þessari sorg og vonbrigðum, Ted, en láttu ekki
hugfallast,” svaraði Mr. Clark, “það gleður
mig að hafa þig hér áfram, því þú ert svo trúr
og áreiðanlegur, okkur líkar vel við þig. Og
minstu þess líka, “að þeim sem Guð elska verð-
ur alt til góðs.”
“Já, Ted var kunnugur þessum texta. Móð-
ir hans hafði haft hann sér til huggunar og
uppörfunar þegar erfitt gekk. “Það stendur
þar,” svaraði Ted, “en . . .”
“Og það er áreiðanlegt,” greip Clark fram
í fyrir honumi, og bætti svo við: “Það er kom-
inn hingað ríkur maður frá Chicago, sem heitir
Johnson. Hann ætlar að dvelja hér i tvo mán-
uði til að hvíla sig, eg hefi gefið honum nafn
þitt á listann, þjónaðu honurn vel og hjálpaðu
honum alt sem þú getur. Eg veit þér mun veit-
ast það létt. Líttu inn til mín við og við og
láttu mig vita hvers hann þarfnast. Við skul-
um láta honum líða svo vel sem hægt er.”
“Þökk fyrir, Mr. Clark, eg skal gjöra mitt
bezta.” “Þá veit eg að hann mun hafa það
bezta; vertu sæll, Ted,” sagði Mr. Clark og
brosti sínu einkennilega brosi um leið og hann
þrýsti hendi Teds svo hjartanlega að það hug-
hreysti og styrkti drenginn. “Alt verður þeim
til góðs . . .” hafði Ted yfir með sjálfum sér,
“við skulum bíða og sjá.”
Nú var Mr. Johnson búinn að vera viku á
heilsuhælinu. “Getur þú keyrt mig inn til borg-
arinnar í eftirmiðdag, Ted?” spurði hann þeg-
ar drengurinn kom inn.
“Já, imeð ánægju,” svaraði Ted brosandi.
“Það er ágætt, hérna eru lyklarnir að biln-
um. Hann er í skúrnum No. 29, hafðu hann
hérna fyrir framan dyrnar klukkan 2.”